Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

‘Je bedoelt dat hij die, normaal gesproken, eerst te gelde had gemaakt?’

De Cock knikte.

‘Een vlucht lukt altijd beter met een bom duiten op zak.’ Vledder gniffelde.

‘Misschien vormen die meubelen wel de schat van de Nevelberg?’

Ze stapten het politiebureau aan de Warmoesstraat binnen. Zo gauw Jan Kusters De Cock in het oog kreeg riep hij hem vanachter de balie. ‘Er heeft een vrouw voor je gebeld.’ De oude rechercheur liep op hem toe. ‘Welke vrouw?’ Jan Kusters pakte een notitie.

‘Ene Hilde Brunet… ze was erg opgewonden… zenuwachtig… ze vroeg naar jou… maar jij was er natuurlijk weer eens niet.’‘Wat zei ze… wat wilde ze?’

‘Ik moest je een bericht overbrengen.’

De Cock voelde hoe een nerveuze trilling zijn lichaam schokte. ‘Wat voor een bericht?’

Jan Kusters raadpleegde opnieuw zijn notitie.

‘Hagen de Bour… eh, de Bourebondiër…’

‘Bourgondiër,’ verbeterde De Cock.

De wachtcommandant knikte instemmend.

‘…is op weg naar Adelheid van Kleef.’

Een intense spanning maakte zich van De Cock meester. Intuïtief voelde hij dat de ontknoping van het drama nabij was. Met een nerveuze handbeweging wendde hij zich tot Vledder. ‘Waar heb je onze wagen?’

‘Verderop in de Warmoesstraat.’

De Cock wenkte en rende in een koddige draf het bureau uit. De jonge Vledder volgde hem met een kort sprintje. ‘Waar wil je heen?’

‘Naar de Oude Waal.’

Vledder stapte in en ontgrendelde het portier voor De Cock. ‘Het huis van Adelheid van Kleef?’

De Cock knikte heftig.

‘Ik hoop dat we nog op tijd zijn.’

Vledder startte de motor en reed weg.

‘Wat verwacht je dan?’

‘Moord.’

Vledder stuurde de Volkswagen de Warmoesstraat uit en reed via de smalle St. Olofspoort naar de Prins Hendrikkade. Hij blikte opzij.

‘Hoe zal ik gaan?’

De Cock wees voor zich uit.

‘Neem straks voor de brug de Kalkmarkt. De Oude Waal heeft éénrichtingsverkeer. Misschien dat we de wagen nog kunnen blokkeren.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Welke wagen?’

‘De wagen van Adelheid van Kleef.’

‘Wat is daarmee?’

De Cock wuifde de vraag weg. Hij was nog niet aan uitleg toe. Iets gebogen en met elke vezel van zijn lichaam gespannen tuurde hij door de voorruit.

Ineens zat hij overeind. Vanaf de Kalkmarkt kwam met hoge snelheid een vuurrode wagen. Met een snerpende bocht naar links reed hij aan de Volkswagen voorbij.

De grijze speurder keek de wagen na. Aan het stuur had hij in een flits het lange goudblonde haar van Adelheid van Kleef herkend.’

‘Draaien…’ schreeuwde hij wild, ‘draaien… die rode wagen achterna.’

Slippend, in een draai als een pirouette, keerde Vledder de oude politiewagen. Het chassis kreunde een protest. Brutaal en met minachting voor elk verkeersverbod zette de jonge rechercheur de achtervolging in.

Ruim honderd meter voor hen uit zagen ze de rode wagen naar rechts, de Oosterdokskade op rijden. Vledder maakte een hoofdbeweging.

‘Dat is een Mitsubishi Starion.’

De Cock knikte. ‘De wagen van Gunther Worms.’

Vledder trok zijn wenkbrauwen samen.

‘Wie rijdt daarmee?’

‘Adelheid van Kleef.’

De jonge rechercheur blikte even verbaasd opzij.

‘Adelheid van Kleef?’ herhaalde hij.

‘Ja.’

‘Hoe komt zij aan die wagen?’

‘Gestolen… achtergehouden… hoe je het noemen wilt.’ Vledder schudde zijn hoofd.

‘In de stad houden we haar misschien nog wel bij. Maar als ze naar de snelweg koerst, kunnen we het wel vergeten. Zo’n Mitsubishi Starion haalt op z’n sloffen tweehonderd kilometer per uur.’ Hij grinnikte vreugdeloos. ‘Met dit oude barrel mogen we al blij zijn dat we niet van de weg dansen.’

De Cock bukte zich en pakte de mobilofoon. Hij gaf de positie door en vroeg aan het hoofdbureau, aan de centrale post, of men aan alle surveillancewagens die in de lucht waren, wilde verzoeken om naar de vuurrode Mitsubishi Starion uit te zien. Hij wees erop dat er voor diezelfde wagen al een opsporingsbericht was uitgegaan.

