Albert Baantjer - De Cock en de ontluisterende dood

De Cock lachte.

'En de jongens?'

'Hoe bedoelt u?'

'Mogen die haar ook wel?'

'U bedoelt Minnertsga?'

'Ja.'

Caroline Hoogwoud grijnsde.

'De meeste jongens zijn gek op haar… schrijven haar stiekem liefdesbriefjes.'

De Cock keek haar schuins aan. 'Roeland?'

Caroline Hoogwoud zat met een ruk rechtop. Haar jong gezicht verstard in verontwaardiging. 'Roeland… Roeland heeft mij toch.'

Toen Caroline Hoogwoud uit de recherchekamer was vertrokken, stond De Cock van zijn stoel op, liep naar Vledderen legde vertrouwelijk zijn hand op de schouder van zijn jonge collega. 'Jij bent altijd een enorme steun voor mij geweest, Dick,' sprak hij gedragen. 'Ook in deze zaak. Ik ben je daar uiterst dankbaar voor.' Vledder maakte een grimas. 'Doe niet zo dramatisch.' De Cock schudde zijn hoofd.

'Ik meen het serieus. Ik hoop ook nu weer op je te kunnen rekenen.' De toon van De Cock prikkelde Vledder.

'Natuurlijk kun je op mij rekenen,' reageerde hij fel. 'Dat is toch helemaal geen punt.'

De Cock wreef nadenkend over zijn kin.

'Ik verdwijn een dag. Hooguit twee dagen. En in de tussentijd ben ik voor niemand te bereiken. Als iemand naar mij vraagt, bijvoorbeeld de commissaris of de officier van justitie, dan verzin je maar wat. Ik houd intussen wel contact met je… mogelijk moetje dingen voor mij regelen. Maar dat hoor je nog wel.' De oude rechercheur slenterde in de richting van de kapstok en raapte zijn oude hoedje van de vloer. Vledder liep hem niet-begrijpend na. 'Wat ga je doen?'

De Cock liep naar de deur en draaide zich om. 'Een moord uitlokken.'

Precies achtenveertig uur later was De Cock terug in de recherchekamer aan de Warmoesstraat. Hij leek gespannen. Haastig liep hij op Vledder toe.

'Zijn er nog moeilijkheden geweest?' De jonge rechercheur schudde zijn hoofd. 'Nauwelijks.'

'Heb je gedaan wat ik heb gezegd?'

'Ja… ik heb alles… Buiten onze Golf heb ik nog beslag kunnen leggen op twee andere wagens… een Audi 80 met Appie Keizer en Fred Prins en een Mitsubishi Lancer met Frans Raap en Hans Rijpkema… alle wagens hebben mobilofoon.' 'Staan ze al opgesteld?' Vledder gebaarde voor zich uit.

'Op de voor ons zo beruchte parkeerplaats aan de Oosterdokskade… tegenover elkaar… de koplampen gericht op de smalle ruimte tussen twee grote autobussen.' 'Borsten buikbescherming?' Vledder knikte.

'Daar heb ik voor gezorgd. Het ligt al bij ons achter in de Golf.' De Cock kauwde nerveus op zijn onderlip.

'Ik reken op het gedrag van de moordenaar,' legde hij uit. 'Hij heeft blijkbaar angst voor de open ruimte. Beide keren op de parkeerplaats koos hij een nauwe passage tussen twee autobussen… in Sneek een uiterst smalle steeg.' Vledder keek op zijn horloge. 'Wanneer gaan wij?'

De Cock wees naar het toestel op zijn bureau. 'Ik wacht op een telefoontje.'

'Van wie?'

De Cock sloot even zijn ogen.

'Van een man, die wordt uitgenodigd om te worden vermoord.' Het was zeven minuten voor half twaalf.

Vledder zetelde, zoals gebruikelijk, achter het stuur van de Golf. Naast hem zat Gerard Koster. De leraar in de Engelse taal was zichtbaar gespannen. Zenuwtrekken zwiepten over zijn beide wangen.

De Cock boog zich van de achterbank naar hem toe.

'U… eh, u loopt risico's.'

Gerard Koster knikte.

'Dat besef ik.'

De Cock zuchtte.

'Begrijpt u mij goed,' sprak hij gedempt, 'ik verplicht u tot niets. Dat kan ik niet. Daarvoor mis ik de ambtelijke bevoegdheden.' Gerard Koster slikte. 'Dat heeft u mij al eens uitgelegd.'

De Cock zuchtte opnieuw; voelde hoe de verantwoording zwaar op hem drukte. 'Ik heb alle denkbare maatregelen genomen om u te beschermen. Maar er is een moment, dat u oog in oog met de moordenaar staat. Dat moment… hoe kort ook… bent u op uzelf aangewezen.'

