Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

‘Wat voor een schat?’

‘Grafgiften. De volgende morgen ging Siegfried terug naar het kerkje. Het was vervallen. Het werd ook niet meer voor de eredienst gebruikt, maar diende als opslagplaats voor veevoeders. Siegfried nam contact op met het veevoederbedrijf en vroeg en kreeg een baantje als beheerder van de opslagplaats… onder de voorwaarde dat hij tevens iets aan het vervallen kerkje zou doen.’

Vledder glimlachte begrijpend.

‘Maar hij ging graven.’

De Cock knikte.

‘Weliswaar met beperkte middelen, maar het lukte hem toch om een schat aan kunst- en gebruiksvoorwerpen uit de bronstijd boven aarde te brengen. Hij liet Adelheid overkomen en beetje bij beetje smokkelden beiden de hele schat Engeland uit. Terug in Nederland vertelde Siegfried aan Gunther Worms, dat hij in het bezit was gekomen van een schat aan grafgiften. Gunther Worms toonde direct grote belangstelling. Hij zei dat hij bereid was om voor veel geld de grafgiften te kopen, maar dan moest hij de schat wel eerst zien. En daar voelde Siegfried niets voor. Hij kende Gunther Worms lang genoeg en wist hoe doortrapt gemeen de man was. Siegfried eiste eerst geld. Wanneer dat in zijn bezit was, zou hij de schat overhandigen.’ Fred Prins lachte.

‘En daar wilde Gunther Worms niets van weten.’

‘Nee. Gunther Worms wilde een bewijs dat er werkelijk zoiets als een schat bestond. Siegfried beloofde toen een van de bronzen dolken die hij uit de grafheuvel had gedolven, als bewijs van die schat te leveren. Hij ging echter naar Peter Karstens, liet drie replica’s maken en gaf Gunther Worms zo’n replica.’ Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘En daarmee begon de dodendans.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet direct. Gunther Worms ontdekte algauw dat de dolk een replica was. Hij had in het verleden dikwijls met Siegfried in kunstschatten gehandeld. Het feit dat Siegfried van Xanten dit keer zo uiterst omzichtig te werk ging, deed hem beseffen, dat er wel degelijk een schat bestond. Hij sprak erover met Hagen de Bourgondiër, zijn compagnon, en beiden besloten om die schat te bemachtigen… hoe dan ook.

Ze wisten dat Siegfried door de aard van zijn belangstelling erg aan zijn lidmaatschap van het oudheidkundig genootschap was gehecht. Gunther Worms en Hagen de Bourgondiër dreigden Siegfried dat ze hem bij de sapientes terzake diefstal van de dolk zouden aanklagen, als hij niet met hen tot een overeenkomst kwam.’ Vledder grijnsde.

‘Het valse vondenis.’

‘Siegfried stoorde zich er niet aan. Toen kwam Gunther Worms op een idee. Hij had van het middel scopolamine gehoord… het zogenaamde waarheidsserum. Hagen de Bourgondiër vond het een prachtig plan. Als zij het middel op Siegfried zouden toepassen, dan zou Siegfried hen, onder de invloed van dat waarheidsserum, exact openbaren waar hij de schat verborgen hield. Via een Amerikaanse relatie kwam Gunther Worms in het bezit van een kleine hoeveelheid scopolamine. Daarna namen ze contact op met Siegfried van Xanten en vroegen hem wat hij nu precies wilde. Siegfried eiste vernietiging van het vondenis en van Gunther Worms een bod op de grafgiften… ongezien. Dat zou worden overwogen.

Hagen de Bourgondiër, die inmiddels wist dat Siegfried bij Adelheid woonde, belde Siegfried op, zei hem dat Gunther Worms akkoord ging en vroeg hem naar het heiligdom te komen om te onderhandelen.’

‘En Siegfried ging.’

De Cock knikte met een bedroefd gezicht.

‘Het werd zijn dood. De scopolamine werkte niet. Vermoedelijk hebben ze Siegfried te veel van dat goedje toegediend. In plaats van antwoord te geven op de vraag waar de schat van de Nevelberg was verborgen, viel Siegfried voorover op tafel en raakte in coma. Hagen de Bourgondiër was woest. Hij nam de replica, die tijdens de onderhandelingen op tafel lag en stak die Siegfried in zijn rug.’

‘Wat stom!’ riep Vledder. ‘Siegfried was de enige die hem kon vertellen waar de schat van de Nevelberg was!’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Hagen de Bourgondiër rekende erop dat Adelheid het hem ook kon vertellen. Of dat hij in de paperassen van Siegfried voldoende aanwijzingen zou vinden.’

