Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Onder het imposante naambord drukte De Cock op een kleine bouton. Het duurde even, toen klonk achter de deur het klikken van een elektrisch slot. De oude rechercheur duwde de zware deur zachtjes open en ging naar binnen. Vledder volgde.

Na de hal kwamen ze in een brede met roze marmer beklede gang met guirlandes boven de deuren en gestileerde wulpse engeltjes aan het plafond.

Rechts aan de muur, op ooghoogte, was een soort loket. Een harige hand schoof het open en het hoofd van een man met een platte pet werd zichtbaar.

‘Waar komen de heren voor?’ bromde hij.

De Cock nam beleefd zijn hoedje af.

‘Wij zijn rechercheurs van politie, verbonden aan het bureau Warmoesstraat. Wij wilden graag de directie spreken.’

‘Welke directie?’

‘Van Chemie IJsselstein.’

De man met de platte pet grinnikte.

‘Dat snap ik. Maar wie van de directie?’

De Cock stapte wat dichter naar het loket.

‘U bent hier portier?’ vroeg hij met enige argwaan.

De man met de platte pet schudde zijn hoofd.

‘De portier moest een boodschap doen. Ik neem het even voor hem waar. Ik ben chauffeur… particulier chauffeur van de heer Van Abbekerken.’

De Cock glimlachte.

‘En… eh, die heer Van Abbekerken is hoofd van de directie?’ gokte hij.

De man met de platte pet knikte.

‘Heel goed.’

‘Is hij aanwezig?’

‘De heer Van Abbekerken?’

‘Ja.’

‘Hij zit op zijn kantoor. Zal ik u even aandienen?’

‘Graag.’

Enige seconden later stapte hij uit de deur naast het loket… een flink gebouwde man in een donkergrijs uniform. Hij liep voor de rechercheurs uit verder de marmeren gang in. Bijna aan het einde van de gang bleef hij staan, nam zijn platte pet af en beduidde de beide rechercheurs om even te wachten. Hij klopte aan de linkerkant op een brede deur en ging naar binnen. Kort daarna kwam hij weer naar buiten en hield de deur uitnodigend voor hen open.

‘Meneer kan u ontvangen.’

Achter een groot, imponerend, halfrond bureau zat een corpulente man met een sigaar in zijn brede mond. De Cock schatte hem op achter in de veertig. Hij had een bol, vlezig gezicht met opvallend blauwe ogen. Zijn donkerblonde, strak achterovergekamde haren, waren grijs aan de slapen.

De man nam de sigaar uit zijn mond, legde die op een asbak, kwam overeind en stak lachend zijn hand vooruit.

‘Rechercheur De Cock,’ baste hij joviaal, ‘met cee-oo-cee-kaa. Meester Medhuizen had mij gezegd dat hij de zaak aan u zou opdragen.’

De grijze speurder lachte niet. Hij hield er niet van als men de draak stak met zijn hebbelijkheid om zijn naam voluit te spellen. Hij drukte de hem toegestoken hand en gebaarde naast zich. ‘Mijn collega Vledder.’ Hij keek de man voor zich strak aan. ‘En u bent?’ vroeg hij koeltjes.

De man nam de lach van zijn gezicht.

‘Van Abbekerken… Charles van Abbekerken.’

‘Uw onderneming blijft bij die klacht tegen Peter van Lunteren volharden?’

Charles van Abbekerken knikte.

‘Zeker.’ Hij kwam achter zijn bureau vandaan en gebaarde naar een paar leren fauteuils om een ronde tafel bij het raam. ‘Zullen we daar even gaan zitten. Dat is wat gemoedelijker.’

De Cock knikte. Hij wachtte tot Van Abbekerken had plaatsgenomen en liet zich toen tegenover hem in een fauteuil zakken. Zijn oude hoedje legde hij naast zich op het parket.

‘U begrijpt,’ opende hij zakelijk, ‘dat ik voor het proces-verbaal dat ik dien op te maken, nog wat aanvullende informatie nodig heb.’

Charles van Abbekerken leunde iets achterover en glimlachte. ‘Een leuke jongen… die Peter van Lunteren… dacht even snel rijk te worden.’

De Cock keek hem verrast aan.

‘Snel rijk?’ vroeg hij niet-begrijpend.

Charles van Abbekerken knikte.

‘Hij vroeg vijf miljoen.’

De mond van De Cock viel open van verbazing.

‘Vijf miljoen,’ stamelde hij. ‘Vroeg Peter van Lunteren vijf miljoen?’

