Albert Baantjer - De Cock en de sluimerende dood

‘Uw andere broer en u wel?’

Rolandina Scheepers knikte nadrukkelijk.

‘Rigobert en ik hebben opgroeiende kinderen. Die kosten handenvol geld.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘En als moeder voor haar dood met die Martijn Schuitema trouwt, valt er dan niets meer te erven?’

Rolandina Scheepers zwaaide met haar beide handen.

‘Veel minder,’ riep ze geëmotioneerd. ‘Dan slokt die vent de helft en een kindsdeel op.’

De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus.

‘U bent dus niet zo blij met de trouwplannen van uw moeder?’

Rolandina Scheepers kneep haar dunne lippen op elkaar.

‘Van dat huwelijk komt niets… al moeten we haar ontvoeren.’

Ze reden met hun Golf uit het Reigerspark in Purmerend weg. Vledder hield de snelheid laag… reed bijna stapvoets. Hij duimde over zijn schouder.

‘Rolandina Scheepers woont met man en kinderen in een mooi huis.’ In zijn stem trilde bewondering. ‘Ik schat dat stulpje op minstens vier ton.’

De Cock glimlachte.

‘Misschien is het een huis met gouden balken.’

Vledder keek hem verrast aan.

‘Gouden balken?’ vroeg hij niet-begrijpend.

De Cock knikte.

‘Zo noemde men dat vroeger als er een zware hypotheek op een huis rustte.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Je bedoelt, dat de familie Scheepers ondanks dat mooie huis in het Reigersbos best in financiële moeilijkheden kan verkeren?’

‘Precies.’

Vledder grijnsde.

‘En dat een bevrijdend erfenisje van moeder Van Borsele hartelijk welkom zou zijn?’

De Cock knikte instemmend.

‘Misschien rekenen ze daar in stilte wel op.’

Vledder grinnikte.

‘In stilte? Volgens mij hebben ze de buit al verdeeld.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Als moeder Marrigje Catharina van Borsele,’ sprak hij traag, ‘nog kort voor haar dood in gemeenschap van goederen trouwt met haar vriend Martijn Schuitema, dan lopen Rolandina en haar beide broers door dat huwelijk aardig wat duiten mis.’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Wil je geloven,’ sprak hij ernstig, ‘dat ik dat in stilte hoop?’

De Cock lachte.

‘Waarom?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik vind die Rolandina Scheepers een onuitstaanbaar mens. Verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik niet zo’n zuster heb. Wat een creatuur.’

De Cock grinnikte.

‘Vrouwen zijn óf engelen óf hellevegen… iets daartussen ken ik niet.’

De jonge rechercheur blikte opzij.

‘Ik heb je bewonderd. Je bleef zo vriendelijk tegen haar. Ik zat op hete kolen. Als ik het verhoor had geleid, dan had dat zeker een klacht opgeleverd.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Ze was in ieder geval openhartig.’

Vledder klemde zijn lippen op elkaar.

‘Ik acht haar er toe in staat,’ reageerde hij fel, ‘om haar oude moeder stiekem te ontvoeren, zodat ze niet met die Martijn Schuitema kan trouwen.’

De jonge rechercheur zweeg even. Ineens keek hij De Cock met grote ogen aan.

‘Dat is het… dat is het motief.’

‘Waarvoor?’

Vledder gebaarde heftig.

‘Voor het spoorloos verdwijnen van moeder Van Borsele,’ riep hij opgewonden. ‘Ze wordt ergens vastgehouden tot de voortschrijdende kanker zijn vernietigend werk heeft gedaan.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Ik begrijp je,’ sprak hij somber. ‘Een dode moeder Van Borsele kan niet meer trouwen en haar gehele vermogen blijft in de familie.’

Het gezicht van Vledder werd rood van emotie.

‘Er zijn er maar twee die er belang bij hebben dat moeder Van Borsele ongehuwd blijft: die Rolandina en haar broer Rigobert.’

De Cock draaide zich half naar hem toe.

‘Jij sluit broer Roderick uit?’

Vledder knikte.

