Albert Baantjer - De Cock en moord in brons

Vledder stak zijn wijsvinger omhoog.

‘Die bekentenis van Hagen de Bourgondiër,’ betoogde hij, ‘zal wel tot stand zijn gekomen in een opwelling… in een vlaag van berouw… of een plotselinge behoefte aan boetedoening. Mogelijk, dat de betoverende uitstraling van Adelheid van Kleef daaraan mede schuldig is geweest.’ Hij zweeg even en ademde diep. ‘Maar als Hagen de Bourgondiër later, niet meer in de ban van haar betovering, heeft beseft wat hij heeft gedaan… de risico’s van die bekentenis overziet, dan…’

De Cock bleef staan. Met zijn gezicht in de regen keek hij naar zijn jonge collega op.

‘Dat is waar,’ sprak hij zichtbaar geschokt. ‘Ik heb mij dat geen moment gerealiseerd. Maar je hebt gelijk. Adelheid van Kleef loopt inderdaad gevaar. Door die bekentenis is zij de enige die weet dat Hagen de Bourgondiër de moordenaar is.’

Ze liepen achter het Koninklijk Paleis om naar de Raadhuisstraat, staken de rijweg over en vervolgden hun weg onder de arcade naar de Keizersgracht.

De Cock keek omhoog naar de Westerkerk met haar fraaie slanke toren en bedacht dat hij daar eens op een stille zondagmorgen een doopplechtigheid had bijgewoond, die het begin bleek van een reeks opzienbarende moorden. Hij grinnikte zachtjes voor zich uit. Hoelang handelde hij al in emoties en hartstochten? Het was stil op de anders zo drukke Keizersgracht. Hun voetstappen klonken hol, resoneerden tegen neerbuigende geveltjes. Het geluid van voortrazend verkeer was vrijwel verstomd. Zelfs het druipen van de bomen was te horen. Aan de wallenkant, bij een geparkeerde auto, scharrelde een eenzame rat.

Voor een huis met een rijkversierde klokgevel en een licht uitgesleten blauwstenen stoep bleef De Cock staan en blikte langs de ramen. Er brandde geen licht. Nergens.

‘Is het hier?’

De grijze speurder knikte.

‘Huisnummer 1117.’ Zonder de leuning te beroeren liep hij de blauwstenen stoep op. Op het bordes bleef hij staan en keek naar de koperen plaat met H. de Bourgondiër op een groengelakte deur.

Even reikte hij aarzelend naar de bel, maar hij trok zijn hand snel terug en tastte in zijn broekzak naar het koperen houdertje met een keur aan stalen sleutelbaarden, dat hij eens, langgeleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen.

Onder strenge, afkeurende blikken van de jonge Vledder opende hij in slechts luttele seconden het slot en duwde de groengelakte deur voorzichtig open. Er kwam van binnenuit geen reactie. Toen ze beiden in de hal stonden, deed hij de deur achter hen weer zorgvuldig in het slot.

Het licht van een straatlantaarn viel door een getralied raam boven de deur en wierp schaduwen in een witmarmeren gang. Behoedzaam drongen de rechercheurs verder het huis binnen. Er was geen gerucht. Alleen ergens ver weg drupte een kraan. Aan het einde van de witmarmeren gang was een brede deur. De Cock deed hem langzaam open. Hij leidde naar een ruim, hoog vertrek met sierlijke guirlandes, gedragen door wulpse engeltjes aan het plafond.

De grijze speurder pakte zijn zaklantaarn. Een langgerekt ovaal gleed over een weelde aan antieke meubelen, waaronder een Chippendale stoel, een fauteuil in Queen Anne-stijl en een fraai Vlaams kunstkabinet.

Vledder stootte hem aan.

‘Wat dacht je hier te vinden?’ vroeg hij benauwd.

De Cock grijnsde.

‘De schat van de Nevelberg… wat dat ook zijn moge.’ De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Hilde Brunet schreef dat je Hagen de Bourgondiër naar de schat van de Nevelberg moest vrágen… niet dat je er zelf naar moest zoeken.’

De Cock liet het licht van zijn zaklantaarn rondgaan. ‘Hagen de Bourgondiër is er niet,’ sprak hij achteloos. ‘En tot hij verschijnt lijkt het mij niet kwaad om wat rond te neuzen.’

‘Het is onwettig.’

De Cock bromde iets onverstaanbaars, maar reageerde verder niet. Zijn volle aandacht werd getrokken door een zware brandkast tegen de muur tussen twee hoge ramen. Het was een Lips van een oud model met een handvat, een nummerschijf en een grendel.

