Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

De Cock wuifde afwerend.

‘Dat was niet mijn idee. Adelheid van Kleef, de vriendin van de vermoorde Siegfried van Xanten wilde dat baargericht en Gunther Worms bleek bereid om daaraan zijn medewerking te verlenen.’

‘Nadat jij hem daartoe had geprest.’

De grijze speurder voelde hoe de woede in zijn aderen sloop. Hij balde zijn beide vuisten en drong de vingernagels in de palm van zijn handen.

‘Ik vermoed,’ sprak hij vinnig, ‘uit welke hoek uw informatie komt.’ Hij wees voor zich uit. ‘En zeg hem, dat het ronduit schandalig is dat een officier van justitie tot bedenkelijke uitspraken komt.’

Commissaris Buitendam kwam met een ruk overeind. In een wild gebaar strekte hij zijn arm naar de deur.

‘Eruit!’

De Cock ging.

Toen De Cock in de grote recherchekamer terugkwam, keek Vledder zijn oude leermeester grijnzend aan.

‘En?’

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Wat dacht je?’

‘Hij stuurde je zijn kamer af.’

De Cock knikte traag.

‘Hij wilde mij min of meer aansprakelijk stellen voor het tumult in de aula van de Oosterbegraafplaats. Ik zou Gunther Worms hebben geprest om met de Klokbekers aan dat baargericht deel te nemen.’

‘Wie zegt dat?’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Ik ben er vrijwel van overtuigd dat het uit de koker komt van meester Schaaps. Op de gang hierheen, heb ik er nog even over nagedacht. Het is natuurlijk mogelijk dat Gunther Worms in het heiligdom tijdens de vergadering over het baargericht iets in die richting heeft gezegd… als een soort rechtvaardiging van zijn gedrag. Maar er was absoluut geen sprake van pressie. Ik heb aan Fred Prins gevraagd om Gunther Worms aan de Warmoesstraat te ontbieden. Ik wilde niet dat hij bij ons onderhoud met Hilde Brunet aanwezig was. Fred Prins zou een dringend beroep op de koning doen om aan het verzoek van Adelheid van Kleef, om een baargericht te houden, tegemoet te komen. Als men dat al pressie noemt…’

Vledder zuchtte.

‘Ik heb nooit iets voor dat idiote baargericht gevoeld. Ik verwachtte wel dat het voor ons consequenties zou hebben. Dat heb ik je ook direct gezegd. Maar je wuifde mijn bezwaren nonchalant weg.’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘En dat doe ik nog,’ sprak hij heftig. ‘Ik kan bij Etzel Hunnen de notulen van die vergadering opvragen om te lezen wat er precies is gezegd. Maar het interesseert mij niet. Ik vind alleen de rol van die meester Schaaps bedenkelijk. Hij en zijn vrouw namen openlijk deel aan dat voor jou zo idiote baargericht. En achteraf toch kritiek… daar werd ik even woest over.’ Vledder grinnikte.

‘Ik had er wel bij willen zijn.’

De Cock negeerde de opmerking. Hij ging achter zijn bureau zitten.

‘Heb je nog met Baarn gebeld?’

‘Ja.’

‘En?’

Vledder trok zijn schrijfmachine naar zich toe.

‘Ik heb het maar uitgetikt.’ Hij draaide het papier in de machine iets omhoog. ‘Adjudant Lambertsen,’ las hij hardop, ‘heeft vanmorgen al vroeg, om halftien, de gerechtelijke sectie op het lijk van Gunther Worms bijgewoond. Hij heeft enige lijkdelen, maag- en darminhoud en urine terzijde laten nemen voor een toxicologisch onderzoek. Dokter Rusteloos was van mening, dat de dood van Gunther Worms opvallend veel overeenkomsten vertoonde met de dood van Siegfried van Xanten.’‘Ook verschijnselen van verdoving?’

Vledder knikte en las verder.

‘Dokter Rusteloos heeft de bronzen dolk uit de rug van Gunther Worms verwijderd. Adjudant Lambertsen had tevoren reeds een motorrijder gecharterd. Die stond met zijn motor klaar. Toen de adjudant de bronzen dolk kreeg overhandigd, gaf hij die aan de motorrijder, die er onmiddellijk mee naar het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden reed. Daar, in dat museum, herinnerde men zich dat ik enige dagen geleden over een soortgelijke dolk had gebeld. Deskundigen van het Rijksmuseum voor Oudheden hebben de bronzen dolk onderzocht en het is een…?’

