Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

Commissaris Buitendam kwam met een ruk uit zijn stoel overeind en wees trillend met zijn hand naar de deur.

‘Eruit!’

De Cock ging.

Vledder keek hem schattend aan. ‘Was het weer zover?’ De Cock schudde verontwaardigd zijn hoofd.

‘Die man kan geen gesprek voeren. Als het onderhoud niet naar zijn wens verloopt, dan schreeuwt hij je de kamer uit.’ De grijze speurder liet zich in zijn stoel zakken. ‘Ik word al dat gedoe zo langzamerhand zat. Waar gaan wij op die manier naar toe? Wanneer een of andere autoriteit of vooraanstaand zakenman maar even zijn bezorgdheid uitspreekt, sta je als politieman al in de beklaagdenbank.’

‘Wie was er bezorgd?’

‘Grubbenvorst… over ons optreden van gisterenavond.’‘Wat mankeerde daar aan?’

‘We hadden niet in zijn tuin mogen komen.’

Vledder trok zijn gezicht strak.

‘Hij moet voorzichtig zijn, anders arresteren wij hem vandaag nog terzake moord.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘Grubbenvorst?’

Vledder knikte.

‘Ik zei toch dat ik een paar verrassingen voor je in petto had? Wel, ik heb vanmorgen eerst een paar nalatigheden van mij goedgemaakt.’

‘Welke?’

De jonge rechercheur gebaarde naar de telefoon.

‘Ik heb de kentekens opgevraagd van de Zwarte Volvo en de lichtblauwe Mercedes.’

‘En?’

Vledder raadpleegde zijn aantekeningen.

‘De zwarte Volvo, type 740 Gl, staat op naam van de heer Petrus Johannes Terschuur, woonachtig in Hilversum. Hij deed eergisteren, ’s morgens, zo rond de klok van tien uur, bij de politie in Hilversum persoonlijk aangifte van diefstal.’‘Dat was dus ruim voor wij het lijk van Mareille in zijn wagen ontdekten.’

‘Inderdaad.’

‘En de Mercedes?’

Vledder grijnsde.

‘Staat op naam van… European Technics Corp., gevestigd in Amsterdam aan de Prinsengracht 1370 tot 76.’

‘De onderneming van Grubbenvorst.’

Vledder knikte.

‘Ook de Mercedes werd als gestolen opgegeven. Dat gebeurde op dezelfde dag hier in Amsterdam bij het politiebureau aan de Lijnbaansgracht.’ Hij zweeg even. ‘En raad eens wie de aangifte deed?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Zeg het maar,’ bromde hij. ‘Ik houd niet zo van raadseltjes.’ De jonge rechercheur boog iets naar hem toe.

‘Janszen… Simon Janszen met es-zet.’

De grijze speurder keek zijn jonge collega verbijsterd aan. Het duurde enige tijd voor hij de mededeling had verwerkt. Met zijn vlakke hand klapte hij op het blad van zijn bureau. ‘Dan had onze Sandra Verloop toch gelijk,’ riep hij blij verrast. ‘De man, die haar van het Stationsplein naar het Slotervaart Ziekenhuis bracht, was geen taxichauffeur.’

Vledder keek hem verward aan.

‘Waarom presenteerde hij zich dan als zodanig? Dat moet hij bij het Slotervaart Ziekenhuis hebben gedaan… anders had men de vader van Sandra niet over een taxichauffeur kunnen berichten… en hij deed het bij ons.’

De Cock wreef nadenkend over zijn kin.

‘Ik denk dat de heer Janszen die hoedanigheid de beste camouflage achtte om zijn aanwezigheid op het Stationsplein te verklaren.’ De blik van Vledder verduisterde. ‘Dat begrijp ik niet.’‘Simon Janszen was onmiddellijk ter plekke toen Sandra door onze geheimzinnige lifter werd neergeslagen. Voor een Amsterdamse taxichauffeur was dat heel verklaarbaar, heel plausibel.’ Vledder schudde zijn hoofd.

‘Het is mij nog niet duidelijk,’ reageerde hij opstandig. ‘Er lopen zoveel mensen op het Stationsplein. Zeker zo rond de klok van zes uur. Je kan dan bijna over de hoofden lopen. Simon Janszen had helemaal geen camouflage nodig. Hij kon gewoon een man zijn die daar liep en de mishandeling zag gebeuren.’‘Waarna hij Sandra de helpende hand reikte.’

‘Precies.’

‘Met zijn wagen in de buurt?’

‘Dat kan toch?’

