Albert Baantjer - De Cock en het lijk op retour

De Cock knikte instemmend.

‘En dat niet alleen.’

Vledder blikte even opzij.

‘Wat dan nog meer?’

De grijze speurder antwoordde niet direct. Hij drukte zich iets omhoog en draaide zijn zwaar bovenlijf in de richting van zijn jonge collega.

‘Waarom,’ vroeg hij, ‘was Janszen daar?’

Vledder maakte een lichte schouderbeweging.

‘Waarom? Toevallig?’

Het klonk onzeker.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Als hij toevallig op dat uur op het Stationsplein was geweest en toevallig de mishandeling van Sandra Verloop had gezien, dan had hij de camouflage van taxichauffeur niet nodig gehad.’ De grijze speurder ademde diep. ‘Nee, Simon Janszen was daar niet toevallig. Hij was daar voor een missie… een opdracht.’ Vledder reageerde verrast.

‘Wat voor een opdracht?’

De Cock strekte gebarend zijn rechterwijsvinger naar zijn jonge collega uit. ‘Een opdracht, waarvan niemand iets mocht ervaren… naar mijn stellige overtuiging… een persoonlijke opdracht van André Grubbenvorst om…,’ hij zweeg even voor het effect, ‘… om de gangen van onze mysterieuze lifter na te gaan… om te zien waar hij heen ging… wat hij deed.’

Vledder knikte ongelovig. ‘Hoe kom je tot die conclusie?’ De Cock spreidde zijn beide handen.

‘Het is de enige conclusie, waartoe ik kan komen. Het verklaart waarom Simon Janszen op dat uur op het Stationsplein was… het verklaart waarom hij onmiddellijk na de mishandeling Sandra weer op de been kon helpen… waarom hij in de directe omgeving een auto ter beschikking had en waarom hij zich later als taxichauffeur presenteerde.’ Hij stak zwaaiend zijn arm omhoog. ‘Het pleit voor hem, dat hij na de mishandeling de hulp aan Sandra boven het volbrengen van zijn missie stelde en haar naar het Slotervaart Ziekenhuis bracht. Hoe groot zijn aandeel in deze affaire ook moge zijn… dat zal ik zeker in mijn herinnering houden.’ Vledder klapte op het dashboard.

‘Maar waarom… waarom zou André Grubbenvorst jouw geheimzinnige lifter laten schaduwen?’

De Cock draaide zijn bovenlijf terug en liet zich onderuitzakken. ‘Onenigheid… tegengestelde belangen. En vraag mij niet hoe of wat, want dat weet ik niet.’ Hij zweeg een paar seconden. ‘En dan is er nog iets dat mij bezighoudt… waarom openbaarde Simon Janszen ons dat de man die Sandra sloeg, een tatoeage had… een hele opmerkelijke tatoeage?’

Ze reden langs het omvangrijke omroepcomplex van de Nederlandse Omroep Stichting verder Hilversum in. De Cock drukte zich weer wat omhoog.

‘Heb je het adres van die Terschuur?’

Vledder pakte een notitieblaadje uit het borstzakje van zijn colbert en gaf het aan De Cock. ‘Kijk maar. Ik dacht Schubertlaan 735.’ De Cock ontcijferde het krabbelige handschrift.

‘Het klopt,’ sprak hij tevreden. ‘Schubertlaan.’ Hij keek belangstellend naar de huizen en villa’s die aan hen voorbijgleden. ‘Die Alex van Waardenburg woonde toch ook in Hilversum?’ Vledder knikte.

‘Aan de Beethovenlaan… niet ver van André Grubbenvorst.’ De Cock grinnikte.

‘De moord op Mareille van Luxwoude lijkt een volkomen Hilversumse affaire te worden.’

Vledder bromde aan zijn stuur.

‘Vergeet George Brisbane niet. En wie weet waar jouw geheimzinnige lifter woont?’ Hij blikte even opzij. ‘Ik vind toch dat wij die George Brisbane nog eens nader moeten bekijken. Als hij, zoals moeder Wildenborch veronderstelt, was betrokken bij de moord op haar Lucienne, dan is het zeker niet denkbeeldig dat hij ook de dood van Mareille op zijn geweten heeft. Bedenk… hij heeft een motief.’