Charles van Abbekerken grinnikte.

‘Dat vroeg hij. IJskoud. Er vertrok geen spier van zijn gezicht.’

De Cock slikte.

‘Vijf miljoen… zo veel heb ik nog nooit in het kerkenzakje gedaan. Vroeg Peter van Lunteren die vijf miljoen rechtstreeks van u?’

Charles van Abbekerken spreidde zijn beide handen.

‘Uiteraard niet van mij persoonlijk, maar van Chemie IJsselstein.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Waarvoor?’

Charles van Abbekerken boog zich wat voorover en perste zijn dikke lippen op elkaar. ‘Zwijggeld,’ siste hij tussen zijn tanden door. ‘Zwijggeld… voor vijf miljoen gulden, gestort op een Zwitserse bank, was meneer Van Lunteren bereid om te zwijgen over zijn wetenschap dat onze vestiging bij Uithoorn illegale giflozingen in de Amstel had gedaan.’ De directeur snoof verachtelijk. ‘En nog wel nitrobenzeen… een smerig spul dat kanker verwekt.’

‘Heeft Peter van Lunteren de naam van die Zwitserse bank genoemd?’

Charles van Abbekerken schudde zijn hoofd.

‘Zo ver heb ik het niet laten komen.’

De Cock keek de man voor zich scherp aan.

‘U sprak over we-ten-schap… welke wetenschap had laborant Peter van Lunteren?’

Charles van Abbekerken wond zich zichtbaar op.

‘Onzin… wetenschap,’ riep hij fel. ‘Peter van Lunteren, onze laborant, had geen enkele wetenschap… maar dan ook geen enkele… en kon die ook niet hebben en wel om de simpele reden dat ons bedrijf zich nog nooit met illegale giflozingen heeft beziggehouden.’

Hij bonkte ritmisch met zijn vuist op de leuning van zijn fauteuil. ‘Vanuit onze vestiging bij Uithoorn is nog nooit een druppel gif in de Amstel gevloeid… zelfs niet per ongeluk. Er bestaan bij ons duidelijk omlijnde voorschriften, waaraan strikt de hand wordt gehouden. Van Chemie IJsselstein kan gezegd worden dat zij zeer zorgvuldig met het milieu omgaat.’

De Cock luisterde gespannen naar de woorden van Charles van Abbekerken, proefde de waarde van elke toon en kon zich niet aan de indruk onttrekken dat de directeur van Chemie IJsselstein niet een spontane uiteenzetting gaf, maar een afgewogen en ingestudeerd betoog hield. De oude rechercheur kwam iets in zijn fauteuil naar voren.

‘Hoe hebt u op dat verlangen van vijf miljoen gereageerd?’

Charles van Abbekerken plooide zijn vlezige gezicht in een grimas. ‘Ik heb hem vierkant uitgelachen en hem spottend gevraagd of hij ook met ietsje minder genoegen wilde nemen.’

‘En?’

In de ogen van Charles van Abbekerken flikkerde een kwaadaardig vuur. ‘Toen Peter op die grap van mij serieus inging en vroeg welk bedrag ik dan in het hoofd had, ben ik toch echt even buiten zinnen geraakt. Ik heb hem joelend en schreeuwend hier mijn kamer uit gejaagd. Wat was ik woest. Hij moest maken dat hij wegkwam, anders had ik hem op zijn brutale bek geslagen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘U hebt van die poging tot afpersing geen aangifte gedaan… bij de justitie of politie?’

Charles van Abbekerken schudde zijn hoofd.

‘Mijn ervaring is dat men aan dergelijke zaken beter geen ruchtbaarheid kan geven. Er zijn altijd wel lieden die op een idee worden gebracht. Wij, Chemie IJsselstein, zijn ook niet de enige onderneming bij wie pogingen tot afpersing worden gedaan… brouwers van bier… makers van frisdranken… koffiebranders… sinaasappelproducenten… noem maar op… eens in de zoveel tijd krijgen zij met dergelijke onfrisse praktijken te maken.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Hebt u Peter van Lunteren na zijn poging tot afpersing ontslagen?’

‘Nee, waarom? Hij was een goede laborant… al jaren bij ons in dienst. Je moet een dergelijke uitspatting van zo’n vent niet overdrijven. En eenieder krijgt wel eens een moment de kolder in zijn kop. Ik heb zijn directe chef wel de opdracht gegeven om hem een beetje in de gaten te houden.’