Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Ze zullen ook een civielrechtelijke procedure tegen Peter aanhangig maken als het bedrijf, zo schreven zij, door toedoen van Peter aanwijsbare schade heeft geleden.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Dat kan nog wel eens in de papieren lopen,’ sprak hij somber.

‘Aanwijsbare schade is in het civiele recht een rekbaar begrip.’

Angelique Sondervan sloeg plotseling haar beide handen voor haar gezicht en haar lichaam trilde.

‘Het is ook zo stom,’ snikte ze. ‘Zo oerstom. En hij is ook zo verrekte eigenwijs.’ Ze nam haar handen van haar gezicht weg. Tranen gleden over haar wangen, drupten op haar korte rokje. ‘Ik heb het hem nog zó afgeraden… maar hij moest en zou een brief naar het VROM in Den Haag schrijven. Peter vond dat het zijn plicht was… als burger.’ Haar volle lippen vergleden in een wrange grijns. ‘Pas na een dag of tien zijn er mensen gekomen om een paar watermonsters van de Amstel te nemen. Toen was er in het water natuurlijk geen gif meer te bekennen… alles was al weggestroomd.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Peter van Lunteren,’ sprak hij triest, ‘heeft dus geen enkel bewijs dat er door Chemie IJsselstein werkelijk giflozingen hebben plaatsgevonden?’

Angelique Sondervan schudde haar hoofd.

‘Dat heeft hij niet. Peter was daar erg verdrietig over. Hij had verwacht dat men in Den Haag veel sneller op zijn brief zou reageren. Ik ben stom geweest, zei hij steeds. Ik had onmiddellijk zelf watermonsters van de Amstel moeten nemen.’

De Cock strekte zijn handen naar haar uit.

‘Ik begrijp het niet,’ riep hij vertwijfeld. ‘Waarop baseerde Peter zijn verdenkingen… wat was er in dat bedrijf aan de Amstel gebeurd… had hij iets gezien… gehoord?’

Angelique Sondervan ademde diep.

‘Volgens Peter stonden er in de vestiging van Chemie IJsselstein aan de Amstel tientallen vaten met het zeer giftige en kankerverwekkende nitrobenzeen en plotseling waren die vaten leeg. En niemand wist wat er met de inhoud was gebeurd.’

De Cock trok een grimas.

‘Conclusie van Peter van Lunteren: illegaal in de Amstel geloosd?’

Angelique Sondervan knikte traag voor zich uit.

‘Inderdaad,’ sprak ze zacht, ‘dat was de conclusie van Peter.’ Ze zweeg even en staarde nadenkend voor zich uit.

‘Peter is een lieve jongen,’ ging ze na een poosje vertederd verder. ‘Dat is hij… eerlijk… dat kunt u van mij geloven. Ik houd van hem… oprecht… maar hij is vaak veel te bruisend… te impulsief.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Ik vrees dat het nu zijn dood wordt.’

De Cock proefde de toon. Hij keek haar onderzoekend aan. Haar gezicht zag bleek. De opgedroogde tranen hadden haar make-up verveegd. Ze zag er ontredderd uit en het vreemde jagershoedje scheen niet meer bij haar te passen. De oude rechercheur boog zich vertrouwelijk naar haar toe.

‘U vreest voor zijn leven?’

Angelique Sondervan knikte.

‘Ik ben bang,’ sprak ze zacht, bijna fluisterend. ‘Ik ben bang dat hij niet meer leeft.’

De Cock peilde haar gelaatstrekken.

‘Waarom?’

Angelique Sondervan vouwde haar handen in haar schoot. Het was een bijna devoot gebaar.

‘Gistermorgen lag er een brief bij ons in de bus… anoniem… gericht aan Peter. Binnenkort drijft je lijk in de Amstel … stond er… dan weten we zeker dat het water gif bevat .’

Toen De Cock de volgende morgen, tegen zijn gewoonte in, op tijd de grote recherchekamer binnenstapte, trof hij Vledder al achter zijn bureau. De jonge rechercheur zat gebogen over een aantal stukken.

De Cock zeilde vanaf de deur zijn oude hoedje naar de kapstok, miste, trok zijn regenjas uit en bukte naar zijn trouwe hoofddeksel.

Vledder keek even op.

‘Je moet eens beter leren mikken.’

De Cock slenterde met een grijns op zijn gezicht naar hem toe.