De Cock had met zijn vriend Handige Henkie gemeen dat hij verzot was op brandkasten. Bewonderend hurkte hij bij de Lips neer. Kennelijk hadden onbevoegden in het verleden wel eens stuntelige pogingen ondernomen om de kast te kraken. Bij de grendel waren in het metaal diepe moeten geslagen. Ineens kwam hij weer omhoog. Zijn scherp gehoor had een geluid gehoord… het geluid van een sleutel in een slot. Even later klonken er voetstappen. Ze schuifelden aarzelend door de marmeren gang. De Cock doofde zijn zaklantaarn en gaf Vledder een wenk. De beide rechercheurs stelden zich verdekt op. Het duurde enkele seconden. Toen hielden de voetstappen bij de deur stil. Er verstreken opnieuw enkele seconden. Het leek alsof degene achter de deur bij zichzelf tot een besluit moest komen. Toen klonk een zacht geluid van de klink en stapte iemand binnen.

Vledder en De Cock stortten zich op de gestalte. Er volgde een worsteling. Kort. De weerstand van de man bleek niet groot. Binnen enkele tellen lag hij weerloos op de grond.

De Cock knipte zijn zaklantaarn aan en scheen de man in zijn gezicht.

Achter hem verstarde Vledder.

‘Etzel Hunnen,’ lispelde hij onthutst.

In een mineurstemmming wandelden zij terug naar de Warmoesstraat. Het was droog, maar de straten waren nog nat van de regen. Vledder schopte balorig tegen een leeg bierblikje op het trottoir.

‘Een verloren tocht,’ mopperde hij. ‘Wat heeft het ons opgeleverd? Niets.’ Hij grijnsde. ‘De oude Etzel Hunnen vindt in het heiligdom tussen de achtergelaten bezittingen van Gunther Worms een sleutel, waaraan een label is bevestigd met het adres Keizersgracht 1117. Uit nieuwsgierigheid besluit hij op dat adres eens een kijkje te nemen… mede in de verwachting dat daar mogelijk spullen liggen opgeslagen, die aan het oudheidkundig genootschap toebehoren.’ Hij blikte opzij naar De Cock. ‘Plausibel?’ De grijze speurder knikte traag.

‘Hij heeft mij de sleutel met het label laten zien.’

Vledder snoof.

‘Jij gelooft die Etzel Hunnen? Jij gelooft dat die sleutel inderdaad in het heiligdom tussen de bezittingen van Gunther Worms lag?’ De Cock maakte een berustend gebaartje.

‘Ik vind het ook wel verklaarbaar,’ sprak hij kalm. ‘Ik vermoed dat Gunther Worms de woning van Hagen de Bourgondiër wel gebruikte als opslagplaats voor antiquiteiten en uit hoofde daarvan in het bezit was van een sleutel. Zij waren compagnons en in het huis van Hagen de Bourgondiër is ruimte genoeg.’ Hij zweeg even en trok zijn schouders iets op. ‘Het enige wat wij Etzel Hunnen kunnen verwijten is, dat hij… net als wij… op het koperen naambordje aan de deur duidelijk had kunnen lezen, dat het adres op het label, Keizersgracht 1117, de woning was van Hagen de Bourgondiër. Hij had niet naar binnen mogen gaan.’ Vledder grinnikte. ‘Dat moet jij zeggen.’

‘Ik dien het recht.’

Vledder lachte honend. ‘Op een onrechtmatige manier.’ De Cock negeerde de opmerking.

‘Toch kan ik mij voorstellen dat Etzel Hunnen, als nieuwe leider van het genootschap, ondanks het lezen van het naambordje, wel naar binnen ging. Hij had van de dood van Gunther Worms gehoord en had daarna diverse malen geprobeerd om met Hagen de Bourgondiër in contact te komen. Dat lukte niet. Na de dood van Gunther Worms lijkt Hagen de Bourgondiër totaal van het toneel verdwenen.’

‘Verdacht?’

‘Min of meer.’

‘Een vlucht?’

De grijze speurder maakte een weifelend gebaartje. ‘Als het een vlucht is… dan is het wel een overhaaste vlucht.’‘Waarom?’

‘Ik heb daar in dat huis aan de Keizersgracht zoveel fraaie antieke meubelen gezien… die zijn een vermogen waard. Zo’n schat laat je niet zomaar achter… zeker niet een man, die de waarde ervan kent.’