Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

Ook in de slaapkamer bleek het wit te overheersen. Er was een monument van een toilettafel met een drieluik van gebogen spiegels. Tubes, potten en flacons stonden in slagorde. De weeë, misselijkmakende geur van Mareilles parfum hing als een wolk om hen heen. De Cock opende een wandbrede kledingkast en liet het licht van zijn zaklantaarn over een reeks frivole japonnen en blouses glijden. Ineens slaakte Vledder een kreet. Hij zat op de grond naast het lits-jumeaux voor een opengetrokken deur van een nachtkastje.

‘Een kaartenbak.’

‘Waar?’

Vledder klemde de schijnende zaklantaarn onder zijn kin. ‘Hier… in het nachtkastje.’ Hij trok met zijn beide handen de houten bak naar zich toe en liet zijn vingers rap over de kaarten wippen. Nerveus trok hij een kaart half omhoog. ‘Terschuur,’ las hij hardop, ‘Petrus Johannes, weduwnaar, niet onbemiddeld, rustend advocaat, koosnaam Pitie, woonachtig in Hilversum, Schubertlaan 735.’ Hij nam de zaklantaarn onder zijn kin vandaan en keek schuin omhoog naar De Cock, die naderbij stapte. ‘Wist jij, dat Terschuur een advocatenpraktijk heeft gehad?’ De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat wist ik niet. De hoedanigheid van Terschuur is ook nooit ter sprake gekomen.’ Hij boog zich half over Vledder heen en steunde op diens schouders.

‘Staat er iets over de tatoeage?’

De jonge rechercheur bescheen de kaart.

‘Ik zie niets staan… alleen data… vermoedelijk de dagen dat Terschuur van de diensten van Escort Ltd. gebruikmaakte.’ Hij nam de kaart geheel uit de bak en draaide hem om. Op de achterzijde stond niets vermeld. Vledder deed de kaart terug in de bak. ‘George Brisbane vond die tatoeage blijkbaar niet belangrijk genoeg.’

De Cock had even moeite om de teleurstelling te verwerken. ‘Van wanneer,’ vroeg hij mat, ‘dateert de eerste aantekening?’‘Van vier jaar geleden.’

De grijze speurder reageerde geschrokken.

‘Vier jaar!’ riep hij verbijsterd.

Vledder trok de kaart weer iets omhoog en wees met zijn vinger naar de aantekening. ‘Vier jaar,’ herhaalde hij, ‘kijk maar.’ De adem van De Cock stokte. De grijze speurder drukte zich op de schouder van Vledder omhoog en staarde voor zich uit. ‘Dat betekent,’ sprak hij traag, ‘dat de heer Terschuur ook de vermoorde Lucienne Wildenborch heeft gekend.’

Vledder ging op de rand van het lits-jumeaux zitten en nam de kaartenbak op zijn schoot. Hij keek omhoog naar De Cock. ‘Je hebt gelijk. Het is waar. Hij moet haar hebben gekend. Mareille van Luxwoude kwam ongeveer tweeënhalf jaar geleden bij Escort Ltd. van George Brisbane. En voor Mareille was Lucienne Wildenborch zijn… eh, zijn compagnon.’

‘En werd vermoord.’

Vledder knikte voor zich uit.

‘Op een vrijwel identieke wijze… gewurgd en achtergelaten in een auto. Daar moet toch verband tussen zitten. Ik denk…’ In de flat klonk een zoemtoon… luid, indringend.

De jonge rechercheur nam de kaartenbak van zijn schoot en stond geschrokken op. ‘Daar… eh, daar is iemand,’ fluisterde hij hijgend. De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Bezoek,’ sprak hij kalm. ‘Bezoek voor de heer Brisbane. Laten we rustig wachten. Als het bezoek merkt dat Mister George niet thuis is, zal hij of zij wel weer vertrekken.’

De zoemtoon klonk opnieuw. Nu langer aangehouden. Vledder kon niet de nodige rust vinden om de inhoud van de kaartenbak verder te onderzoeken. Hij stootte De Cock in het donker aan. ‘Men mag ons hier niet aantreffen,’ sprak hij gejaagd. ‘Dat geeft moeilijkheden. Kunnen we niet proberen om ongezien hier uit die flat te komen?’

‘Hoe?’

Vledder wees naar de vloer.

‘Dat bezoek staat beneden in de hal bij het plateau. Als we de flat uit glippen en we gaan naar een hogere etage dan…’ Weer maakte de jonge rechercheur zijn zin niet af.

Aan de toegangsdeur van de flat klonk gestommel en gekraak. De mond van Vledder viel open.

