Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

‘Welk motief?’

‘Ze kan zich door beiden bedrogen voelen.’

‘Inzake diezelfde affaire?’

Vledder knikte heftig.

‘Ik heb al meer betoogd dat het initiatief voor het bedrog van Gunther Worms uitging en niet van Siegfried van Xanten. Gunther Worms wilde Hilde Brunet bezitten… hoe dan ook… en schuwde het middel van bedrog niet. Siegfried van Xanten bleek bereid om aan dat bedrog zijn medewerking te verlenen. Hij buitte de gevoelens uit, die Hilde Brunet voor hem koesterde. Ik denk dat er tussen Hilde Brunet en Gunther Worms altijd een soort spanningsveld is blijven bestaan… dat bij Hilde Brunet… ook ten opzichte van Gunther Worms… gevoelens van haat zijn blijven sluimeren.’ De jonge rechercheur grinnikte. ‘Ik heb uit haar woorden bepaald niet de indruk gekregen dat zij en Gunther Worms een harmonisch huwelijksleven leidden.’ De Cock schudde glimlachend zijn hoofd.

‘Beslist niet. Herinner je je nog hoe in de aula van de Oosterbegraafplaats Gunther Worms woedend naar mij toe kwam omdat wij zonder zijn voorkennis in Baarn met zijn vrouw hadden gesproken?’

Vledder knikte.

‘Ook híj noemde haar een vrouw met vreemde gedachten en opvattingen. Ik had toen stellig de indruk dat Gunther Worms bang was, dat Hilde Brunet iets had gezegd… haar mond voorbij had gepraat.’

De Cock trok zijn gezicht strak.

‘Misschien… eh,’ sprak hij weifelend, ‘misschien wist hij het… had Hilde Brunet het hem verteld.’

‘Wat?’

‘Dat zij Siegfried had gedood.’

Ze reden zwijgend door de nacht. De gevolgen van het noodweer waren overal zichtbaar. Weggedeelten stonden blank en zo nu en dan klapten afgewaaide takken tegen de zij- en onderkant van de wagen. Vledder hield zijn blik strak op de weg gericht. Onderwijl werkten zijn hersenen op volle toeren. De wetenschap dat De Cock zijn idee niet zonder meer afwees, dwong hem tot verder nadenken. Na enige tijd verbrak hij het zwijgen. ‘Zullen we teruggaan?’ vroeg hij ernstig.

De Cock keek naar hem op.

‘Naar Baarn?’

‘Ja.’

‘Waarvoor?’

Vledder wees achter zich.

‘Om Hilde Brunet te arresteren.’

‘Nu?’

Vledder knikte.

‘Misschien dat een pittig verhoor beide moorden tot een oplossing brengt.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik vind de gedachte van Hilde Brunet als tweevoudig moordenares best aanvaardbaar, maar ik wil geen herrie met de politie in Baarn. Bovendien lijkt het mij echt nog te vroeg om tot arrestatie over te gaan. We kunnen beter afwachten wat het eerste onderzoek van die adjudant Lambertsen oplevert. Hij leek mij niet onbekwaam.’

‘Wel stug.’

De Cock knikte.

‘Toch zal hij mij moeten vertellen of de dolk in de rug van Gunther Worrns ook een replica is. Ik heb er wel naar gekeken, maar het was zo in de regen niet te zien. Bovendien ben ik een leek.’ Hij glimlachte. ‘Ik schijn het bij de politie in Baarn lelijk te hebben verbruid. Het beste is dat jij morgen even contact opneemt met de adjudant. Je zou hem kunnen aanraden om de bronzen dolk na de sectie aan Peter Karstens te laten zien of die heer Van Velzen aan de Weteringschans.’

‘De man, bij wie ik ben geweest?’

‘Precies.’

Na een reeks stoplichten reden ze via Diemen Amsterdam binnen. Vledder keek op zijn horloge.

‘Het is al laat. Zal ik je rechtstreeks naar huis brengen?’ De Cock wuifde afwerend.

‘We gaan eerst terug naar de Kit. Ik wil nog een telex verzenden.’ Vledder keek hem verward aan.

‘Wat voor een telex?’

‘Een verzoek tot opsporing.’

‘Waarvan?’

‘Een vuurrode Mitsubishi Starion.’

