Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

De Cock knikte begrijpend. ‘Wanneer belde Hilde Brunet u?’‘Gisteravond laat. In ieder geval na twaalf uur. Ik lag al in bed.’‘Was er een reden voor Hilde Brunet om juist u te bellen?’‘Hilde Brunet en ik onderhielden nog wel contacten… ook nadat ik uit het genootschap was getreden. Ik denk dat ze er toch met iemand over wilde praten. De dood van Gunther heeft haar toch geschokt.’

‘Wist Hilde Brunet van een onenigheid tussen haar man en Hagen de Bourgondiër?’

‘Daar heeft ze niets van gezegd.’

‘Weet u het?’

‘Nee. Ik vermoed alleen dat onenigheid over zaken en geld het motief is geweest.’

De Cock bracht zijn handen naar voren en drukte de vingertoppen tegen elkaar. ‘Laten we alles nog even recapituleren… u verdenkt Hagen de Bourgondiër van de moord op Gunther Worms omdat Gunther Worms op dezelfde wijze als Siegfried van Xanten werd gedood… en u verdenkt Hagen de Bourgondiër van de moord op Siegfried van Xanten op basis van het baargericht?’

Adelheid van Kleef schudde heel langzaam haar hoofd. ‘Dat niet alleen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Wat dan nog meer?’‘Hij heeft het mij bekend.’

De mond van De Cock viel half open. ‘Hagen de Bourgondiër heeft aan u bekend dat hij Siegfried vermoordde?’

‘Ja.’

‘Wanneer deed hij dat?’

Adelheid van Kleef liet haar hoofd zakken. Haar goudblonde haren vielen als een gordijn voor haar gezicht.

‘Op de avond na het baargericht.’

Ze slenterden over het trottoir van de Oude Waal in de richting van de Binnen Bantammerstraat. De Cock blikte steels naar de oude zolderschuit in de Eilandsgracht, waarop een paar dagen geleden een jonge vrouw spiernaakt lag te zonnen. Ze was er niet. De oude rechercheur vermoedde dat de warmte van het waterige zonnetje voor haar te schamel was om zich daaraan bloot te stellen. Het bloot-stellen bracht een glimlach op zijn lippen. Via de Binnen Bantammerstraat en de brug over de Geldersekade liepen ze de Stormsteeg in. Op de hoek van de Zeedijk leunde een groepje dealers verveeld tegen een gevel. Ondanks pogingen om hen te verdrijven, bleef de Zeedijk en directe omgeving het gebied waar de straathandelaren in drugs opereerden. Nagestaard liepen de beide rechercheurs aan het groepje voorbij.

Vledder keek de grijze speurder van terzijde aan.

‘Zou zo’n klacht tegen jou terzake dood door schuld enige kans maken?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Adelheid van Kleef beweert nu wel dat Hagen de Bourgondiër Gunther Worms heeft vermoord, maar daarvoor bestaat geen enkele aanwijzing… hoogstens een vaag vermoeden. Bovendien is onenigheid een schraal motief. En zelfs als later mocht blijken, dat hij inderdaad verantwoordelijk is voor de dood van Gunther Worms, dan nog kan mij geen nalatigheid worden verweten. Zijn daad was in geen enkel opzicht te voorzien.’ Hij grinnikte jongensachtig. ‘Het is dwaas. Ik ben er dan ook maar niet op ingegaan.’

Vledder glimlachte.

‘Eerlijk gezegd verbaasde mij dat een beetje.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Als er al sprake is van nalatigheid, dan is dat een nalatigheid van Adelheid van Kleef. Toen Hagen de Bourgondiër haar bekende Siegfried van Xanten te hebben gedood, had zij mij dat onmiddellijk moeten melden. Het verbaast mij dat ze dat niet heeft gedaan.’

‘Geloof jij in die bekentenis?’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Ik acht die mogelijkheid niet uitgesloten. Hagen de Bourgondiër was vroeger verliefd op Adelheid van Kleef en ik kreeg het idee dat die liefde nog lang niet was bekoeld. Ik kan mij dus voorstellen dat hij na de dood van Siegfried van Xanten weer contact met Adelheid heeft opgenomen.’

De ogen van Vledder begonnen te glinsteren.

‘En haar toen in een vertrouwelijk moment die bekentenis heeft gedaan?’

De Cock knikte.

