Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

De oude rechercheur glimlachte.

‘Dat zijn in totaal drie vragen. Ik vrees dat ik slechts op één daarvan het antwoord ken.’

De heer Terschuur gebaarde verontschuldigend.

‘U begrijpt dat ik wat in de war ben. Ik moet dat even verwerken.’ Hij boog zich voorover. ‘U… eh, u bent van de Amsterdamse recherche?’

‘Van het bureau Warmoesstraat.’

‘Er is dus misdaad in het spel?’

‘De vrouw werd gewurgd.’

‘In mijn wagen?’

De Cock spreidde zijn handen.

‘Dat weten we niet. Nog niet. We houden er ook rekening mee dat uw wagen slechts is gebruikt om het slachtoffer te vervoeren.’ Hij zweeg even en plukte aan zijn onderlip. ‘Als ik het goed heb begrepen, dan stond uw wagen op de parkeerplaats bij de AVRO-studio?’

De heer Terschuur knikte.

‘Dat heb ik ook aan de politie opgegeven.’

‘Hoe kwam uw wagen daar? Ik bedoel, hebt u hem daar zelf geparkeerd of had u de wagen aan iemand uitgeleend?’ De heer Terschuur schudde zijn hoofd.

‘Nee, nee, beslist niet. Ik leen mijn wagen nooit uit. Ik heb vrij veel kennissen bij de omroep en zo nu en dan breng ik wel eens een bezoek aan de AVRO-studio… naar mijn mening… nog steeds de mooiste studio in omroepland. Dan rijd ik er met mijn wagen heen en zet hem op de parkeerplaats. Soms, wanneer het weer mij lokt, laat ik na mijn bezoek de wagen staan en wandel op mijn gemak naar huis.’

‘Zo ook drie dagen geleden?’

De heer Terschuur leunde iets in zijn fauteuil achterover. ‘Het was mij ter ore gekomen, dat er door de Evangelische Omroep in de AVRO-studio een discussieprogramma met jonge politiemensen zou worden opgenomen. Dat wilde ik graag bijwonen. Ik ben zeer geïnteresseerd in het wel en wee van de Nederlandse prinsemarij. [3] Bargoens voor politie. ’

De Cock keek hem onderzoekend aan.

‘Hebt u die opname bijgewoond?’

De heer Terschuur schudde droevig zijn hoofd.

‘Jammer genoeg werd ik opgehouden,’ sprak hij. ‘Toen ik bij de studio kwam, was ik te laat. Als zo’n opname eenmaal loopt, stoor ik liever niet. Dat vindt men niet prettig.’ Hij streek met zijn linkerhand over zijn grijze haren. Het bezorgde de grijze speurder een schok, maar hij liet van zijn waarneming niets blijken.

‘Het was wel wat winderig,’ ging de heer Terschuur verder, ‘maar ik heb mijn wagen op de parkeerplaats laten staan en ben naar huis gewandeld.’ Hij glimlachte wat triest. ‘De volgende morgen ontdekte ik dat mijn Volvo was verdwenen. Ik heb toen onmiddellijk aangifte van diefstal gedaan.’

De Cock knikte begrijpend.

‘U had uw wagen goed afgesloten?’

De heer Terschuur trok zijn schouders iets op.

‘Dat vroeg de politie hier in Hilversum ook. Het is doorgaans wel mijn gewoonte. Zeker. Maar ik begin nu toch te twijfelen. Ziet u, ik kan de sleuteltjes van mijn wagen ook nergens vinden.’

‘Hebt u die in het contactslot achtergelaten?’

‘Mogelijk. Ik denk dat dat ook de reden is dat mijn wagen is gestolen. Een makkelijke prooi. Men kon er zo mee wegrijden.’ De Cock wreef over zijn kin. De woorden van de heer Terschuur bevredigden hem niet. Integendeel. Hij had het stellige gevoel dat hem een vooraf geprepareerd verhaal werd voorgeschoteld. De grijze speurder besloot van onderwerp te veranderen. Hij keek de man voor hem wat schuins aan.

‘U bent gehuwd?’

‘Geweest. Mijn vrouw is enige jaren geleden gestorven. Sindsdien ben ik een solitair. Ik heb alleen overdag een meisje dat het huishouden voor mij bestiert.’

De Cock streek langzaam met zijn pink over de rug van zijn neus. Het was een gebaar om tijd te winnen.

