Albert Baantjer - De Cock en de ontluisterende dood

'Het spoor leidde aanvankelijk niet naar Friesland. Dat wij u hier in Bolsward komen lastig vallen is het gevolg van het feit, dat in Sneek een jongeman is vermoord. Die jongeman werd op exact dezelfde wijze om het leven gebracht als Bouke Anne Minnertsga… vandaar onze belangstelling.'

De heer Van Harinxma keek De Cock onderzoekend aan.

'U… eh, u bedoelt de moord in Sneek… op Sjoerd… Sjoerd Sierkema?'

'Inderdaad.'

De heer Van Harinxma knikte traag voor zich uit.

'Ik heb er van gehoord,' sprak hij somber. 'Ik was er erg door geschrokken… geschokt. Je hoopt toch altijd, dat het die kinderen goed gaat. Sjoerd… Sjoerd Sierkema was een leerling van mij.'

De Cock kneep zijn wenkbrauwen samen.

'En van Bouke Anne Minnertsga?'

Van Harinxma zuchtte.

'Ook… ook van Bouke Anne Minnertsga.' De oud-leraar streek met zijn vlakke hand nadenkend over zijn grijze haren. 'Ik ben destijds nog voor die jonge Sjoerd Sierkema in de bres gesprongen. Als ik niet tussenbeide was gekomen, hadden ze hem onverwijld van school gestuurd.' 'Waarom?'

Van Harinxma zuchtte opnieuw.

'Sjoerd was een knappe jongen… groot en sterk… erg in trek bij het jonge vrouwvolk.' De Cock glimlachte.

'Dat is toch geen reden om een jongeman van school te sturen?' Van Harinxma schudde zijn hoofd.

'Daarvoor niet,' antwoordde hij mijmerend. 'Maar hij had een verhouding met Ranske.'

De Cock keek de oud-leraar verbijsterd aan. 'Ranske… Ranske Rauward?' Foppe van Harinxma knikte. 'De jonge vrouw van Minnertsga.'

Na een hartelijk afscheid van de oud-leraar Foppe van Harinxma, reden ze in een sombere stemming uit het oude Bolsward weg. Boven het vlakke Friese land dreven fascinerende oudhollandse luchten in steeds wisselende taferelen.

De Cock bleef een tijdlang geboeid naar het wolkenspel kijken. Daarna blikte hij om zich heen. 'Je neemt een andere route?' Vledder knikte.

'Ik ga terug via de Afsluitdijk. Dat is van hier uit een stuk sneller dan door de polder.' De jonge rechercheur keek opzij. Op zijn gezicht lag een peinzende uitdrukking. 'Ik kan het mij haast niet voorstellen,' sprak hij op een wrevelige toon, 'dat Ranske Minnertsga ooit een relatie aanging met een van haar eigen leerlingen.' De Cock keek verwonderd naar hem op. 'Waarom niet?' Vledder ademde diep.

'Naar mijn gevoel past dat niet bij haar. Ze is een mooie vrouw, een gerijpte schoonheid, van wie men zoiets banaals niet zou verwachten.'

De Cock schudde zijn hoofd. 'Je mag dat niet banaal noemen.' 'Hoe dan?'

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

'Je moet bedenken… het gebeurde ruim zeven jaar geleden. Ranske Rauward was toen nog niet zo lang met Minnertsga getrouwd.' 'En?'

De Cock zuchtte.

'Ik geloof, dat je haar verhouding met die jonge Sjoerd Sierkema moet zien als een wraakoefening… een soort protest tegen het gedrag van haar man, die er al tijdens hun prille huwelijk een gewoonte van maakte om met zijn vrouwelijke leerlingen tal van liefdesrelaties aan te knopen.' Vledder grinnikte.

'In de geest van… wat jij kan, kan ik ook.' De Cock keek verwijtend naar hem op. 'Dat klinkt banaal.'

Ze reden zwijgend verder. Toen ze het oude land hadden verlaten en de weg over de Afsluitdijk hadden bereikt, trok De Cock zijn autogordel iets losser en liet zich ver onderuitzakken. Zacht kreunend schoof hij zijn hoedje tot op de rug van zijn neus. Het zoemende motorgeluid en de eentonigheid van de weg maakten hem zo suffig, dat hij langzaam in slaap sukkelde. Hij ontwaakte eerst uit een zoete dommel toen Vledder hem ruw aanstootte. 'We zijn er!'

De oude rechercheur kwam grommend omhoog.

'Waar?' 'Aan de Kit.' 'Nu al?'

Vledder reageerde niet. Ze stapten op de houten steiger uit de Golf, slenterden naar de Warmoesstraat en liepen de hal van het politiebureau binnen. De Cock stapte op Jan Kusters achter de balie toe. 'Zijn er nog moeilijkheden geweest?' De wachtcommandant keek naar hem op. 'Wat voor moeilijkheden?' 'Op de begraafplaats Vredenhof?' Jan Kusters schudde zijn hoofd.

