Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Peter van Lunteren heeft het volgens mij alleen totaal verkeerd gespeeld. Hij had na de giflozingen onder toezicht van enkele getuigen zelf monsters moeten nemen van het water van de Amstel en die monsters door een onafhankelijk laboratorium moeten laten onderzoeken of ze werkelijk nitrobenzeen bevatten. Men mag toch verwachten dat hij als laborant weet hoe dat in zijn werk gaat?’

De Cock maakte een wrevelig gebaar.

‘Wat heeft het voor zin om nu al over de persoon van Peter van Lunteren te speculeren,’ riep hij geëmotioneerd. ‘Wat is die man voor mij? Niet meer dan een naam… een naam uit een dossier. We hebben nog niet met hem gesproken… weten niet wat voor een soort man hij is. Misschien is hij veel slimmer dan wij denken… heeft hij toch nog iets achter de hand… een bewijsvoering dat Chemie IJsselstein zich wel degelijk schuldig heeft gemaakt aan illegale giflozingen in de Amstel… misschien wacht hij alleen zijn tijd af… een gunstig moment om zijn bewijzen op tafel te brengen.’

De oude rechercheur zweeg, nam zijn voeten van zijn bureau, stond op en slenterde naar de kapstok.

Hij had net zijn rechterarm in de mouw van zijn regenjas gewurmd, toen er op de deur van de recherchekamer werd geklopt.

De Cock keek schichtig omhoog naar de klok aan de wand. Het was nog één minuut voor elf. Even sloot hij zijn ogen, dacht met een zucht aan zijn dampende beker warme chocolademelk en hing zijn oude regenjas weer aan de haak.

Vledder riep: ‘Binnen!’

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een jonge knappe vrouw. De Cock bleef bij de kapstok staan en liet zijn blikken bewonderend langs haar fraaie, slanke figuur glijden. Hij schatte haar op rond de vijfentwintig jaar. Ze droeg een mosgroen mantelpakje van grove tweed, waarvan de rok volgens de strenge maatstaven van De Cocks puriteinse ziel beslist te kort was.

Haar lange benen onder het rokje eindigden in een paar korte laarsjes en op haar hoofd stond schuin een fantasierijk jagershoedje met een pluim, waaronder een weelde aan lichtblond haar golfde.

Ze keek even weifelend om zich heen. Toen ze de oude rechercheur in het oog kreeg, liep ze op hem toe, traag, gracieus, met de sierlijke bewegingen van een geroutineerde mannequin.

‘U… eh, u bent rechercheur De Cock?’

De grijze speurder knikte.

‘De Cock,’ herhaalde hij haast automatisch, ‘met… eh, met ceeooceekaa.’

Om haar volle lippen kwam een voorzichtige glimlach.

‘Meester Medhuizen had mij voorspeld dat u zo zou reageren,’ sprak ze vriendelijk.

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Meester Medhuizen… onze officier van justitie?’ vroeg hij met hoorbare argwaan.

Ze knikte.

‘Ik was vanavond bij hem thuis. Ik heb via via zijn privéadres weten te bemachtigen. Ik wilde hem per se spreken. Hij heeft mij ook heel netjes ontvangen en mij daarna naar u verwezen.’

De Cock keek haar schattend aan.

‘Het is niet gebruikelijk dat men officieren van justitie, zonder enige afspraak, op hun privéadres bezoekt… en wordt ontvangen. Het moet wel een ernstige zaak zijn?’

Ze knikte nadrukkelijk.

‘Het is een zaak van leven of dood.’

De Cock beluisterde de toon waarop ze sprak en analyseerde angst en vertwijfeling. Hij bleef even besluiteloos staan, vatte haar toen vertrouwelijk bij de arm en leidde haar naar de stoel naast zijn bureau.

Vanuit de hoogte keek hij toe hoe ze bezit van de zetel nam en haar lange slanke benen over elkaar sloeg. Pas daarna ging hij zelf achter zijn bureau zitten, boog zich iets naar haar toe en nam haar nog eens goed in zich op.

Haar lieve, ovale gezicht had regelmatige trekken met een iets uitstekende kin en grote helgroene ogen, die zo nu en dan vreemd, fluorescerend schenen op te lichten.

‘U weet inmiddels van mij dat ik rechercheur De Cock ben,’ opende hij het gesprek vriendelijk, ‘maar ik weet nog steeds niet wie u bent.’