Vledder parkeerde de oude trouwe Volkswagen op de steiger achter het bureau. De jonge rechercheur stapte uit en liep er een paar maal omheen. Bezorgd. Opspringende takken hadden nieuwe deuken in het toch al zo gebutste wagentje geslagen. Na een grondige inspectie wandelden de beide politiemannen op hun gemak via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. In de Lange Niezel waggelde een dronken sloeber. Late hoertjes zochten gehaast hun weg naar huis.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, brulde Meindert Post. Hij had Jan Kusters als wachtcommandant afgelost. ‘De Cock.’

Zijn stem echode tegen de muren.

De grijze speurder liep rustig op de balie toe.

‘Wat is er Meindert?’ vroeg hij vriendelijk.

De wachtcommandant grijnsde met een scheve mond. ‘Wat jij niet allemaal uithaalt?’

De oude rechercheur keek hem niet-begrijpend aan. ‘Ik ben mij van geen kwaad bewust.’

Meindert Post grinnikte.

‘Ik had nog maar net de dienst overgenomen, toen ik een kwade commissaris aan de lijn kreeg, die mij woedend vroeg waar jij uithing.’

‘Buitendam?’

De wachtcommandant knikte.

‘Het schijnt dat jij je hebt bemoeid met een moordzaak in Baarn. Je zou het onderzoek hebben bemoeilijkt. Een politiechef had geklaagd.’

De Cock kneep even zijn beide ogen dicht.

‘Meindert,’ verzuchtte hij, ‘hier word ik ziek van.’

‘En dan was er nog een juffrouw.’

‘Wat voor een juffrouw?’

Meindert Post greep achter zich naar een notitie op zijn bureau.

‘Adelheid van Kleef,’ las hij.

‘Wat wilde die?’

‘Een klacht tegen jou indienen. Ze beschuldigde jou van dood door schuld.’

‘Wat?’

Meindert Post knikte met een ernstig gezicht.

‘Ze had het over een soort godsgericht. Als jij dat niet had genegeerd, dan had volgens haar die man in Baarn nu nog geleefd.’‘Zei ze dat?’

De wachtcommandant antwoordde niet. Hij raadpleegde opnieuw zijn notitie. ‘De moordenaar van Baarn heet… Hagen de Bourgondiër.’

De Cock had moeie voeten.

Met een van pijn vertrokken gezicht tilde hij zijn benen omhoog en legde ze heel voorzichtig op zijn bureau. Het was daarbij alsof duizenden kleine duiveltjes met evenzovele spelden geniepig in zijn kuiten prikten. Dat was een slecht teken, wist hij. Telkens wanneer de zaken niet naar wens verliepen, wanneer hij het gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, kroop de vermoeidheid in zijn voeten en speelden geniepige duiveltjes hun sadistisch spel.

Wat hem het meest benauwde, was het onheilspellende gevoel dat het nog niet was afgelopen, dat er nog meerdere soortgelijke moorden zouden worden gepleegd. Hoewel hij het rationeel niet kon onderbouwen, bleef dat gevoel hem beheersen.

Het leek hem toe dat duistere machten uit lang vervlogen tijden waren opgestaan om in een soort reïncarnatie… een wedergeboorte… opnieuw te leven in de harten van mensen, die daar gevoelig voor waren… mensen met een hang naar mystiek… met een diep verlangen naar een sterk geïdealiseerd verleden. De Klokbekers met een koning en een heiligdom, de ewa en de sapientes , een vondenis en een baargericht … hij schudde zijn hoofd… in wat voor een wereldje waren ze terechtgekomen? Lag daar de oorsprong… de bron van vergiftiging en moord? Of was het de nacht van Hilde Brunet?

Het begrip deed hem glimlachen en verdreef even de pijn uit zijn kuiten.

Voor hij ver in de nacht naast zijn zacht ronkende vrouw in slaap viel, had hij er nog eens over nagedacht. Het leek een plausibele verklaring voor de beide moorden. Hij kon zich best met het idee van zijn jonge collega verenigen. Wrok was een aanvaardbaar motief. Een voortsmeulende wrok kon gemakkelijk ontvlammen. Hij had dat in zijn lange recherchepraktijk al een paar maal meegemaakt. Maar het strookte niet met de gevoelens die hem beheersten… diepe gevoelens, dat er nog geen einde aan de reeks moorden was gekomen.

Met de dood van Siegfried van Xanten en Gunther Worms was aan de wrok van Hilde Brunet voldaan. Als dat inderdaad het motief was, dan zouden er geen moorden meer volgen. Dan kon hij samen met adjudant Lambertsen de balans opmaken en de zaak afsluiten. Was dat te verwachten… te hopen… bedroog zijn gevoel hem toch?