‘Replica.’

Vledder glimlachte.

‘Inderdaad… een replica.’

‘Afkomstig van Peter Karstens.’

‘Dat ligt voor de hand.’

De Cock wuifde naar de schrijfmachine.

‘Toch snel en goed werk van die knorrige adjudant Lambertsen.’ In zijn stem klonk bewondering.

Vledder knikte instemmend.

‘Hij was ook heel vriendelijk. Hij wilde eerst zelf nog wat naspeuringen doen en dan komt hij naar Amsterdam om met ons over de zaak te praten.’

De Cock knikte vaag. Zijn gedachten dwaalden weg. Het was alsof plotseling mistige nevelen uit zijn hersenen trokken. Ineens was er een helder beeld. Even, fragmentarisch, maar sterk omlijnd. Het toverde een glimlach op zijn gezicht.

‘Weet je wat ik mij afvraag?’

‘Nou?’

‘In wiens rug de derde replica terechtkomt.’

Met zijn beide handen op zijn rug, wijdbeens en iets gebogen, stond rechercheur De Cock voor de beregende ruiten van de kale recherchekamer. Wiegelend op de ballen van zijn voeten staarde hij naar de glimmende daken van de smalle huisjes aan de overkant van de Warmoesstraat. Hoe lang was het alweer geleden, bepeinsde hij, dat hij hier stond, op dezelfde plek, denkend aan Mosie, de haringman, en een adembenemend schone Adelheid van Kleef binnenstapte en meldde dat Siegfried van Xanten, haar vriend, was verdwenen?

Slechts enkele dagen, maar het leek een eeuwigheid. De blonde Siegfried van Xanten bleek vermoord en koning Gunther Worms volgde. Hij vroeg zich af of hij een mogelijke derde moord kon voorkomen en vooral… hoe hij een sluitende bewijsvoering kon opbouwen?

Ineens draaide hij zich met een ruk om en stapte dreunend naar de kapstok.

Vledder liet zijn rappe vingers op de schrijfmachine even rusten. Toen schoof hij de schrijfmachine van zich af en liep de grijze speurder na.

‘Gaan we naar Smalle Lowietje?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Naar de Keizersgracht.’

‘Wat is daar?’

De Cock wurmde zich in zijn oude regenjas.

‘Daar woont Hagen de Bourgondiër.’

De ogen van Vledder begonnen te glinsteren. Gretig pakte hij zijn jas van de kapstok.

‘Gaan we hem arresteren?’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Dat hang er van af.’

‘Waarvan?’

De Cock liep naar de deur.

‘Welk antwoord hij heeft op een achterstallige vraag.’ ‘Achterstallige vraag?’

In de stem van Vledder trilde onbegrip.

De Cock knikte.

‘Wat is de schat van de Nevelberg? Ik heb nog steeds niet aan het verzoek van Hilde Brunet voldaan.’

De avondlucht was kil. Een fijne motregen prikte op hun gezichten. Achter een gierende tram om staken de beide rechercheurs het Damrak over en slenterden in de richting van de Dam. Vledder liet in de zak van zijn regenjas een rinkelend geluid horen. ‘Ik heb voor alle zekerheid maar een paar handboeien meegenomen,’ sprak hij grinnikend. ‘Die Hagen de Bourgondiër is een boom van een vent. En volgens mij zo sterk als een beer. Als hij verkeerd wil en zich tegen zijn arrestatie verzet, dan kunnen we beiden nog wat beleven.’

De Cock bracht het beeld van de man terug in zijn herinnering, maar reageerde verder niet. Zwijgend liep hij verder. Vledder keek hem van terzijde aan.

‘We kunnen ook assistentie vragen?’

De Cock knikte vaag.

‘Dat kunnen we,’ antwoordde hij gelaten.

Het gezicht van Vledder betrok.

‘Weet je aan wie ik ineens moet denken?’

‘Nou?’

‘Aan Adelheid van Kleef… volgens mij loopt ze een groot gevaar.’

De Cock blikte opzij.

‘Wat voor een gevaar?’

Vledder zwaaide heftig.

‘Als het waar is,’ sprak hij geëmotioneerd, ‘dat Hagen de Bourgondiër aan haar de moord op zijn oude vriend Siegfried van Xanten heeft opgebiecht, dan loopt ze volgens mij een groot gevaar.’‘Hoezo?’