Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

‘In een auto kan je bij onweer niets gebeuren,’ sprak hij geruststellend. ‘Dat is bewezen.’

De Cock reageerde niet. Hij volgde het noodweer nauwlettend en begon opnieuw te tellen. Toen de bliksem kortbij insloeg, slikte hij even.

‘De natuur,’ sprak hij op bijna plechtige toon, ‘is ernstig vertoornd… vertoornd omdat er een mens is gedood. De elementen tonen hun afkeer. Moord heeft alles met oerkrachten te maken. Ik ben er vast van overtuigd dat het onweerde toen Kaïn Abel doodsloeg.’

Vledder grijnsde.

‘Noodweer bij de eerste moord,’ sprak hij spottend. Het gezicht van De Cock stond strak.

‘Er bestaat een mystieke relatie tussen de mens en de natuur. Als men lang in een stad woont gaat er veel van die betrokkenheid verloren.’

Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Je hebt een bijgelovige ziel.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Dat komt door mijn Urker afkomst. Die verloochent zich niet. Vissers zijn veelal bijgelovig. Bij de visserij is men sterk van de elementen afhankelijk. Vooral vroeger. Toen beschikte men nog niet over moderne navigatiemiddelen, had men geen stalen kotters met duizenden paardenkrachten in de machinekamer… op de nietige houten bottertjes hees men de zeilen. Ik ben op Urk geboren… toen het nog een godvruchtig eiland was. Het ruisen van de zee was er overal te horen. Als het stormde werd je als het ware door de natuur omarmd. Soms hingen de wolken zo laag… leken zo dichtbij, dat ik als kind dacht dat ik er met een uitgestoken vinger in kon prikken.’

Vledder glimlachte.

‘Hoe ben je als jongen uit Urk ooit bij de Amsterdamse politie terechtgekomen?’

De Cock keek nadenkend naar de ruitenwissers, die het hemelwater nauwelijks konden verwerken. ‘De mens wikt… God beschikt.’ Hij vond dat antwoord ruim voldoende en gaf geen nadere uitleg. Hij blikte om zich heen. ‘Zou het in Baarn ook zulk noodweer zijn?’

Vledder knikte.

‘Vast… volgens mij komt het daarvandaan.’

De Cock maakte een achteloos gebaartje.

‘Dan ligt Gunther Worms in de regen.’

Het klonk laconiek.

Vledder nam gas terug. Het uitzicht werd een moment zo slecht, dat het niet verantwoord was om met hoge snelheid door te rijden. Nerveus klapte de jonge rechercheur met zijn rechtervuist op het stuur.

‘Toch vertik ik het,’ bromde hij, ‘om de wagen aan de kant van de weg stil te zetten.’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Jij stuurt,’ reageerde hij gelaten. Met enige angst in zijn blik bleef hij het onweer bezien. Het imponeerde hem. Schuin links van de snelweg, boven het IJsselmeer, leek het alsof de satan met duivels genoegen de poorten van de hel had geopend. ‘Het regende vuur en sulfer,’ herinnerde hij zich een oude bijbeltekst.

Na een tiental kilometers klaarde het weer iets op. De regen werd minder. Het donderde nog wat in de verte en de dood van Gunther Worms kwam terug in zijn gedachten.

‘Heb je de politie van Baarn ingelicht?’

Vledder knikte.

‘Onmiddellijk. Maar het zal wel even duren voor er iemand van hen ter plekke is. Er moest eerst een rechercheur van huis worden gehaald. Het zal mij niets verbazen als wij er het eerst zijn.’

‘Noemde Hilde Brunet nog bijzonderheden?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Geen bijzonderheden. Ze zei alleen: “Ze hebben hem verraderlijk neergestoken.”’

De Cock keek naar hem op.

‘Ze… ik bedoel, niet hij of zij… maar ze hebben hem verraderlijk neergestoken?’

‘Precies… ze. Ik denk dat haar gedachten uitgaan naar meer dan één dader.’

De Cock liet zich wat onderuitzakken, voor het eerst tijdens de rit. Nu ze het noodweer achter zich hadden gelaten, voelde de oude rechercheur zich minder gespannen. Hij schoof zijn hoedje tot bijna op zijn ogen en bromde: ‘Het is een vreemde zaak.’ Vledder snoof.

‘Ik ben met jou nooit anders dan in vreemde zaken terechtgekomen.’

Bij de afslag Baarn-Eembrugge verlieten ze de snelweg en reden het dorp binnen. Enkele straten stonden blank. De putten konden het regenwater niet verwerken.

