Albert Baantjer - De Cock en de ontluisterende dood

De Cock drukte zich weer iets omhoog.

'Ze was aanvankelijk woedend. Hoe weet jij van die demonstratie, riep ze. Wie heeft jou ingeseind?' De grijze speurder gniffelde. 'Dat heb ik haar maar niet verteld. Ik wil dat Smalle Lowietje zijn klandizie behoudt.'

Vledder keek hem bewonderend aan. 'Je bent soms een onmogelijke man.' De Cock trok zijn schouders op.

'Ik vond een hetze tegen het Bartholinus Gymnasium onrechtvaardig,' sprak hij ernstig. 'Wanneer een enkele politieman in de fout gaat, dan beschouwt men dat al snel en volkomen ten onrechte als een bewijs, dat in feite de gehele politie niet deugt. Zo is het ook met leraren.'

'Gaf Rooie Betsy haar verzet op?' De Cock schudde zijn hoofd.

'Om haar grieven te uiten, heb ik haar een onderhoud met het voltallige schoolbestuur van het Bartholinus Gymnasium beloofd.' 'Was ze daar tevreden mee?' De Cock knikte traag.

Voorlopig,' verzuchtte hij. 'Ze heeft mij toegezegd de actie op de begraafplaats Vredenhof af te blazen.' De oude rechercheur zweeg even. 'Wat mij nog rest is het schoolbestuur van het Bartholinus Gymnasium aan te raden om tijdens dat onderhoud met Rooie Betsy oprecht medeleven en spijt te betuigen.' Vledder glimlachte.

'In de politiek noemen ze zoiets een brandje blussen.'

De jonge rechercheur koos op de Al bij het knooppunt Muiderberg de richting Almere.

De Cock keek om zich heen.

'Je gaat door de polder?'

Vledder knikte.

'Dat is de kortste weg.' Hij keek opzij. 'Wat dacht je in Sneek te vinden?'

De Cock trok zijn gezicht strak. 'De oplossing.'

De mond van Vledder viel open.

'Van… van… van…' stotterde hij.

De Cock schoof zijn hoedje naar voren en knikte.

'… het mysterie,' vulde hij aan, 'het mysterie van de ontluisterende dood.'

Na een eindeloze rit door de vlakke polder, langs Almere-stad, — haven en — buiten, Lelystad en Emmeloord, bereikten ze bij Lemmer weer het oude land, genoten van het fraaie uitzicht over het wijde Tjeukemeer en reden via een krankzinnige rotonde bij Joure in de richting van Sneek.

Toen ze de oude stad naderden zat De Cock rechtop en keek belangstellend om zich heen.

'Snits,' riep hij blij. 'Snits… zo noemen de echte Friezen hun eigen Sneek. Ik heb hier als jongen dikwijls gelogeerd in 'Oan it wetter', een jeugdherberg met een bijzonder gastvrije vader en moeder. Het is alweer lang geleden, maar ik bewaar aan die bezoeken nog dierbare herinneringen.'

De oude rechercheur zwaaide met zijn handen voor zich uit. 'Als de leraar Frans, Guillaume du Bartas, nog zou hebben geleefd en hij was een dezer dagen met zijn geliefde Ranske Rauward naar haar geboortegrond gereden, dan had men hem stellig toegeroepen: 'Bienvenue a Sneek, centre de la Frise Sud-Ouest, qui nous 1'esperons bien, vous enchantera.' Vledder keek hem van terzijde aan.

'Wat betekent dat? Ik ben nooit zo goed geweest in Frans.' De Cock lachte.

'Welkom in Sneek,' riep hij uitbundig, 'het centrum van de Friese Zuidwesthoek. Sneek zal u zeker uitstekend bevallen, waarde gast.'

Vledder trok zijn neus iets op. 'Wat doe je opgewonden.' De Cock glimlachte.

'Herinneringen… nostalgie. Ik heb hier de fraaie oude Waterpoort nog gefotografeerd met een boxje.'

'Wat is dat, een boxje?'

'Een kist met een gaatje.'

Vledder reageerde verbaasd.

'En kon je daarmee fotograferen?'

De Cock knikte nadrukkelijk. Hij wees voor zich uit. 'Rij maar door langs het water naar de Prins Hendrikkade, daar vind je wel ergens een plekje om de wagen kwijt te raken.'

Op een ruime parkeerplaats stapten de beide rechercheurs wat verkreukeld uit. Om zijn gestoorde bloedsomloop weer een beetje op gang te brengen, maakte De Cock naast de auto een paar stuntelige kniebuigingen. Vledder bezag het; een medelijdende glimlach om zijn lippen. 'Jij mag wel wat meer aan gymnastiek doen,' raadde hij aan. 'Aerobics.'

De Cock grinnikte met een rood hoofd van inspanning.

'Waarom dat zo uiterst vermoeiende gedoe?' Hij wreef met zijn beide handen over zijn brede borst. 'Met mijn pycnische en weinig decoratieve habitus haalt dat toch niets uit.'

Vledder gniffelde.

'Met je wat…?'