‘U… eh, u ontvangt wel eens damesbezoek?’

In de ogen van de heer Terschuur kwam een waakzame blik. ‘Hoe bedoelt u dat?’

De Cock wuifde wat onzeker in de ruimte.

‘U… eh u ziet er nog gezond en krachtig uit. Ik… eh, ik zou mij kunnen voorstellen…’

Om de mond van de heer Terschuur dartelde een glimlach. ‘Ik vat u… ik vat u.’ Hij grinnikte jongensachtig.

‘Och, zo nu en dan laat ik wel eens een vrouw aanrukken… als ik dat zo zeggen mag. Dan bel ik in Amsterdam Escort Ltd. en dan komt ze.’

‘Wie?’

‘Mareille.’

De Cock had moeie voeten. Plotseling voelde hij ze. Het was op het moment dat hij, terugkomend uit Hilversum, zich aan het bureau Warmoesstraat in zijn stoel liet zakken. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau. Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten. Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend scherpe spelden in zijn kuiten prikten. Hij kende de pijn, die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoog trok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat die pijn betekende. Telkens als de zaken slecht liepen, als hij het machteloze gevoel had volkomen in het duister te tasten, geen enkele vooruitgang meer te boeken, gaven die helse duiveltjes acte de présence.

Vledder keek hem bezorgd aan.

‘Zijn ze er weer?’

De grijze speurder knikte en sloot zijn ogen. Minutenlang bleef hij zo zitten. Zijn markant gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip. ‘Het trekt alweer wat weg,’ sprak hij mat.

Vledder keek hem droevig aan.

‘Is het werkelijk zo erg?’

‘Wat?’

De jonge rechercheur wees naar De Cocks pijnlijke onderdanen. ‘Die… eh, die duiveltjes… dat je er geen gat meer in ziet?’ De Cock antwoordde niet direct. Hij tilde zijn benen weer van het bureau. Zijn gezicht stond somber.

‘Die drie bedaagde heren in Hilversum nemen ons op een verschrikkelijke manier in de maling. Ik kan je niet zeggen hoe mij dat steekt. En het ellendige is dat ik er zo weinig aan kan doen. Ik sta gewoon machteloos. Ik heb niets om de zaak open te wrikken.’

Vledder wuifde voor zich uit.

‘Het is nu wel duidelijk dat die Petrus Johannes Terschuur ook tot het groepje behoort.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Nee,’ sprak hij half lachend, ‘daar maakte hij echt geen geheim van.’

De Cock wreef nog eens over zijn kuiten.

‘Zoals wij ze hebben ontmoet… zowel Van Waardenburg, als Grubbenvorst en Terschuur koketteerde met die tatoeage. Zij drongen het verband tussen hun drieën als het ware aan ons op.’ Hij beet opnieuw op zijn onderlip. ‘En juist daarom heb ik het voortdurend genegeerd. Ik heb niet naar een verklaring voor die tatoeage gevraagd en ik heb niet op dat verband gewezen. En dat zal ik blijven doen tot ik de vierde man met de tatoeage heb gevonden.’

‘Jouw geheimzinnige lifter.’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Uit hun gedrag blijkt dat de mannen die wij tot nu toe kennen, zich volkomen veilig voelen… veilig door een reeks onderlinge afspraken. En het staat te bezien of we ooit achter de waarheid komen.’ Vledder zuchtte.

‘Je had gelijk vanmiddag… het lijkt een volkomen Hilversumse affaire te worden.’ Hij keek naar De Cock op. ‘Waarom dragen wij de zaak niet aan de politie in Hilversum over. Zij kennen daar de onderlinge verhoudingen beter dan wij.’

De oude rechercheur schudde ferm zijn hoofd.

‘Nooit,’ sprak hij verbeten. ‘En dan bekennen dat wij het niet hebben gered? Geen denken aan. Het lijk van Mareille van Luxwoude werd in ons Warmoesstraat-district aangetroffen. Ook al lopen er draden naar Hilversum… het blijft een Amsterdamse zaak.’ Een tijdje zwegen ze. Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd. ‘De drie mannen met dezelfde tatoeage,’ sprak hij bedachtzaam, ‘die wij nu kennen, maakten allen gebruik van dezelfde vrouw.’

De Cock bewoog zijn hoofd langzaam op en neer.

‘Mareille van Luxwoude van Escort Ltd… en ook daar maakten ze geen geheim van.’