Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

Vledder keek hem nadenkend aan.

‘Zou… eh, zou jouw mysterieuze lifter… die geheimzinnige man van de lichtblauwe Mercedes… ook een cliënt van haar zijn geweest?’

De Cock reageerde plotseling verheugd. Zijn gezicht klaarde op. Zijn ogen straalden. Het was alsof ineens de pijn uit zijn kuiten wegtrok, alsof de geniepige duiveltjes voor een opborrelend enthousiasme vluchtten. Opmerkelijk kwiek kwam hij uit zijn stoel overeind, liep om zijn bureau heen naar Vledder en legde vertrouwelijk zijn hand om diens schouder.

‘Dick,’ riep hij blij, bijna uitbundig, ‘dat gaan we vanavond onderzoeken.’

Vanuit het café van Smalle Lowietje stiefelden de beide rechercheurs over een haast verlaten Oudezijds Achterburgwal naar de Lange Niezel, liepen dwars over de Warmoesstraat naar de Oudebrugsteeg en sjokten vandaar over het Damrak naar de Nieuwendijk. De meeste winkels waren dicht. De luiken voor deuren en etalages gaven een triest beeld. De Cock bezag het met enige wroeging.

Het begon te regenen. Steeds feller. Opgejaagd door een straffe wind sloeg een fijne gure motregen tegen hun gezichten. De grijze speurder drukte zijn wat vervormd vilten hoedje vaster op zijn hoofd en trok de kraag van zijn regenjas omhoog. Vledder, naast hem, kreunde. Zijn jong gezicht zag door de gure regen tintelend rood.

‘Het is in dit akelige lage landje van ons ook altijd hondenweer,’ sprak hij mopperend. ‘Ik geloof dat ik ga emigreren. Rechercheur op de Bahama’s… dat lijkt mij wel wat.’

De Cock lachte. ‘Als je daar een paar maanden bent, verlang je terug naar de Warmoesstraat.’

Vledder perste zijn lippen op elkaar. ‘Nooit.’

‘Vraag het eens… vraag het eens aan oude collega’s, gepensioneerden… hun oren gaan gloeien en hun ogen glinsteren als ze terugdenken aan de tijd dat ze aan de Warmoesstraat dienst deden.’ Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Al die oudjes doen aan geschiedvervalsing.’ Hij gniffelde. ‘Ik heb soms het idee dat jij daar nu al mee bezig bent.’ De Cock lachte opnieuw. Vrijuit. Twee glazen cognac bij Smalle Lowietje hadden zijn bloed verwarmd en zijn geest opgekrikt. ‘Dat bureau Warmoesstraat is toch een zalig bureau,’ riep hij vrolijk zwaaiend. ‘Wat wil je als politieman nog meer? Je maakt er van alles mee.’

Vledder bromde.

‘Een berg ellende,’ reageerde hij somber. ‘Denk eens aan de zaak waar wij nu mee bezig zijn. Een kille, sinistere moord door een stel rijke sluwe heertjes, die zich nu in hun comfortabele villa’s vermoedelijk zitten te verkneuteren… verkneuteren om de listen en lagen die ze ons hebben gelegd.’ Het klonk boos en opstandig.

De Cock keek hem aan. Zijn grof, breed gezicht stond strak. ‘Dat ver-kneu-te-ren zal ze vergaan,’ sprak hij verbeten. ‘Dat beloof ik je.’

De felle wind wakkerde nog verder aan. Met gebogen hoofden sjokten ze voort. Vledder blikte opzij.

‘Zou het lukken?’

‘Wat?’

‘Dat met Smalle Lowietje?’

De Cock knikte. Hij schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge. ‘Over ongeveer een kwartier belt Smalle Lowietje hem en zegt tegen George Brisbane, dat hij heeft gehoord dat hij op een wat ongelukkige manier zijn vrouwelijke compagnon is kwijtgeraakt en dat hij, Smalle Lowietje, een bijzonder knap en heel intelligent vrouwtje kent, die haar plaats zou kunnen innemen.’

‘Zou George Brisbane daar op ingaan?’

De Cock glimlachte fijntjes.

‘Ik geef het plan een grote kans van slagen. Smalle Lowietje is voor George Brisbane een onverdacht persoon. Hij zal geen argwaan koesteren en benieuwd zijn wat de caféhouder te bieden heeft.’ Hij grinnikte. ‘Verder kun je het wel aan Lowietje overlaten om de Engelsman vol whisky te tappen.’

Vledder snoof.