'Pycnische habitus.. zoek dat thuis maar eens op in de dikke Van Dale.'

Lachend liepen ze verder de Prins Hendrikkade op en sloegen bij de Gedempte Pol linksaf.

Het was gezellig druk in de oude binnenstad van Sneek. In een stroom van kijkende en winkelende mensen sjokten ze via de Wijde Burgstraat naar de Kruizebroederstraat. Daar bleef De Cock staan en keek wat verloren om zich heen. 'Hier was vroeger het politiebureau,' riep hij teleurgesteld. 'Dat weet ik zeker.' De oude rechercheur weifelde even. Toen klampte hij een bejaarde voorbijgangster aan. 'Wij… eh, wij willen naar het politiebureau.' 'Het politiebureau?'

'Ja.'

De vrouw schudde haar hoofd.

'Dat is niet meer hier. Er is een nieuw politiebureau aan de Van Giffenstraat.' Ze wees achter zich. 'Het beste is, dat u straks linksaf slaat en doorloopt tot aan de Stationsstraat.'

'Is dat ver hiervandaan?'

De vrouw monsterde de gestalte van De Cock.

'Voor u… voor u een kwartier… ruim.' De bejaarde vrouw liep door. De grijze speurder keek haar verrast na. Daarna wendde hij zich tot Vledder. 'Dat is nu typisch Fries. Je krijgt persoonlijke aandacht. Jou had ze op nog geen tien minuten geschat.'

Een lange, magere jongeman van voor in de dertig met een vriendelijk, scherp gesneden gezicht, keek van De Cock naar Vledder en terug.

'Direct uit Amsterdam gekomen?' In zijn stem trilde verbazing. De Cock glimlachte.

'Dat telexbericht van jullie bracht ons op drift.' De jongeman schudde zijn hoofd.

'Ik had niet gedacht dat jullie zo snel zouden reageren.' Hij boog zich iets naar voren en stak De Cock en Vledder zijn hand toe. 'Mag ik mij even voorstellen,' sprak hij ernstig, 'Sietse… Sietse van der Meer van de recherche van de gemeentepolitie in Sneek.' Hij gebaarde schuin achter zich naar een knappe jonge politievrouw. De Cock schatte haar achter in de twintig. Ze had een rond gezicht met vrolijk twinkelende ogen en een kort kapsel in coupe soleil. 'Dat is Barry,' ging de jongeman verder. 'Barry van Bockel. Zij is mijn assistent in deze zaak.' De Cock keek haar glunderend aan.

'Ik heb in mijn jonge jaren bij de politie nooit met vrouwen mogen samenwerken,' sprak hij spijtig. 'Dat vertrouwde men ons in mijn tijd niet toe.' Hij wendde zich weer tot Sietse van der Meer. 'Waarom stuurden jullie ons dat telexbericht?' De jonge rechercheur zuchtte.

'De moord op Sjoerd Sierkema heeft de mensen hier in Sneek diep geschokt. Moord is al heel ongewoon… en dan nog iemand zijn penis afsnijden… dat is gruwelijk. Daar komt nog bij, dat die Sjoerd Sierkema hier in Sneek erg geliefd was. Een hulpvaardige en uiterst beminnelijke jongeman. Hij werkte hierop een bank. Velen kenden hem persoonlijk.'

De Cock knikte begrijpend.

'Hoe oud is die Sjoerd Sierkema geworden?'

'Vijfentwintig jaar. Hij is een paar jaar geleden getrouwd en heeft een dochtertje van anderhalfjaar. Ik zei al: een keurige jongeman.

Ook zijn ouders zijn aardige, vriendelijke mensen. Daar valt niets op aan te merken.'

De Cock trok denkrimpels in zijn voorhoofd. 'Er moet toch een motief zijn? Vijanden… heimelijke liefdesaffaires?'

Sietse van der Meer schudde zijn hoofd.

Niets van dat alles,' riep hij geprikkeld. 'Het is volkomen onbegrijpelijk. Ik kan voor de moord op die jongeman geen enkel motief bedenken. Het lijkt wel de daad van een waanzinnige.' De Cock keek naar hem op.

'Ik heb nog geen antwoord op mijn vraag: waarom dat telexbericht?' Op het smalle gezicht van Sietse van der Meer kwam een glimlach. 'Ik heb tot mijn spijt nooit met u samengewerkt, maar ik heb toch een aantal jaren in Amsterdam dienst gedaan… recherche aan het bureau IJtunnel. Daar heb ik ook mijn opleiding genoten. De gemeente Amsterdam kon mij echter geen passende woonruimte bieden.' Hij maakte een hulpeloos gebaartje. 'Toen heb ik naar de gemeentepolitie hier in Sneek gesolliciteerd. Vermoedelijk op basis van mijn Amsterdamse ervaring werd ik zonder bedenken aangenomen en kreeg onmiddellijk een huis. Het bevalt mij hier nu uitstekend. Je moet de Friezen even de tijd geven om aan je te wennen, maar dan…' De jonge rechercheur maakte zijn zin niet af. 'Volgens mij bestaat er geen beter volk.' De Cock zwaaide afwerend.