Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

‘Wat gebeurt er met hem?’

‘Ik zal een wagen bellen om hem naar ons mortuarium te brengen.’

‘En dan?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Een gerechtelijke sectie?’

‘Dat beslist onze officier van justitie.’

De Cock knikte.

‘Maar ik zou er wel op aandringen.’

‘Dat maken wij wel uit.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Een onderzoek naar de herkomst van de dolk kon wel eens verrassingen opleveren.’ Hij zweeg even. ‘U kunt,’ ging hij vriendelijk verder, ‘over de resultaten van ons onderzoek beschikken… als u dat wenst?’

De adjudant stak zijn kin iets op.

‘Voorlopig wens ik dat niet.’

De Cock maakte een berustend gebaartje. Hij wees opnieuw naar de dode op het grind. ‘Ik moet u toch attenderen op de noodzaak van een toxicologisch onderzoek… deze man is vergiftigd.’

De Cock wachtte tot Vledder de oude Volkswagen had weggereden en geparkeerd tussen de bomen van de laan. Samen sjokten ze naar de ingang van de villa.

De grijze speurder trok aan de fraai bewerkte koperen knop, links van de toegangsdeur en luisterde naar de ijle klanken van de bel. Daarna keek hij even om. Aan het begin van de oprijlaan, naast het dode lichaam van Gunther Worms, stond adjudant Lambertsen eenzaam in de regen.

Vledder duimde over zijn schouder.

‘Moet hij er niet bij zijn?’

De Cock bromde.

‘Ik heb hem aangeboden dat jij zolang bij het lijk zou blijven, zodat hij met mij mee kon. Hij weigerde.’ De grijze speurder glimlachte triest. ‘Blijkbaar heeft onze adjudant vandaag zijn dag niet.’

Hilde Brunet opende de deur. De matte, olijfkleurige huid van haar gezicht zag bleek… bleek als doorschijnend albast en haar ogen waren rood omrand.

De Cock nam zijn hoedje af.

‘Ik… eh, ik condoleer u met het verlies van uw man,’ sprak hij met bewogen stem.

Over het gezicht van Hilde Brunet gleed een flauwe glimlach. Daarna liet ze haar hoofd iets zakken en bedwong opkomende tranen.

‘Komt u binnen.’

Ze sprak fluisterend.

Toen ze in de met leer beklede zetels hadden plaatsgenomen, keek de oude rechercheur haar nog eens aan. Scherp en onderzoekend. Ze droeg het fraaie kastanjebruine haar nu niet in een wrong. Het hing los langs haar ovale gezicht, waarop verdriet duidelijke sporen had achtergelaten. Het verbaasde hem een beetje. Hij had dat verdriet niet verwacht… niet zo nadrukkelijk. ‘Hoe wist u dat hij daar lag?’ opende hij.

Hilde Brunet schudde haar hoofd.

‘Ik wist dat niet. Ik was alleen de hele avond al zo onrustig.’ Ze tikte met de toppen van haar vingers tegen haar borst. ‘Hier… zo’n vreemd angstig beklemmend gevoel… een gevoel dat er iets ging gebeuren… iets verschrikkelijks. Ik weet niet hoe ik u dat moet uitleggen. Noem het intuïtie… voorgevoel.’ De Cock knikte begrijpend.

‘Bij vrouwen is dat vaak sterk ontwikkeld… sterker dan bij ons mannen.’

Hilde Brunet reageerde dankbaar.

‘Ik ben vaak avonden alleen. Gunther was ’s avonds veel weg… voor zaken. Ik heb mij nog nooit angstig of onrustig gevoeld. Ik kende dat niet. Misschien kwam het ook door dat noodweer.’‘U bent gaan kijken?’

‘Ja.’

‘Waarom?’

Hilde Brunet gebaarde voor zich uit.

‘Ik had het geluid van een auto gehoord en ik dacht dat Gunther er aankwam. Meestal zet hij zijn wagen dan pal voor de deur. Maar Gunther kwam niet. Ik dacht… eh, ik dacht… ik heb het verkeerd gehoord. Maar toen hij er na een kwartier nog niet was, werd ik zo onrustig dat ik ben gaan kijken waar hij bleef.’‘En toen vond u hem?’

Hilde Brunet knikte bedaard.

‘Hij lag daar… in de regen. Het vreemde was dat het mij niet eens verbaasde dat hij daar zo lag. Ik raakte ook niet in paniek. Ik ben toen kalm naar binnen gegaan, heb een deken gepakt en hem daarmee toegedekt.’ Ze schokschouderde. ‘Waarom? Uit piëteit, denk ik. Ik wilde hem niet verder nat laten worden.’ De Cock schonk haar een milde glimlach.