‘Een inbreker,’ fluisterde hij ontzet. ‘Die heeft eerst geprobeerd of er iemand thuis was.’

De Cock bewoog zijn hoofd op en neer.

‘Beslist. En mogelijk is hij op zoek naar dezelfde buit.’ De grijze speurder wees naar de kaartenbak in de handen van Vledder. ‘Zet dat maar boven op het nachtkastje.’ Hij gniffelde. ‘Waarom zouden we moeilijk doen? Dat bespaart de dief het zoeken.’‘En wij?’

‘Onder het bed.’

Na enkele minuten klonk in de slaapkamer een hijgende ademhaling en schoven voetstappen over het tapijt. Het lichtend ovaal van een zaklantaarn gleed tastend vooruit. Het duurde niet lang. Al na enkele seconden bleven de voeten bij het nachtkastje staan. Er klonk een zwak, instemmend gemompel en toen verdwenen de voeten weer uit de slaapkamer.

De Cock wachtte tot hij hoorde dat de inbreker de flat geheel had verlaten. Toen kwam hij in actie. Traag en log kwam hij onder het bed vandaan en zette zich in beweging. Hij holde de flat uit en daalde met drie treden tegelijk de brede trap af. Vledder volgde.

Toen de twee rechercheurs buiten kwamen, zagen ze op de Brouwersgracht een man met de houten bak onder zijn arm in de richting van de Herenmarkt rennen.

Vledder trok een sprint aan. Nog voor de man de Herenmarkt had bereikt, greep de jonge rechercheur hem vast. In een komische, wat stampende draf kwam De Cock naderbij en schonk de man een glimlach.

‘De heer Janszen,’ sprak hij grijnzend, ‘Simon Janszen met eszet.’

De Cock liet zich in zijn stoel achter zijn bureau zakken en keek de pseudo-taxichauffeur onderzoekend aan. Zijn scherpe blik gleed over het donkerblonde, reeds grijzende haar, het korte voorhoofd en de kleine groene ogen in het doorgroefde gelaat. De trekken van de man waren hem niet onsympathiek. Om de mond van de grijze speurder dartelde een innemend lachje. ‘Dit is de tweede maal dat wij elkaar ontmoeten,’ opende hij vriendelijk. ‘Alleen zijn de omstandigheden niet geheel dezelfde.’ Hij maakte een verontschuldigend gebaartje. ‘Het was natuurlijk dom om bij George Brisbane in te breken. Sinds de moord op dat vrouwtje,’ loog hij met overtuiging, ‘houden wij de flat van die Engelsman voortdurend in het oog. We willen graag weten welke bezoekers er komen… genode en ongenode gasten. Wij zagen u komen… we zagen u bellen aan het lichtmetalen tableau… en we zagen u de trap op gaan naar de flat.’ De Cock pauzeerde even en wees naar de kaartenbak voor zich op zijn bureau. ‘Heer Janszen… was dat zo begerenswaardig?’ De pseudo-taxichauffeur kneep zijn lippen opeen.

‘Ik begrijp u niet. Ik weet niets van een vrouwtje af. Ik weet niet waarover u praat.’

De Cock maakte kleine tutgeluidjes.

‘Kom, kom. Ik spreek geen wartaal. U weet heel goed waarover ik praat.’ Hij wees opnieuw naar de houten bak op zijn bureau. ‘En u kent de betekenis van deze kaarten heel goed.’ Simon Janszen schudde zijn hoofd.

‘Ik weet niet wat die kaarten betekenen… waarvoor ze dienen. Ik heb alleen de opdracht gekregen om ze uit die flat te halen.’ De Cock hield zijn hoofd iets scheef.

‘Opdracht… van wie?’

Simon Janszen leunde in zijn stoel achterover.

‘Dat zeg ik u niet.’

Het klonk halsstarrig.

De Cock boog zich iets naar hem toe.

‘Ach,’ sprak hij vriendelijk, ‘het is allemaal niet zo moeilijk. Als employé van European Technics…’ Hij maakte zijn zin niet af, maar wachtte op het effect.

‘Wat wilt u daarmee zeggen?’

De Cock boog zich nog verder naar hem toe.

‘Dat de opdracht om die kaartenbak uit de flat van Brisbane te halen kwam van uw eigen directeur… de heer Grubbenvorst… voor wie u blijkbaar vaker min of meer vertrouwelijke opdrachten uitvoert.’

Simon Janszen keek hem uitdagend aan.

‘Zoals?’

De Cock plukte even aan zijn onderlip. Hij trof in de man een onverzettelijkheid, die hij niet had verwacht.