‘In tegenstelling tot Rolandina is Roderick erg op zijn moeder gesteld. Hij praat ook heel anders over haar. Bovendien heeft Roderick haar geld niet nodig. Hij heeft een groot bedrijf.’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Wat voor een bedrijf?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Dat weet ik niet.’

De Cock wreef zich in zijn nek.

‘Informeer eens hoe rendabel zijn bedrijf is. Als ook hij een fikse financiële injectie heel goed kan gebruiken, dan mogen wij hem niet uitsluiten.’

Vledder knikte begrijpend.

‘Maar Roderick,’ ging hij onverstoord verder, ‘was van de drie kinderen van moeder Van Borsele de enige die er op tegen was, dat omwille van de erfenis haar kapitale villa in het Gooi werd verkocht.’

‘Dat pleit voor hem.’

‘Dat bedoel ik. Hij is volgens mij niet zo’n aasgier als zijn zuster Rolandina.’

De Cock kauwde nadenkend op zijn onderlip.

‘De moeilijkheid voor ons is, dat men zo’n ziek oud mens overal kan verstoppen… in een kamertje, een zomerhuis, een boot, een caravan.’

Vledder knikte instemmend.

‘Dat lijkt mij inderdaad vrij eenvoudig. De oude mevrouw Van Borsele zal de kracht en inzet missen om zichzelf te bevrijden.’

De Cock staarde voor zich uit.

‘Monsterlijk, als het waar is.’

Vledder klapte uit pure woede met zijn vuist op het stuur. Zijn neusvleugels trilden.

‘Ik geef op dit moment,’ brieste hij, ‘de helft van mijn maandsalaris voor een ogenblikkelijk bevel tot huiszoeking in dat stulpje van die Rolandina Scheepers in het Reigersbos.’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Je moet je in dergelijke zaken nooit door je emoties laten leiden.’

Vledder liet de woede uit zich wegzakken. Hij parkeerde de Golf aan de rand van de weg en plukte een notitie uit het borstzakje van zijn colbert.

‘Gaan we nu naar de Schippersstraat?’

‘Wat is daar?’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Daar woont die Rigobert. Als ik het goed heb begrepen… aan het water van de Where.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik heb,’ verzuchtte hij, ‘voor vandaag aan die Rolandina genoeg van de familie Van Borsele. Ik stel voor dat wij nu naar dat flatgebouw aan de Burgemeester D. Kooimanweg gaan. Ik ben er vrijwel zeker van dat Martijn Schuitema een sleutel heeft van de flat van zijn vriendin. Zo intiem schat ik de relatie wel. Misschien vinden we daar een spoor… een aanwijzing die enig licht werpt op haar verdwijning.’

De grijze speurder staarde even peinzend voor zich uit.

‘Bovendien heeft onze Martijn Schuitema ons vanmorgen helemaal niet verteld dat hij trouwplannen had met zijn Maria.’

Martijn Schuitema liet zijn hoofd iets zakken.

‘Het is juist,’ antwoordde hij beschaamd. ‘Ik heb er met u niet over gesproken. Ik dacht niet dat het terzake deed. Maar Maria en ik hadden inderdaad trouwplannen. Ik heb haar formeel ten huwelijk gevraagd. En ze leek heel erg blij met mijn aanzoek.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Leek?’

Martijn Schuitema knikte.

‘We hadden al een trouwdag vastgesteld… uitgezocht wat wij die dag zouden dragen… toen Maria plotseling met bezwaren kwam. Als je met mij trouwt, zei ze, ben je binnen de kortste keren opnieuw weduwnaar. Je weet dat ik niet lang meer te leven heb.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Dat klinkt redelijk,’ sprak hij instemmend. ‘Hoe reageerde u?’

Martijn Schuitema ademde diep.

‘Ik zei dat haar ziekte voor mij geen enkel verschil maakte. Ik ben een ouderwets man… misschien niet meer van deze tijd. Ik ben nog behept met de romantische gedachte, dat het onze opgave is om een ander gelukkig te maken.’

De Cock knikte hem bemoedigend toe.

‘Een nobele gedachte.’

Martijn Schuitema spreidde zijn beide handen.

‘Ik zag een huwelijk tussen Maria en mij als de bevestiging van onze liefde voor elkaar.’