'Voor zover ik heb vernomen,' sprak hij gedragen, 'was het vredig op Vredenhof. Uiterst vredig. De gehele dag. En dat behoort ook zo te zijn op een plek waar doden rusten.'

De Cock keek de wachtcommandant schuins onderzoekend aan; vroeg zich af of hij schertste. Maar op het gezicht van Jan Kusters bleef de ernst hangen.

'Geen rellen?' vroeg de oude rechercheur overbodig. De wachtcommandant antwoordde niet. Hij wees omhoog. 'Boven, op de bank bij de recherchekamer, zit Caroline Hoogwoud op je te wachten. Je weet wel, dat meisje dat een paar dagen geleden de moord op haar leraar Minnertsga bekende.' De Cock grinnikte.

'Waarna jij haar arresteerde… en ik haar dezelfde avond nog heenzond. '

Zonder op een reactie te wachten, draaide De Cock zich om en nam opmerkelijk kwiek de stenen trappen naar de tweede etage. Vledder volgde.

Toen Caroline Hoogwoud de oude rechercheur in het oog kreeg, sprong ze van de bank overeind en rende op hem toe.

'Ik moet eens ernstig met u praten,' sprak ze met diepe denkrimpels in haar voorhoofd. 'Heel ernstig.'

De Cock knikte begrijpend, leidde haar de grote recherchekamer binnen en liet haar op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen. De grijze speurder smeet nonchalant zijn hoedje naar de kapstok en ging met zijn regenjas nog aan bij haar zitten.

'Wat heb je op je hart?' opende hij vriendelijk.

Carrie zwaaide voor zich uit.

'Hoelang duurt het nog?' vroeg ze strak.

'Wat?'

Carrie zwaaide driftig.

'Uw onderzoek?'

De Cock spreidde zijn handen.

'Dat weet ik niet,' antwoordde hij onzeker. 'Je kunt als rechercheur nu eenmaal niet alle factoren naar je hand zetten.' Caroline Hoogwoud verschoof onrustig op haar stoel. 'Roeland kan zich niet eeuwig verborgen houden,' sprak ze gejaagd. 'Hij moet terug naar school… naar het Bartholinus. Over een paar maanden is er examen.' Ze maakte een wanhopig gebaartje. 'Ik… eh, ik kan hem in mijn eentje niet bijwerken. Zo'n ster ben ik zelf ook niet.'

De Cock keek haar schattend aan. 'Jij geeft hem les?' In zijn stem trilde ongeloof. Carrie knikte traag.

'Zo'n beetje. Ik vertel hem wat er zo op school werd behandeld.' 'Je weet waar hij is… waar hij zich verstopt?' Caroline Hoogwoud knikte opnieuw. 'Maar dat zeg ik u niet.' De Cock schudde zijn hoofd.

'Dat verlang ik ook niet van je,' sprak hij geruststellend. 'En als je bang bent dat Roeland te veel achterop raakt, vraag dan of Gerard Koster hem een beetje bijwerkt. Roeland schijnt die Engelse leraar te vertrouwen.'

Carrie schudde resoluut haar hoofd. 'Ik vertrouw niemand.' De Cock plukte aan zijn neus. 'Mij ook niet?'

Om de lippen van Caroline Hoogwoud zweefde een glimlach. 194 'U… eh, u bent van de politie.' De Cock lachte.

'En die lui,' stelde hij vrolijk, 'zijn bij voorbaat niet te vertrouwen.'

Carrie schudde haar hoofd.

'Dat hoort u mij niet zeggen. Maar Roeland is verdacht. Iedereen op school denkt, dat hij Minnertsga heeft doodgestoken en ook, dat hij de hand heeft gehad in de dood van Du Bartas.' De Cock kneep zijn wenkbrauwen samen.

'Hoezo,' vroeg hij niet-begrijpend, 'de hand heeft gehad in de dood van Du Bartas?'

Caroline Hoogwoud trok een smartelijk gezicht. 'Roeland is nooit een makkelijke leerling geweest,' antwoordde ze wrevelig. 'Voor niemand. Altijd vol branie. Vaak negatief en opstandig. En Frans was niet zijn sterkste taal.' De Cock gebaarde in haar richting.

'Je bedoelt, dat Roeland van Ieperen weleens met Du Bartas overhoop lag?' 'Precies.'

De Cock boog zich vertrouwelijk naar haar toe. 'Krijgen jullie op het Bartholinus voor de Duitse taal les van mevrouw Minnertsga?'

'Ja.'

'Wat vind je van haar?'

Carrie plooide haar lippen in een tuitje.

'Ik mag haar wel. Ze is niet zo chagrijnig als de andere leraressen op school. Dat zijn van die… eh, die zuurpruimen met… eh, met van die zuinige mondjes.' Ze keek naar hem op. 'Kent u dat?'