Onder druipende bomen door reden ze de Prinses Carolinalaan in. Het was er vreemd stil en geheimzinnig donker. Vledder reed stapvoets en draaide zijn zijraam gedeeltelijk open. Het was alsof buiten zelfs de regen zweeg. Bij de villa draaide de jonge rechercheur de neus van de wagen naar de oprijlaan en stopte. In het licht van de koplampen lag een man. Op het grind. Zijn lichaam was bedekt met een deken, die tot even onder de knieholte reikte. Met de hielen omhoog staken zijn voeten er wat verdraaid onderuit. Op de rug markeerde een kleine verhoging de plek, waar de dolk in het lichaam stak.

Vledder trok de handrem aan, schakelde de motor uit en liet het groot licht branden. De beide rechercheurs stapten uit. De Cock liep op het lijk toe en hurkte er in de regen bij neer. Hij nam een punt van de deken op en keek in het gezicht van Gunther Worms. Het lag op de linkerzijde. Het zilvergrijze haar was kletsnat en in de rechteroorschelp stond een plasje water. De oogleden waren niet gesloten. De wijd opengesperde ogen met sterk verwijde pupillen glansden in het licht van de koplampen.

De grijze speurder sloeg de deken nog verder terug, zodat ook de rug van de dode man vrij kwam. Achter hem stokte even de adem van de jonge Vledder.

‘De dolk,’ hijgde hij, ‘de bronzen dolk van Siegfried van Xanten.’

Adjudant Lambertsen van de Baarnse politie stapte uit zijn wagen. Met forse tred stapte hij op De Cock toe. Wantrouwend keek hij de grijze speurder aan.

‘U bent hier al?’

De Cock glimlachte.

‘Zo u ziet.’

De adjudant wees naar de dode man op het grind.

‘Dit is een Baarnse zaak,’ sprak hij beslist.

De Cock knikte instemmend.

‘Daarom hebben wij u ook onmiddellijk gewaarschuwd.’ Adjudant Lambertsen keek om zich heen.

‘Wie heeft de dode hier ontdekt?’

De Cock wees voor zich uit naar de villa.

‘Hilde Brunet… de echtgenote van de vermoorde man. Zij belde ons op.’

‘In Amsterdam?’

‘Inderdaad… bureau Warmoesstraat.’

Het wantrouwen in de blik van de adjudant bleef.

‘Waarom? Ze had toch direct ons kunnen bellen? Dat lag toch meer voor de hand? Voor een moord in Baarn bel je toch geen Amsterdamse recherche?’

Het klonk wat geprikkeld.

De Cock zuchtte.

‘Mijn jonge collega Vledder en ik,’ legde hij geduldig uit, ‘zijn al een paar dagen bezig met een onderzoek naar een soortgelijke moord op een jongeman in Amsterdam… ene Siegfried van Xanten. Ook met een dolk in zijn rug. In het kader van dat onderzoek hebben wij de vrouw van deze man… Gunther Worms… leren kennen. Ik vermoed dat zij zich daarom met ons in verbinding heeft gesteld en in haar verslagenheid niet direct aan de Baarnse politie heeft gedacht. Wij achten het niet uitgesloten dat Gunther Worms bij de moord op die Siegfried van Xanten betrokken is geweest.’ Hij glimlachte innemend. ‘Begrijpt u… vandaar onze belangstelling.’

De mond van adjudant Lambertsen vormde een dunne streep. ‘Luister, rechercheur De Cock,’ sprak hij verbeten, ‘wij hebben in Baarn slechte ervaringen met de Amsterdamse recherche… en met u. Enige tijd geleden vergat u aan ons een Baarnse moord te melden. Wij kregen pas bericht van de schietpartij toen u het onderzoek al bijna had voltooid.’ Hij trok een brede grijns. ‘Mag ik dat hoogst onelegant noemen?’

De Cock keek naar hem op.

‘Dat mag u van mij,’ sprak hij hoofdknikkend, ‘hoogst onelegant noemen.’ Hij lachte vrolijk. ‘En dat klinkt niet eens onaardig.’ Adjudant Lambertsen wond zich zichtbaar op.

‘Wij zijn bij ons in Baarn gewend om onze gedachten zorgvuldig te formuleren.’

De Cock voelde weinig lust om de discussie over dat onderwerp voort te zetten. Competentievragen hadden hem nooit zo sterk beziggehouden. Hij draaide zich half om en wees naar de dode man op het grind.