Gerard Koster draaide zich half om. Hij leek uiterlijk kalm. De jonge leraar had zich kennelijk weer wat beter in bedwang. 'Ik weet het,' reageerde hij rustig, 'ik weet welke risico's ik met dit optreden loop. U behoeft zich daarover geen zorgen te maken. Ik besef volkomen, dat mijn medewerking geschiedt op basis van vrijwilligheid en… op grond van mijn eigen verantwoordelijkheid.' 'Hoe laat is de afspraak?' 'Half twaalf.'

De Cock keek op zijn horloge.

'U hebt nog twee minuten. U weet tussen welke autobussen u door moet lopen?'

'Ja.'

De Cock legde zijn hand op de schouder van Gerard Koster. 'De moordenaar,' sprak hij fluisterend, 'zal vermoedelijk uiterlijk heel kalm, vriendelijk en opgewekt op u toelopen. Laat u zich door die houding niet van de wijs brengen. Bedenk… hij heeft het op uw leven voorzien.'

De oude rechercheur hield zijn blik op zijn horloge gericht. Toen de wijzers half twaalf wezen, drukte hij Gerard Koster in zijn rug. 'Nu.'

Het klonk als een bevel.

De leraar Engels deed het portier van de Golf open, stapte uit en liep van hen weg.

De Cock onderdrukte de opkomende neiging om achter hem aan te gaan, maar besefte, dat hij daarmee zijn eigen plan zou vernietigen.

De seconden vergleden als eeuwen. Plotseling zetten de koplampen van twee auto's de nauwe passage tussen twee enorme autobussen in het volle licht.

De Cock stapte uit en draafde toe. Voor hem uit klonken vele driftige voetstappen. Toen de grijze speurder hijgend de verlichte passage tussen de autobussen had bereikt, zag hij een man met een groot mes in zijn rechterhand wild om zich heen steken. Fred Prins stond dicht bij hem. De jonge sterke rechercheur ontweek de rechterarm met het zwaaiende mes en plaatste zijn rechtervuist vol op de kin van de man. Het mes viel uit zijn hand en kletterde op de gladde keien. Geluidloos zakte de man ineen en bleef naast het mes op de keien liggen.

De ogen van De Cock zochten Gerard Koster. De jonge leraar leunde met zijn rug tegen het grote achterwiel van een van de autobussen. Zijn gezicht zag bleek en zijn lippen trilden. De oude rechercheur liep geschrokken op hem toe. 'Mankeert u wat?' vroeg hij gespannen. 'Heeft hij u geraakt?' Gerard Koster schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen. Tot antwoorden was hij nog niet in staat.

De Cock stapte van hem weg en bukte zich bij de man die met gespreide armen bewusteloos op de keien lag.

Vledder hijgde in zijn nek.

'Hans,' stamelde hij, 'Hans Boschgraed.'

De Cock knikte.

'Leraar Nederlands.'

De Cock leunde behaaglijk achterover in zijn leren fauteuil. De oude rechercheur voelde zich voldaan en ontspannen. Het feit, dat hij weer eens een ingewikkelde moordzaak tot een goed einde had gebracht, was reden tot volle tevredenheid. Hij keek naar Dick Vledder en Frans Raap op de brede bank tegenover hem en verder naar Hans Rijpkema en zijn altijd trouwe bondgenoot in moeilijke tijden… Fred Prins… met zijn rechterarm in een mitella.

De vriendelijke accolades rond de mond van de grijze speurder dartelden vrolijk. Op het uitdrukkelijk verlangen van zijn jonge collega's had hij hen uitgenodigd voor een soort slotakkoord bij hem thuis.

De Cock had zich niet lang laten smeken, maar zich onmiddellijk bereid verklaard om opening van zaken te geven… om het mysterie van de ontluisterende dood volledig uit de doeken te doen. De oude rechercheur kwam iets voorover, pakte een fles verrukkelijke cognac uit het wijnrek en schonk de edele drank in fraaie, diepbolle glazen. Met zichtbare vreugde hief hij zijn eigen glas, omklemde het met volle hand en liet de nectar zachtjes schommelen. 'Op de eeuwige misdaad,' proostte hij.

Mevrouw De Cock, feestelijk gekleed in een glinsterende blouse boven een zwartfluwelen pantalon, bracht schalen vol lekkernijen en zette die op de ronde tafel. Daarna ging ze in de fauteuil naast die van haar man zitten.

'Je proostte op de 'eeuwige' misdaad?' vroeg ze niet-begrijpend. De Cock knikte.