Vledder boog zich weer naar voren.

‘Wanneer brachten ze hem naar de Muiderpoort?’

‘Pas de volgende avond. Siegfried was niet zes, maar al bijna twintig uur dood toen hij werd gevonden.’

De jonge diender stak als een schooljongen zijn vinger op. ‘Waarom de Muiderpoort?’

De Cock grijnsde.

‘Het was een idee van Gunther Worms. Hij vond dat de Muiderpoort van enige afstand precies op een graftombe leek. Een ideale plek, meende hij, om een lijk neer te leggen.’ De grijze speurder zweeg. De lange uitleg had hem wat vermoeid. Hij nam de cognacfles en schonk nog eens in. Vledder kon zijn ongeduld niet bedwingen.

‘En Gunther Worms… Hagen de Bourgondiër?’

De Cock nam zijn glas op.

‘De wraak van Adelheid.’

‘Bedoel je, dat ze beiden om het leven bracht?’

De Cock knikte.

‘Zowel Gunther Worms als Hagen de Bourgondiër.’ Vledder reageerde verbaasd.

‘Alleen… zonder hulp van anderen?’

‘A lleen.’

‘Hoe?’

De Cock nam een slok van zijn cognac.

‘Adelheid belde Gunther Worms op en zei hem dat zij wist waar Siegfried de grafgiften had verborgen. Ze toonde zich bereid om te onderhandelen.

Gunther Worms reed, zonder Hagen de Bourgondiër erin te kennen, naar Amsterdam. Hij parkeerde zijn wagen om de hoek in de Montelbaanstraat en ging naar haar woning aan de Oude Waal. Adelheid had hem via haar spionnetje aan het raam zien komen. Ze stelde zich soepel op en zei bereid te zijn Gunther Worms bij de schat te brengen. Om hun overeenkomst te vieren, schonk ze een glas wijn… en daarin zat iets van hetzelfde spul als waarmee Siegfried Hilde Brunet had bedwelmd. Al lichtelijk beneveld stapte Gunther Worms bij haar in de wagen. Na een minuut of tien viel hij voorover in slaap. Adelheid zette koers naar Baarn. Een eind voorbij Bussum zette ze de wagen op een vluchtstrook en stak Gunther Worms een replica van de dolk in zijn rug. Ze wachtte nog een poosje, reed verder naar Baarn en duwde het lijk van Gunther Worms bij de oprijlaan van zijn villa uit de auto.’

Fred Prins deed zijn ogen even dicht.

‘Wat een vrouw.’

De Cock glimlachte om de opmerking.

‘Hetzelfde deed ze bij Hagen de Bourgondiër. Ook hij werd door de schat van de Nevelberg naar haar woning gelokt. Als dubbele troef liet ze doorschemeren dat ze enige tijd na de dood van Siegfried toch wel weer behoefte zou hebben aan een relatie. Er ging echter iets mis. Adelheid had van de dode Gunther Worms de sleuteltjes van zijn wagen genomen. Ze wilde zich ook van die wagen ontdoen. Nadat ze Hagen de Bourgondiër had bedwelmd, liet ze hem naast haar in de vuurrode Mitsubishi stappen. De grote, grofgebouwde Hagen had vermoedelijk meer lichamelijke weerstand tegen het gif dan Gunther Worms. Nog voordat Adelheid kon wegrijden, kwam hij weer enigszins tot zijn positieven. Hagen de Bourgondiër herkende de wagen van Gunther Worms. In een moment van helderheid moet hij hebben beseft in welk gevaar hij verkeerde. Nog zwaar beneveld probeerde hij uit de wagen te komen. Adelheid begreep dat ze snel moest handelen. Ze stak onmiddellijk toe, maar raakte door de bijna mislukte aanval wel in paniek. Het moet haar bedoeling zijn geweest om het lijk van Hagen de Bourgondiër op de stoep voor zijn woning te leggen en daarna de wagen ergens op een parkeerplaats achter te laten.’

Vledder keek De Cock bewonderend aan.

‘Daarom zei jij, nadat wij haar waren kwijtgeraakt, dat ik naar de Keizersgracht moest rijden.’

De Cock knikte.

‘Ik verwachtte dat zij hetzelfde zou doen als bij Gunther Worms. Door haar paniek reed ze verkeerd. Toen ze bij de Tasmanstraat zag dat de weg door een politiewagen was geblokkeerd, werd haar paniek nog groter. Onbekend met de situatie reed ze de Houtmankade op, slipte bij de Spaarndammerstraat en reed tegen het viaduct.’