Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

Vledder knikte.

‘Toen de broeders het lijk op de brancard legden, heb ik even op de rug gevoeld of er mogelijk kogels tussen de kleding waren blijven steken.’

‘En?’

‘Er waren geen kogels. Ik had wel direct mijn handen vol bloed.’ De Cock kneep zijn lippen op elkaar. ‘Ik vind het kil. Onmenselijk. De opzet van deze moord heeft wel iets weg van een executie.’

‘Je bedoelt iemand van dichtbij een paar kogels door zijn lijf jagen.’

De Cock knikte.

‘Ik heb wel eens de stille hoop gekoesterd dat Josephus Cornelis Losser… mijn mysterieuze lifter… contact met mij zou opnemen.’ Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Hij is toch bij die moord op Mareille van Luxwoude betrokken… dan kan je toch onmogelijk verwachten dat hij zich bij ons meldt.’

De Cock schudde wat wrevelig zijn hoofd.

‘Als hier inderdaad sprake is van een executie, dan moet die Losser toch geweten hebben… of gevoeld dat zijn leven gevaar liep.’‘Volgens jou had hij beter opening van zaken kunnen geven?’ De Cock staarde triest voor zich uit.

‘Ik ben ervan overtuigd dat Losser dan nu nog had geleefd.’ Ze reden een poosje zwijgend voort. Aan het einde van de Rozengracht blikte Vledder opzij.

‘Wie halen we eerst op?’

De Cock zwaaide.

‘Fred Prins en dan Appie Keizer.’

‘Staan ze klaar?’

‘Dat hebben ze mij uitdrukkelijk beloofd. Ze hadden er beiden weinig trek in om uit hun warme bed te komen en ik hoorde de Ierse vrouw van Fred op de achtergrond roepen: That dangerous old man, again ?’

Vledder lachte.

‘Ze schijnt je te kennen.’

De Cock maakte een verontschuldigend gebaartje. ‘Ik heb ze uitgelegd dat ik wel een beroep op hen moest doen. Onze gezichten zijn te bekend.’ Hij schoof de mouw van zijn colbert iets terug en keek op zijn horloge. ‘We hebben nog wel even de tijd. Er is nog maar net een halfuur verstreken sinds Simon Janszen ons bureau verliet.’

De Cock stapte als laatste uit. Hij klapte het portier achter zich dicht en keek langzaam omhoog. Groot, breed, log, massaal, als een afgrijselijk monster van staal en beton, rees het immense Zuiderkruis Ziekenhuis voor hem op. De aanblik overweldigde hem en een vreemde angst maakte zich van hem meester… angst voor het falen… het mislukken van zijn plan.

Ze wandelden met z’n vieren naar de ingang. Dick Vledder en Fred Prins voorop. De Cock en Appie Keizer volgden op enige meters. Het regende niet meer. Er was wel wat wind en soms blikte de maan even door de wolken. Niemand sprak. Het silhouet van het gebouw, scherp afgetekend tegen een nachtelijke hemel, beklemde.

Na de zoevende glazen toegangssluizen liepen de vier rechercheurs door niemand opgemerkt, naar de lift. Op de zevende etage stapten ze uit en liepen via een dubbele deur, die bij hun naderen automatisch opende, naar een brede gang.

Dick Vledder, Fred Prins en Appie Keizer bleven staan. De Cock ging aan hen voorbij naar een fraaie mahoniehouten deur en hield die uitnodigend voor hen open. Vergezeld van een kleine buiging wuifde hij naar een grijzende heer achter een breed, onder stapels bescheiden bedolven bureau.

‘Ik heb de eer,’ sprak De Cock plechtig, ‘u voor te stellen aan dokter Van Bemmelen, eminent geneesheer-directeur van dit ziekenhuis.’ De heer Van Bemmelen stond vanachter zijn bureau op en produceerde een flauwe glimlach. Hij keek naar de vier mannen voor zich. ‘Een politie-invasie,’ sprak hij mat. ‘Ik moet u eerlijk bekennen dat ik daar niet zo blij mee ben. Maar ik meen, op basis van vroegere ervaringen, dat u wel enig recht hebt op medewerking van mijn kant.’ Hij richtte zich tot De Cock. ‘Al hoop ik dat u dergelijke vreemde experimenten in de toekomst niet zult herhalen.’

De grijze speurder glimlachte. ‘Is op de eerste etage kamer 37 in orde gebracht?’ vroeg hij ontwijkend.