‘Eens lukte het mij.’ Hij wees naar de stukken op het bureau van de jonge rechercheur. ‘Wat heb je daar voor moois?’

‘Dat dossier van de lasterlijke aanklacht van Chemie IJsselstein tegen hun vroegere werknemer Peter van Lunteren. Ik heb het even uit de lade van jouw bureau gehaald en doorgenomen.’

De Cock ging tegenover hem zitten.

‘En?’

‘Ik vind dat Peter van Lunteren toch wel erg onnozel heeft gehandeld. Ik heb in de stukken een afschrift gevonden van de brief die hij naar het VROM in Den Haag heeft gestuurd… de brief waarin hij Chemie IJsselstein van illegale giflozingen beschuldigt. Ik vermoed dat hij het origineel en het afschrift gelijktijdig heeft verzonden… met dezelfde post. Er was geen enkel moment van verrassing meer. Chemie IJsselstein had tijd genoeg om adequaat op de beschuldiging te reageren.’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Ik denk dat Peter van Lunteren heeft gedacht dat watermonsters van de Amstel een afdoende bewijsvoering zouden opleveren.’ Hij wees voor zich uit. ‘Zijn er al reacties gekomen op ons verzoek tot opsporing?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik heb nog niets gezien of gehoord. Maar het is nog vroeg. Het telexbericht is gisteravond pas laat uitgegaan.’

De Cock knikte instemmend.

‘Maar als die Peter van Lunteren morgen nog niet boven water is, moeten we toch maar een persberichtje klaarmaken.’ De oude rechercheur zweeg even en keek Vledder onderzoekend aan. ‘Heb je haar gisteravond netjes thuisgebracht?’

De jonge rechercheur glimlachte.

‘We hebben samen nog een tijdlang in de papieren van Peter van Lunteren gesnuffeld. Ik had wel belangstelling voor die anonieme dreigbrief die hij had ontvangen. Vooral de tekst intrigeerde mij. Maar we hebben de brief niet kunnen vinden. Angelique Sondervan denkt dat Peter die brief bij zich heeft gestoken, toen hij eergisteren de woning verliet.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Dat kan,’ reageerde hij simpel.

Vledder trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Angelique Sondervan is ervan overtuigd,’ sprak hij somber, ‘dat die vreemde dreigbrief afkomstig is van Chemie IJsselstein en dat de directie van die onderneming ook verantwoordelijk is voor de spoorloze verdwijning van Peter van Lunteren.’

‘Heeft ze gronden voor die overtuiging?’

‘Angelique zegt dat de leiding van Chemie IJsselstein uit een stelletje schurken bestaat… tot alles in staat.’

De Cock stond glimlachend op en beende naar de kapstok.

Vledder wierp haastig het dossier in een lade van zijn bureau en kwam hem na.

‘Waar ga je heen?’

De oude rechercheur draaide zich half om.

‘Een stelletje schurken met een bezoek vereren.’

Het was gezellig druk op het Damrak. Tussen een vloot van statige witte cumuluswolken scheen de zon en een zacht windje deed de vlaggen aan de masten van de steigers van de rondvaartboten vrolijk wapperen. Fraaie bussen voerden stromen toeristen aan en een straatorgel dreunde een loflied op de Jordaan. Amsterdam was op zijn paasbest.

De twee rechercheurs sjokten rustig over het brede trottoir in de richting van de Dam.

De Cock schoof zijn oude hoedje iets naar achteren en knoopte zijn regenjas los. Het milde lentezonnetje deed hem goed. Hij plooide zijn lippen om een lied te fluiten, maar hield de tonen binnensmonds, omdat naar zijn gevoel de klassieke sinterklaasdeun ‘O, kom er eens kijken’ nu niet in het decor paste.

Vanaf de Dam liepen ze achter het Koninklijk Paleis om naar de Raadhuisstraat en sloften daarna rechtsaf de Keizersgracht op.

De Cock bleef even staan en genoot van het uitzicht. Het frisse prille groen aan de uitbottende bomen gaf een feestelijk voorjaarstintje aan de oude gracht.

Bij een statig grachtenhuis bestegen de rechercheurs de blauwstenen treden naar het bordes.

Naast een zware groengelakte toegangsdeur hing een glimmend gepoetste koperen plaat met Chemie IJsselstein in zwarte verzonken letters.