‘Je bedoelt het feit dat Mareille plannen had om hem te verlaten?’ Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Als George Brisbane, zoals wij vermoeden, zich inderdaad van gore chantagepraktijken bedient, dan is het uiterst gevaarlijk om aan een niet geheel betrouwbare compagnon gekoppeld te zijn.’ De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘George Brisbane is een sluwe vogel. Ik denk niet dat we gemakkelijk bewijzen tegen hem zullen vinden. Bovendien… een chanteur is zelden een moordenaar.’ De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Voorlopig houd ik mijn blik op Hilversum gericht.’ Vledder bracht de Volkswagen aan de rand van een laan tot stilstand. De Cock blikte door de zijruit.

‘Is het hier?’

Vledder duimde over zijn schouder.

‘We zijn er al voorbijgereden.’

Ze stapten uit en liepen terug.

Bij nummer 735 bleven ze staan en verkenden de omgeving. Een tiental meters van de weg lag een prachtige villa met een ver overstekend rieten dak. De Cock gebaarde voor zich uit en liep meteen door.

‘Dit moet het zijn.’

Vledder liep hem na.

Voor de toegangsdeur bleven ze opnieuw staan. Midden op het donkere eiken prijkte een koperen plaat met Petrus J. Terschuur in verzonken schoolschrift. Met zichtbaar plezier rukte De Cock aan een glimmende koperen kogel.

Ergens in het inwendige van de villa rinkelde een bel. Na een volle minuut werd de deur geopend door een keurige jonge vrouw in een stemmige, hooggesloten japon. Ze keek de beide rechercheurs vragend aan.

De Cock lichtte zijn hoedje.

‘Wij wilden graag een gesprekje met de heer Terschuur, inzake een zwarte Volvo.’

De jonge vrouw blikte nog eens wantrouwend van De Cock naar Vledder en terug.

‘Wie kan ik zeggen dat er is?’

De Cock glimlachte beminnelijk.

‘Politie.’

Het woord ‘politie’ bracht bij de jonge vrouw geen verwondering. Ze deed de toegangsdeur verder open en gebaarde uitnodigend. ‘Als de heren even in de hal willen wachten, dan zal ik meneer waarschuwen.’ Ze trippelde weg.

Enige minuten later kwam van een trap, rechts van de hal, een man op hen toe. Hij was lang, slank, grijs en statig. De Cock schatte hem op rond de zestig. Boven een paar leren pantoffels droeg hij een antracietgrijze pantalon en een zwart fluwelen jasje met borduursels. Joviaal, met een brede grijns om zijn mond, schudde hij de rechercheurs de hand. Daarna richtte hij zich tot De Cock. ‘U hebt mijn wagen teruggevonden?’

De Cock knikte traag.

‘Inderdaad. In Amsterdam, op de grote parkeerplaats bij het Havengebouw.’

De statige man glimlachte.

‘Dat is knap werk van de politie,’ riep hij verheugd. ‘Is de wagen erg beschadigd?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Uw wagen is in het geheel niet beschadigd,’ antwoordde hij achteloos. ‘U zult alleen de vlekken van het achtergebleven aluminiumpoeder moeten laten verwijderen.’

De heer Terschuur keek hem wat verward aan.

‘Aluminiumpoeder?’

‘Ja, van onze dactyloscoop. Nadat wij op de achterbank van uw wagen een dode vrouw hadden aangetroffen, heeft hij uw Volvo op mogelijke vingerafdrukken onderzocht.’

De heer Terschuur keek hem geschrokken aan.

‘Lag, lag,’ stotterde hij, ‘lag er een dode vrouw in mijn wagen?’ De Cock liet zijn hoofd iets zakken en bracht zijn gezicht in een ernstige plooi. ‘Een dode vrouw,’ herhaalde hij somber. Hij blikte even om zich heen. ‘Misschien hebt u een plek waar wij dit onderhoud rustig kunnen voortzetten?’

De heer Terschuur wuifde nerveus omhoog.

‘Jazeker, mijn studeervertrek. Daar zat ik ook toen het meisje mij belde en zei dat er bezoek was. Volgt u mij maar.’ Op zijn leren pantoffels liep hij voor de rechercheurs uit de trap op. Boven, aan het einde van een brede gang, opende hij een deur. Het studeervertrek was smaakvol ingericht met geriefelijke fauteuils, staande leeslampen en wanden vol boeken. De heer Terschuur zwaaide uitnodigend naar de fauteuils.

‘Neemt u plaats, heren.’ Hij bewoog zijn hoofd heen en weer. ‘Het is nogal een schok… een dode vrouw in mijn wagen… een luguber idee. Ik… eh, ik ruil die Volvo onmiddellijk in. Daar, daar rijd ik geen meter meer mee.’ Hij liet zich in een fauteuil tegenover De Cock zakken. ‘Hoe kon het… wie is het… waar komt die dode vrouw vandaan?’