Even later kwam het bericht via de mobilofoon terug. Inmiddels raasde de vuurrode Starion ver voor hen uit. De afstand werd steeds groter. Op het gezicht van Vledder kwam een verbeten trek.

‘Waarom hebben wij geen beter materiaal,’ bromde hij. ‘Dit is toch een ongelijke strijd.’

De Cock grijnsde.

‘Ze kunnen ons moeilijk allemaal in een Mitsubishi Starion laten rijden.’

Toen ze onder het viaduct van de Oostertoegang uitkwamen, was de vuurrode wagen uit het zicht verdwenen. Vledder verminderde snelheid.

In een gebaar van wanhoop stak hij even zijn beide armen omhoog. ‘En nu?’

De Cock antwoordde niet direct. Hij pakte opnieuw de mobilofoon en gaf aan de centrale post door waar ze de wagen waren kwijtgeraakt.

Het bericht kwam even later voor alle wagens terug. De grijze speurder zuchtte.

‘Laten we hopen dat ze hem oppikken. Die Mitsubishi Starion is een nogal opzichtige wagen.’

‘En wat doen wij?’

‘Rij voorlopig maar rustig de kant op van de Keizersgracht.’‘Naar het huis van Hagen de Bourgondiër?’

‘Precies.’

Vledder keek opzij. In zijn blik lag een licht verwijt. ‘Mag ik zeggen dat ik er nog niets van begrijp?’

De grijze speurder knikte bedaard.

‘Dat mag,’ sprak hij gelaten.

De mobilofoon in de wagen kraakte. ‘De vuurrode Mitsubishi is gesignaleerd op de Westerdoksdijk en rijdt in de richting Van Diemenstraat. De Tasmanstraat blokkeren.’

De Cock wenkte naar Vledder.

‘Die kant op,’ sprak hij gejaagd.

De mobilofoon kraakte opnieuw. ‘Wagen rijdt de Houtmankade op. Snelheid volgens rapporteurs veel te hoog. Daar komen brokken van.’ In de meestal wat koele stem van de man van de centrale post trilde enige emotie.

Vledder reed met de Volkswagen over de De Ruijterkade in de richting van de Westerdoksdijk.

De beide rechercheurs spraken niet. Gespannen luisterden ze naar de berichten over de mobilofoon.

Enkele minuten later was de stem van de man van de centrale post terug. ‘De achtervolgde wagen is aan het einde van de Spaarndammerstraat tegen een pijler van het viaduct gereden. Bestuurster is vermoedelijk door de voorruit geslagen. Ze is ernstig gewond. De Geneeskundige Dienst wordt gewaarschuwd. Einde.’

De Cock keek vanuit de hoogte op haar neer. Haar goudblonde haren bedekten gedeeltelijk haar bebloed gezicht. Een jonge diender liep hoofdschuddend op hem toe. Zijn gezicht zag lijkbleek. ‘Ze reed als een idioot… alsof de duivel haar op de hielen zat.’ De Cock trok een ernstig gezicht.

‘Misschien was dat ook wel zo.’

Hij bukte bij haar neer. De aanblik maakte iets in hem los. Met moeite onderdrukte hij opkomende tranen. Een moment overwoog hij om het goudblonde haar uit haar gezicht te strijken. Maar hij nam zijn hand trillend terug.

Een ambulancewagen stopte. Twee broeders stapten uit, deden de achterdeuren open en naderden met een brancard. De Cock kwam omhoog. Zijn oude knieën kraakten. De jonge diender wees naar het viaduct.

‘Moet u nog naar die man kijken?’

Met Vledder in zijn kielzog stapte de grijze speurder naar de verkreukelde Mitsubishi. Het ontzette portier bood enige weerstand. Krakend ging het open.

Schuin weggezakt, half hangend in de autogordels, zat een zwaargebouwde man. Zijn mond hing ver open en zijn dode, wijd opengesperde ogen staarden in het niets.

Vledder, achter De Cock, hijgde. ‘Hagen de Bourgondiër.’ De grijze speurder knikte.

‘Een bronzen dolk in zijn rug.’

De Cock schonk klokkend cognac in diepbolle glazen. Hij reikte Dick Vledder een glas aan, daarna Fred Prins en tenslotte de jonge diender, die hij in de Muiderpoort bij het lijk van Siegfried van Xanten had ontmoet. Hij had allen uitgenodigd voor een bijeenkomst bij hem thuis om, zoals hij dat had geformuleerd, een bijna volledige opening van zaken te geven. Hij keek de kring rond en vroeg zich af of hij een toast moest uitbrengen… op wie of wat… maar kon niets vinden. Hij hield alleen zijn glas even omhoog en nam een slok. De cognac verwarmde zijn wat verkild gemoed. Hij liet zich in zijn leren fauteuil zakken.