Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

Vledder snoof verachtelijk.

‘Een paar tranen pers je er algauw uit.’

‘Jij gelooft niet in haar verdriet?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik geloof niet in haar verdriet… ik geloof in niets van wat ze zegt. En haar beschuldiging aan het adres van de oude Etzel Hunnen en de zijnen is volkomen uit de lucht gegrepen. Het mist elke grond.’ De jonge rechercheur zwaaide wild voor zich uit. ‘Wat voor nut heeft voor hen een dode Gunther Worms? Ze waren hem als koning… als leider toch al kwijt?’

‘Ten koste van het baargericht.’

Vledder snoof opnieuw.

‘Baargericht,’ sprak hij minachtend. ‘Ik heb nog nooit zo’n idiote vertoning meegemaakt.’

De Cock ging er niet op in. Hij keek naar de lucht. Er waren nog wat wolken aan de hemel, maar zo nu en dan kwam de maan er even knipogend tussendoor. Het stelde de oude rechercheur gerust. Hij liet zich wat onderuitzakken en vroeg zich af hoe die adjudant Lambertsen de zaak van de dode Gunther Worms zou aanpakken. Daar was hij erg benieuwd naar. Hij verwachtte toch van de knorrige Baarnse politieman binnenkort een telefoontje over het hoe en waarom van heel veel zaken. Dat kon niet uitblijven. De adjudant zou onvermijdelijk stuiten op… Vledder onderbrak zijn overpeinzingen.

‘Hoe kwam je erbij om te zeggen dat Gunther Worms was vergiftigd?’

De Cock keek op.

‘Zijn pupillen… die waren sterk vergroot. Dat wijst in de regel op vergiftiging met atropine.’

Vledder trok zijn neus iets op.

‘Atropine… wat is dat nu weer voor spul?’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Heb jij op de rechercheschool nooit iets over vergiften geleerd?’ Vledder bromde.

‘Rechercheschool… dat is alweer zo lang geleden. Ik weet dat we het tijdens de lessen uitgebreid over opium, heroïne, morfine en cocaïne hebben gehad. Maar van atropine kan ik mij niets herinneren.’

‘Het is een sterk plantengif. De werking daarvan is al heel lang bekend. Het wordt gewonnen uit de wolfskers, een tweejarige plant met ronde, glanzende, zwarte, onaangenaam riekende, zeer giftige bessen. De plant is in Nederland zeldzaam, maar wordt hier wel als artsenijgewas gekweekt. Een andere en meer bekende naam voor wolfskers is belladonna wat letterlijk schone vrouw betekent.’

Vledder lachte.

‘Schone vrouw… waarom?’

‘Het sap van die zeer giftige bessen werd door vrouwen vroeger wel in de ogen gedruppeld. Daardoor werden de pupillen verwijd en leken de ogen groter. In het Nabije Oosten werd het dikwijls toegepast. Grote ogen golden daar voor vrouwen als een soort schoonheidsideaal.’

‘Is het wel eens bij moord gebruikt?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Er bestaat nóg een naam voor dat atropa belladonna .’‘En dat is?’

‘Doodkruid.’

‘En jij denkt dat Gunther Worms met dat soort spul is vergiftigd?’ De Cock ademde diep.

‘Ik hoop dat adjudant Lambertsen naar mijn goede raad luistert en inderdaad een toxicologisch onderzoek laat instellen.’‘En als hij dat niet doet?’

‘Ik denk dat ik dan toch naar onze commissaris stap met het verzoek om meester Schaaps, onze officier van justitie wat op te porren.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Toch snap ik het niet… wat heeft het voor nut om iemand te vergiftigen als men hem toch een dolk tussen zijn schouderbladen steekt?’

De grijze speurder glimlachte.

‘Dat, beste Dick Vledder, is een hele goede vraag,’ sprak hij met hoorbare bewondering in zijn stem. ‘Daar moet je maar eens heel diep over nadenken.’ Grijnzend schoof hij zijn oude hoedje naar voren en sloot zijn ogen.

Een tijdlang reden ze zwijgend voort.

Vledder dacht na over zijn eigen vraag, maar kon geen bevredigend antwoord vinden. Hij blikte opzij naar De Cock, die genoeglijk scheen te dommelen. Het ergerde de jonge rechercheur een beetje.

‘Dezelfde moordenaar?’ vroeg hij luid.