‘Wat heeft uw man voor een wagen?’

Hilde Brunet staarde even peinzend voor zich uit.

‘Hij heeft bijna elk jaar een nieuwe. Sinds kort heeft hij een… eh, een Mitsubishi… een vuurrode Mitsubishi Starion.’‘En met die wagen is hij vanavond weggegaan?’

‘Ja.’

‘Weet u waar uw man heenging?’

Hilde Brunet schudde haar hoofd.

‘Dat zei Gunther nooit. En ik vroeg er nooit naar.’

‘Heeft hij een tijdstip genoemd waarop u hem terug kon verwachten?’

Hilde Brunet zuchtte.

‘Ook niet. Dat was niet gebruikelijk. Feitelijk leefden Gunther en ik een beetje langs elkaar heen. Al jaren. Er is nooit een echte band gegroeid.’

De Cock pauzeerde even en vroeg toen: ‘Waarom hebt u ons gebeld… in Amsterdam?’

Hilde Brunet maakte een hulpeloos gebaartje.

‘Toen ik Gunther daar dood met die dolk in zijn rug zag liggen, dacht ik direct aan u… aan ons onderhoud. Ik dacht… die rechercheur De Cock moet het weten.’

De Cock wuifde in de richting van Vledder.

‘Toen u de dood van uw man aan mijn collega meldde, zei u: Ze hebben hem verraderlijk neergestoken. Wie bedoelde u daarmee?’

‘Die luitjes van de Klokbekers.’

‘Welke luitjes?’

‘Etzel Hunnen en die groep mannen die hem bij zijn uitverkiezing steunden.’

De Cock hield zijn hoofd iets scheef.

‘U denkt dat zij uw man hebben vermoord?’

Hilde Brunet knikte nadrukkelijk.

‘U had ze tijdens die vergadering over dat baargericht moeten zien. Puur vijandig. Ik las haat in hun ogen. Ik ben nooit echt verliefd op Gunther Worms geweest. U weet dat. Maar die haat, die zichtbare vijandschap deed mij in mijn hart toch pijn.’‘Dacht u dat die haat, die vijandschap, voldoende was voor moord?’

‘Beslist.’

De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd.

‘Waarom wilde uw man per se dat baargericht?’

Om de mond van Hilde Brunet gleed een bittere grijns. ‘Adelheid… Adelheid van Kleef… er is nog nooit een man geweest die haar iets kon weigeren.’

De Cock kwam iets uit zijn zetel overeind, boog zich ver naar haar toe en snoof. ‘U… eh, u hebt een bijzonder parfum,’ sprak hij beminnelijk. ‘Het is een aangename, opwindende geur… een geur, die een man niet licht vergeet.’

Hij keek haar strak aan en veranderde van toon. ‘Hilde Brunet… wat is de schat van de Nevelberg?’

Toen de zware bruingelakte deur van de villa achter hen dichtviel, kuierden ze over de oprijlaan naar hun Volkswagen. Het lijk van Gunther Worms lag niet meer op het grind. Ook adjudant Lambertsen was met zijn dienstwagen verdwenen. De beide rechercheurs stapten in. Vledder startte de motor, schakelde en reed de Prinses Carolinalaan uit. Zijn jonge gezicht stond nors. Om zijn mond lag een ontevreden trek. ‘Je had haar moeten dwingen,’ sprak hij bits. ‘Je had haar moeten dwingen om ons te zeggen wat de schat van de Nevelberg betekent. Zij weet het.’

‘Hoe?’

‘Wat bedoel je?’

De Cock gebaarde heftig.

‘Hoe had ik haar moeten dwingen? Zeg het maar? Had ik haar op de pijnbank moeten leggen… haar de duimschroeven moeten aandraaien? We leven niet meer in de Middeleeuwen.’ Hij zweeg even. De grillige accolades rond zijn mond dansten in een zoete grijns. ‘Hoewel… sinds we met deze mallotige affaire bezig zijn, heb ik het gevoel niet meer in deze tijd te leven. Het lijkt net alsof alle mensen, met wie wij tot nu toe te maken hebben gekregen, aangetast zijn door een besmettelijke ziekte… een soort oudheidsvirus.’

Vledder ontdooide niet.

‘Je was veel te lief voor haar,’ sprak hij grimmig. ‘Volgens mij weet ze veel meer. Ik vond ook dat ze de moord op haar man nogal laconiek opvatte.’

‘Ze was verdrietig.’