Er kwam een blos op haar wangen.

‘Neemt u mij niet kwalijk,’ sprak ze verontschuldigend. ‘Mijn naam is Angelique… Angelique Sondervan. Ik dacht, eerlijk gezegd, dat meester Medhuizen u wel van mijn komst had verwittigd.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Als u een minuut later was gekomen, had u mij hier niet meer getroffen.’

Angelique Sondervan leek geschrokken.

‘En u moet hem nu onmiddellijk gaan zoeken… hem opsporen.’

‘Wie?’

‘Mijn vriend. Hij is sinds gistermiddag twee uur verdwenen… zomaar… spoorloos. Ik heb alles afgebeld. Hij is nergens.’

De Cock keek haar verwonderd aan.

‘Wie is uw vriend?’

Angelique slikte en haar onderlip trilde.

‘Peter… Peter van Lunteren.’

De Cock plukte nadenkend aan zijn onderlip.

‘Peter van Lunteren en u wonen samen?’

Angelique Sondervan knikte.

‘Al meer dan een jaar.’

‘Toen hij gistermiddag zo rond de klok van twee uur uw gezamenlijke woning verliet, had Peter toen een afspraak met iemand?’

Angelique Sondervan haalde haar schouders op.

‘Dat weet ik niet. Dat heeft hij niet gezegd. Hij zei alleen dat hij even wegging.’

De Cock wuifde in haar richting.

‘En u vroeg niet… waarheen?’

Angelique Sondervan schudde haar hoofd.

‘Dat deed ik nooit. Het was een onderdeel van onze afspraak. Toen Peter en ik gingen samenwonen, zijn we overeengekomen dat wij ieder zoveel mogelijk onze individuele vrijheid zouden behouden. Het moest niet zo zijn, vonden wij, dat samenwonen betekent dat de een een claim legt op de ander.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen en wreef daarna over zijn brede kin. De oude rechercheur had even moeite met het besef dat een discussie over relatievormen nu geen enkele zin had.

‘Toen u Peter van Lunteren leerde kennen,’ ging hij geduldig verder, ‘werkte hij toen al als laborant bij Chemie IJsselstein?’

Angelique Sondervan knikte nadrukkelijk.

‘Zeker. Hij had daar een goede job. Ik vind het stom dat hij ontslag heeft genomen.’

‘U kent de reden van dat ontslag?’

Angelique Sondervan antwoordde niet. Ze friemelde met de toppen van haar vingers nerveus aan de zoom van haar korte rokje. De Cock keek haar strak aan.

‘U kent de reden van zijn ontslag?’ vroeg hij dwingender.

Angelique Sondervan zuchtte.

‘Peter verdenkt de leiding van het bedrijf van illegale giflozingen in de Amstel.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Ver-denkt hij dat? Ik bedoel, is het alleen een vermoeden of weet hij het zeker?’

Angelique Sondervan draaide haar hoofd weg. Het onderwerp en de vraagstelling van de oude rechercheur brachten haar zichtbaar in de war.

De Cock liet haar even begaan.

‘Waarom ging u vanavond naar meester Medhuizen?’

‘Omdat Peter weg is.’

De Cock glimlachte fijntjes.

‘Maar waarom juist naar die meester Medhuizen? U had toch ook rechtstreeks aan mij… of aan elke rechercheur… aan elk politiebureau… de vermissing van Peter kunnen melden?’

Angelique Sondervan verschoof iets op haar stoel.

‘Ik wilde het juist aan hem vertellen.’

‘Waarom?’

‘Ik vond dat hij in de eerste plaats de man was die behoorde te weten dat Peter was verdwenen. Medhuizen heeft als officier van justitie een zaak tegen Peter in behandeling… een klacht van Chemie IJsselstein ter zake laster.’

De Cock reageerde verrast.

‘Hoe weet u dat?’

Angelique Sondervan keek naar hem op. Haar helgroene ogen vonkten kwaadaardig en om haar mond lag een verbeten trek.

‘Enige dagen geleden,’ reageerde ze fel, ‘heeft Peter van Chemie IJsselstein, een bedrijf waarvoor hij zich altijd heeft uitgesloofd, een kille brief gekregen, waarin stond dat de directie bij meester Medhuizen, officier van justitie in Amsterdam, contra Peter een klacht ter zake laster had ingediend.