De grijze speurder drukte zijn hoedje terug en keek op. ‘Je bedoelt, zowel voor Gunther Worms als voor Siegfried van Xanten?’‘Ja.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Ze lijken qua uitvoering… qua modus operandi… inderdaad op elkaar. Dezelfde soort bronzen dolk op vrijwel dezelfde plek in de rug gestoken. En ook Gunther Worms werd volgens mij niet vermoord op de plek waar hij werd gevonden.’ Hij trok een bedenkelijk gezicht. ‘Maar ik kom niet uit het motief. Een en dezelfde moordenaar zou wijzen… oppervlakkig gezien… op hetzelfde motief. En daar botsen mijn gedachten. Ik kan geen motief vinden dat zowel aansluit op de moord op Siegfried van Xanten als op de moord op Gunther Worms.’

Vledder zuchtte.

‘Jammer, dat Hilde Brunet ons niets wilde zeggen over die zogenaamde schat van de Nevelberg. Misschien ligt daar de oplossing?’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

‘Een vreemde vrouw, die Hilde Brunet.’ Ineens kwam hij met een ruk overeind en tikte zijn jonge collega op diens schouder. ‘Toen wij bij haar in de kamer waren,’ sprak hij gejaagd, ‘heb je toen ergens buiten wagens horen wegrijden?’

Vledder reageerde verbaasd.

‘Wagens horen wegrijden?’ vroeg hij verbaasd.

De Cock knikte.

‘Er moet een ambulance- of een lijkwagen zijn gestopt en weer weggereden. Ook adjudant Lambertsen is met zijn wagen uit de laan vertrokken. Heb jij dat binnen gehoord?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik heb niets gehoord.’

‘Vind je dat niet vreemd?’

‘Waarom?’

De Cock wuifde in zijn richting.

‘Denk eens aan wat Hilde Brunet zei.’

‘Waarover?’

‘Over het vinden van het lijk.’

Het gezicht van Vledder verhelderde.

‘Ze had het geluid van een auto gehoord,’ sprak hij haast juichend. ‘Ze dacht dat Gunther er aankwam en toen hij niet verscheen, was ze gaan kijken en vond zijn lijk.’ De jonge rechercheur klapte uitbundig met zijn vuist op het stuurwiel. ‘Zie je wel,’ siste hij, ‘ze liegt… ze liegt… ze liegt.’

De Cock glimlachte om het enthousiasme van zijn jonge collega. ‘Het zegt natuurlijk niet zo bar veel,’ temperde hij. ‘Misschien is haar gehoor wel zoveel beter als dat van ons. Bovendien bestaat er nog de mogelijkheid dat zij zich op dat moment in een ander gedeelte van de villa bevond.’

‘Waar het geluid wel te horen was?’

De Cock knikte. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Maar ik ben het met je eens… Hilde Brunet liegt… spreekt althans niet de gehele waarheid. Zij weet van deze affaire veel meer dan zij ons tot nu toe heeft willen openbaren.’ Hij zuchtte diep. ‘Hilde Brunet is een vreemde vrouw. Ze zegt dat ze verliefd was op Siegfried van Xanten, maar ze trouwt met Gunther Worms omdat ze hem, na een gezellig avondje met Siegfried, de volgende morgen in haar bed trof. Daarna haat ze Siegfried zo, dat ze zweert hem te zullen doden, maar als Siegfried van Xanten werkelijk wordt vermoord, schuift ze de schuld op haar man.’

Vledder snoof.

‘En nu Gunther Worms is vermoord, beschuldigt ze de oude Etzel Hunnen en zijn mannen. Intussen probeert ze met een anoniem briefje onze aandacht te verleggen naar Hagen de Bourgondiër en een zogenaamde schat van de Nevelberg.’ Hij zweeg even en peinsde. ‘Je hebt gelijk… een vreemde vrouw. Een soort gespleten persoonlijkheid, die best eens…’ Hij stokte. Geschrokken. Met een denkrimpel in zijn voorhoofd keek hij opzij naar De Cock. ‘Ze kan beide moorden hebben gepleegd.’ De grijze speurder knikte traag.

‘Theoretisch… ja.’

‘En praktisch?’

‘Ook.’

Vledder staarde voor zich uit op de weg. Het idee overweldigde hem. Gedachten tolden door zijn hoofd. ‘Uit de houding… het gedrag van zowel Siegfried van Xanten als Gunther Worms… ten opzichte van Hilde Brunet… valt best een motief tot moord te destilleren.’