‘Het is voor ons in elk geval… juridisch gezien… een aardig steunpuntje. Daarom heb ik haar opzienbarende verklaring ook onmiddellijk in concept opgenomen en door haar in mijn notitieboekje laten ondertekenen. Op basis van die verklaring zouden we iets tegen Hagen de Bourgondiër kunnen ondernemen.’‘Zoals?’

‘Hem arresteren.’

‘Voor de moord op Siegfried van Xanten?’

‘Inderdaad.’

Vledder keek zijn oude collega van opzij aan.

‘Denk je, dat hij inderdaad de moordenaar van Siegfried van Xanten is?’

In zijn stem vibreerde onzekerheid en ongeloof.

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Adelheid van Kleef komt nog met dat oude motief, dat de moord met de dolk verband zou houden met het vondenis, dat de sapientes op grond van de ewa over Siegfried van Xanten hebben uitgesproken. Zij acht dat vondenis nog steeds een doodvonnis… een doodvonnis dat door Hagen de Bourgondiër zou zijn voltrokken.’ De grijze speurder schudde zijn hoofd. ‘En daar heb ik gevoelsmatig nogal moeite mee.’ Hij zuchtte diep. ‘Ik vond het ook vreemd dat Adelheid van Kleef niet wist hoe Siegfried van Xanten aan die zo betwiste bronzen dolk kwam.’ Vledder grijnsde.

‘Ze liegt… zoals Hilde Brunet liegt… zoals alle mensen liegen, die in deze affaire een rol spelen.’

De Cock knikte traag.

‘Alle betrokkenen hebben ons steeds een versluierde waarheid gepresenteerd.’ Hij schoof zijn onderlip vooruit. ‘Ik geloof niet zo in leugentjes om bestwil. Wie liegt heeft iets te verbergen. Het wordt zo langzamerhand tijd dat we de ongesluierde waarheid leren kennen.’

Ze kuierden de Korte Niezel uit. Vledder wees links naar de Achterburgwal.

‘Weet je dat wij dichtbij het etablissement van Smalle Lowietje zijn?’

De Cock schoof de mouw van zijn colbert iets terug en keek op zijn horloge. ‘En weet jij dat ik het nog te vroeg vind voor een cognackie?’

Lachend liepen ze verder.

Commissaris Buitendam leek ernstig vertoornd. Op zijn lang bleek gelaat lagen blosjes van opwinding en woede. Hij vroeg niet aan De Cock of hij zo vriendelijk wilde zijn om plaats te nemen, maar nam direct het woord toen de grijze speurder zijn kamer binnenstapte.

‘Wat moesten jij en Vledder gisteravond in Baarn?’ De Cock liep verder op hem toe en glimlachte.

‘Daar was een moord gepleegd,’ antwoordde hij luchtig. Buitendam zwaaide wild in de richting van het raam. ‘Sinds wanneer reikt ons bewakingsgebied tot voorbij de gemeente Baarn?’

De Cock veinsde onbegrip.

‘Ik… eh, ik ben een Amsterdamse rechercheur.’

De commissaris knikte heftig.

‘Juist.’ Hij tikte met zijn middelvinger een paar maal op het blad van zijn immens groot bureau. ‘Hier liggen jouw bevoegdheden.’

‘Ik ben mijn bevoegdheden niet te buiten gegaan,’ sprak De Cock hoofdschuddend. ‘Ik heb daar geen enkele opsporingshandeling verricht. Het was niet meer dan een beroepsmatige nieuwsgierigheid, die mij naar Baarn dreef. De vermoorde was Gunther Worms, bij leven Koning van de Klokbekers, een oudheidkundig genootschap dat zich nog steeds in mijn belangstelling mag verheugen.’ Hij grinnikte vrolijk. ‘Herinnert u zich nog… de moord op Siegfried van Xanten?’

De woede van commissaris Buitendam nam zichtbaar toe. Zijn gezicht kleurde dieper rood. Hij klemde zijn dunne lippen op elkaar. ‘Natuurlijk,’ riep hij kwaad. ‘Natuurlijk herinner ik mij de moord op Siegfried van Xanten. En ik herinner mij ook dat ik jou uitdrukkelijk verboden heb om leden van het oudheidkundig genootschap inzake die moord te benaderen… zonder overleg met mij. Aan die voorwaarde heb jij je niet gehouden.’ De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Dat is ondoenlijk. U kunt mij toch niet verbieden om normaal mijn werk te doen?’

Commissaris Buitendam boog zich naar hem toe.

‘Normaal,’ siste hij. ‘Noem jij dat tumult in de aula van de Oosterbegraafplaats normaal?’