Dokter Van Bemmelen keek hem meesmuilend aan. ‘Ik kan u uiteraard geen echte patiënt leveren, maar zoals wij de zaken hebben gerangschikt, ziet het ernaar uit dat daar inderdaad een man aan een infuus ligt.’

De Cock wees naar Fred Prins en Appie Keizer.

‘En voor deze beide broeders had ik dan nog graag de outfit van een verpleegkundige.’

‘U bedoelt een witte jas?’

De Cock knikte.

‘Het bezorgde, tevens bemoedigende uiterlijk… dat hebben ze al.’ Op het bureau van dokter Van Bemmelen rinkelde de telefoon. De geneesheer-directeur nam de hoorn op en luisterde. Hij wenkte naar De Cock.

‘Voor u.’

De grijze speurder nam de hoorn over en legde hem na enkele seconden weer op het toestel terug.

Vledder keek hem vragend aan.

‘De wachtcommandant?’

De Cock knikte.

‘Zo-even heeft iemand naar Joep Losser gevraagd.’

De Cock keek op zijn horloge en betrapte zich erop dat hij dit in de laatste vijf minuten al driemaal had gedaan. Na ruim een uur wachten was het ongeduld in zijn botten geslopen.

Hij liep heen en weer, maar in de beperkte ruimte van het kamertje, dat hij met Vledder deelde, kon hij niet komen tot de cadans van zijn slenterende, bijna waggelende tred, waarin zijn gedachten zich gewoonlijk lieten ordenen.

In zijn denken heerste de chaos. Het voor en tegen van zijn plan, de mogelijkheden van slagen of mislukken, streden met wisselend succes een ongeordende strijd.

Een paar maal had hij de deur van het kamertje geopend en op de gang gegluurd. Slechts één keer had hij een glimp gezien van Fred Prins en Appie Keizer, onwennig paraderend in hun witte jassen. Hij had de beide rechercheurs op het hart gedrukt om vooral voorzichtig te zijn en niet te aarzelen om van hun vuurwapens gebruik te maken, wanneer de ernst van de situatie daartoe aanleiding gaf.

Vledder keek naar hem.

‘Hij had hier al kunnen zijn,’ sprak hij loom.

De Cock streek met de rug van zijn hand langs zijn droge mond. ‘Ja,’ sprak hij beamend, ‘hij had hier al kunnen zijn.’‘Is dit uitlokking?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Uitlokking… tot wat?’

‘Moord.’

De grijze speurder grinnikte zonder vreugde.

‘Op een stel kussens en een pruik?’

Vledder wuifde in zijn richting.

‘Voor de moordenaar maakt het geen verschil.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Je hebt gelijk, de intentie is dezelfde. Mijn opzet is er alleen op gericht om…’

Er klonk het doffe geluid van een schot, gevolgd door het klappen van een deur.

De Cock stormde het kamertje uit. Vledder volgde en struikelde bijna over hem heen. Voor hen uit dansten Fred Prins en Appie Keizer in hun witte jassen een wilde galop. Soms was even tussen hen in het beeld te zien van een vluchtende gestalte. De afstand werd kleiner. Nog voor een dubbele deur aan het einde van de gang was bereikt, stortte Fred Prins zich als eerste op de vluchtende man, gevolgd door Appie Keizer. In een korte worsteling legden de beide rechercheurs de man met zijn borst op de vloer, trokken zijn armen naar zijn rug en boeiden zijn handen. De Cock draafde naderbij. Hij knielde bij de man neer en boog diens gezicht naar hem toe.

Vledder hijgde in zijn nek.

‘Alex van Waardenburg.’

De Cock leunde behaaglijk achterover in zijn leren fauteuil. Hij voelde zich voldaan, ontspannen. Hij keek om zich heen naar Dick Vledder, Fred Prins, Appie Keizer, de jonge diender die de stervende Losser had ontdekt en… Sandra Verloop. De vriendelijke accolades rond zijn mond dartelden vrolijk. Op het uitdrukkelijk verlangen van zijn jonge collega’s had hij hen uitgenodigd voor een soort slotakkoord bij hem thuis. Hij had zich niet lang laten smeken, maar zich bereid verklaard om opening van zaken te geven… een uitleg… een verklaring voor de reeks intrigerende gebeurtenissen rond de dood van een callgirl. De grijze speurder was van mening dat Sandra Verloop daarbij niet mocht ontbreken en had ook haar uitgenodigd. Lachend knikte hij haar toe.