De Cock drukte zijn wijsvinger tegen zijn neus.

‘Wie is Janszen? Wie is Simon Janszen nu in werkelijkheid?’ Vledder zuchtte.

‘De man, die eergisteren bij het bureau Lijnbaansgracht aangifte deed van diefstal van de lichtblauwe metallic Mercedes, de wagen waarin Sandra Verloop het lijk van Mareille van Luxwoude zag.’‘Heel goed. En wat is jou vanmorgen gebleken?’

‘Dat het kenteken van de lichtblauwe Mercedes op naam staat van European Technics Corp., aan de Prinsengracht in Amsterdam.’ De Cock glimlachte. ‘Hoe kon Simon Janszen van de diefstal van de Mercedes aangifte doen?’

‘Als hij daartoe was gerechtigd.’

‘Door wie?’

‘European Technics.’

De Cock grinnikte.

‘Zo simpel is het. Ik ben er vrijwel van overtuigd dat Simon Janszen in dienst is van die onderneming… vermoedelijk als chauffeur. En als hij in dienst is van die onderneming, dan is hij ook in dienst van…’

De ogen van Vledder lichtten op.

‘André Grubbenvorst.’

De Cock dacht even na, stond toen van zijn stoel op en slenterde naar de kapstok. Vledder liep hem na.

‘Waar ga je naar toe?’

De grijze speurder draaide zich half om.

‘Ik ga niet alleen,’ sprak hij lachend. ‘Jij gaat mee.’

‘Waarheen?’

‘Hilversum.’

De jonge rechercheur keek hem vol verwachting aan. ‘Gaan we hem arresteren… terzake moord?’

‘Wie?’

‘André Grubbenvorst.’

De Cock wurmde zich in zijn vettige regenjas.

‘Dat is veel te vroeg,’ antwoordde hij hoofdschuddend. ‘Daarvoor is de tijd nog niet rijp. Als ik hem nu arresteer, dan heb ik onmiddellijk een troep dure advocaten op mijn nek en loopt hij binnen een paar uur weer vrij rond.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Wat wil je dan in Hilversum?’

De grijze speurder zette zijn vilten hoedje op.

‘Een praatje maken met Petrus Johannes Terschuur.’‘De eigenaar van de zwarte Volvo?’

De Cock dreunde de kamer af.

‘Ik vertrouw in deze zaak niemand meer.’

Vledder manoeuvreerde de politiewagen behendig door het drukke stadsverkeer. Het was droog en zo nu en dan brak de zon door. Op de kleine keitjes van de Dam voerde een bebaarde man de duiven. Ze fladderden om zijn handen. Een duif, boven op zijn slappe strooien hoed, keek belangstellend toe. De Cock blikte om zich heen. Hij hield van Amsterdam met haar vreemde, kosmopolitische en bovenal eigenzinnige bevolking. Hij boog zich naar Vledder.

‘Ik heb liever niet dat je via de Middenweg de stad uit rijdt. Neem de Wibautstraat.’

‘Waarom?’

De oude rechercheur knorde.

‘Telkens als we langs het Ajax-stadion rijden, krijg ik de kriebels.’ Vledder lachte vrijuit.

‘Zit het je nog steeds niet lekker dat je die vent hebt laten lopen?’ De Cock schoof zijn hoedje wat naar voren en wreef zich achter in zijn nek. ‘Wie weet,’ sprak hij vaag, ‘hoe dicht ik toen bij de oplossing was. Als ik maar even met die vent had kunnen praten… al was het maar voor vijf minuten.’

‘Het kan nog… als we hem vinden.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Als we hem vinden,’ herhaalde hij.

Ze reden een tijdje zwijgend voort. Beiden verzonken in hun eigen gedachten. Het was Vledder die het zwijgen verbrak. ‘Ik… eh, ik wil nog even terugkomen,’ sprak hij peinzend, ‘op die… eh, die Simon Janszen.’

‘Onze pseudo-taxichauffeur?’

Vledder knikte met een ernstig gezicht. ‘Dat snap ik nog steeds niet helemaal.’‘Wat is onduidelijk?’

De jonge rechercheur krabde met zijn linkerhand over zijn voorhoofd. ‘Jij zei,’ memoreerde hij, ‘dat Simon Janszen de hoedanigheid van taxichauffeur blijkbaar een goede camouflage vond om zijn aanwezigheid op het Stationsplein te verklaren… en dat, zo legde je later uit… om zijn persoonlijke relatie tot European Technics Corporation, in casu André Grubbenvorst te verhullen.’