‘Ik loop toch al heel wat jaartjes met je mee,’ sprak hij hoofdschuddend, ‘maar ik ben bang dat ik aan jouw methoden nooit zal wennen.’ Hij zweeg even en sjorde de riem van zijn regenjas wat strakker. ‘Wat dacht je in de flat van George Brisbane te vinden?’

De Cock antwoordde niet. Aan het eind van de Nieuwendijk liepen ze via de Singel naar de Brouwersgracht. Voorbij de Herenmarkt namen ze de brug naar de onevenzijde en bleven aan de wallenkant tegenover de nummers 112 tot 118 staan. Uit de schaduw van een oude boom hadden ze een prachtig zicht op de toegang tot de appartementen in de voormalige pakhuizen. Vledder porde De Cock met zijn elleboog.

‘Wat dacht je te vinden?’ vroeg hij opnieuw.

De grijze speurder pakte een zakdoek en veegde de regen uit zijn gezicht. ‘Ik ben ervan overtuigd,’ legde hij uit, ‘dat George Brisbane het klantenbestand van Escort Ltd. behoorlijk in kaart heeft gebracht… dat hij precies weet wie wie is… compleet met gewoonten, gebreken en hebbelijkheden. In dat klantenbestand zijn uiteraard ook onze… zo jij ze noemt… sluwe rijke heertjes opgenomen met… zeer waarschijnlijk een aantekening over de vreemde tatoeage, die ook Mareille niet zal zijn ontgaan. En het is zeker niet denkbeeldig dat zij de betekenis van de tatoeage eens aan een van de heertjes heeft ontfutseld en aan George Brisbane heeft doorgegeven.’

Vledder keek de grijze speurder bewonderend aan.

‘Geweldig,’ riep hij enthousiast. ‘Je bent nog steeds een fantastisch vakman.’

De Cock glimlachte om de lof.

‘Ik had aan deze mogelijkheid nog niet gedacht tot jij mij vanmiddag vroeg of ook mijn mysterieuze lifter een cliënt van Mareille van Luxwoude was. Begrijp je, als dat het geval is geweest, dan moet ook hij… met een aantekening over de tatoeage… in het klantenbestand van George Brisbane te vinden zijn.’ Vledder lachte.

‘Ik begrijp het. Daarom was jij vanmiddag zo snel van jouw geniepige duiveltjes af.’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Ik acht onze geheimzinnige lifter nog steeds de sleutel tot de oplossing van de moord op Mareille. Als we hem kunnen ontmaskeren zijn we mogelijk in staat om de zaak te ontwarren en de zich verkneuterende heren ter verantwoording te roepen.’ Vledder porde hem opnieuw met zijn elleboog in de zij en wees naar de overkant van de gracht. ‘Het lukt.’ In zijn stem trilde blijdschap. ‘Daar gaat-ie.’

De Cock keek. Op zijn gezicht kwam een brede grijns. ‘George Brisbane,’ sprak hij vergenoegd, ‘op weg naar Smalle Lowietje.’ Hij keek naar zijn jonge collega op. ‘Heb jij de sleutels uit het tasje van Mareille?’

Vledder knikte en De Cock hield zijn hand op.

Ze gingen aan de wand met het lichtmetalen tableau vol boutons en rozetten van spreekgaatjes voorbij en liepen de brede trap op. Boven aan de trap, in het ruime portaal met de palm in de verlichte nis, bleven ze staan.

De Cock nam de tweede sleutel, stak die in het slot, draaide en duwde de deur van de flat voorzichtig open.

In de hal met de fraaie garderobe draaide hij zich om en sloot de deur weer zorgvuldig af. Vledder keek toe.

‘Zullen we gewoon het licht aan doen? George Brisbane zit voorlopig wel aan de whisky.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Liever niet. Maar pas wel op met je zaklantaarn, dat het schijnsel niet van buitenaf zichtbaar wordt.’ Hij grinnikte vrolijk. ‘Anders bellen de overburen misschien de politie en die kan ik hier echt niet gebruiken.’ Hij scheen op de vloer en liep vanuit de hal naar het steriel witte vertrek met het hoogpolige berbertapijt. Speurend blikte hij om zich heen. ‘De overgordijnen zijn gesloten,’ stelde hij geruststellend vast.

Vledder liet het ovaal van zijn zaklantaarn door het vertrek dansen. ‘Waar zou hij die aantekeningen hebben? Ik herinner mij niet dat hier ergens in de kamer een kast of een bureau stond.’ De Cock wees naar de zijdeur, waaruit George Brisbane een paar dagen geleden te voorschijn kwam. ‘Ik vermoed daar in de slaapkamer.’