Albert Baantjer - De Cock en de smekende dood

Schaaps likte aan zijn dunne lippen.

‘Hoe… eh, hoe bedoelt u dat?’

De Cock keek hem strak aan.

‘Precies zoals ik het zeg. De moordenaar zal u eerst willen vernederen. Hij zal van u verlangen, dat u hem zittend op uw knieën om genade smeekt.’

Schaaps kuchte indrukwekkend.

‘Hoe komt u aan die wijsheid?’

Het had een scherpe toon.

De Cock grijnsde.

‘Als u de processen-verbaal, die wij van de moorden hebben opgemaakt en aan u hebben toegezonden, nauwkeurig had doorgelezen… en uw intelligentie was toereikend geweest… dan bezat u dezelfde wijsheid. De vermoorde Vanderbruggen en Devoordere hadden op hun pantalon, tot aan de hoogte van de knie, grijze wollen pluisjes van het berbertapijt. Die konden daar alleen gekomen zijn als ze op hun knieën over het tapijt waren gekropen. Begrijpt u, meester Schaaps, beide mannen gingen smekende de dood in.’ Hij strekte zijn rechterhand naar de officier van justitie uit. ‘Eenzelfde dood heeft de moordenaar ook u toegedacht.’

Meester Schaaps zag plotseling bleek. Zijn mond hing halfopen en zijn handen trilden. Van zijn hautaine houding was niets meer te bespeuren.

‘Wanneer komt u tussenbeide?’ vroeg hij angstig.

De Cock glimlachte fijntjes. ‘Zoals ik al zei, wanneer ik meen dat het bewijs voldoende is. U weet toch uit eigen ervaring hoe zorgvuldig onze vaderlandse rechtbanken te werk gaan voor zij het schuldig uitspreken.’

Het klonk sarcastisch en De Cock wist dat. Hij keek de man voor hem onderzoekend aan. Er blonk angst in zijn ogen. Zweetdruppeltjes parelden op zijn bovenlip. Plotseling over-spoelde hem een golf van medelijden. Hij boog zich iets naar hem toe.

‘U… eh, u kunt zich nog terugtrekken.’

Schaaps aarzelde. Secondenlang. Toen schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, De Cock,’ sprak hij met trillende stem, ‘ik trek mij niet meer terug. Nu niet meer.’

De grijze speurder legde vertrouwelijk een hand op zijn schouder. Op zijn gezicht lag een milde trek.

‘Dan wens ik u sterkte.’

De Cock keek weer op zijn horloge. Het was bijna zeven minuten voor achten. Ze hadden nu al meer dan een kwartier hun min of meer strategische posities ingenomen. De moordenaar diende bij verrassing te worden overmeesterd. En als het mogelijk was in een onweerlegbaar duidelijke situatie. Er mochten geen twijfels, geen vraagpunten overblijven. De Cock wilde geen enkele advocaat, hoe sluw ook, de kans geven om de gerechtigheid te doorkruisen. Vanaf de plek waar de grijze speurder zat, had hij een redelijk goed overzicht over de kamer… het roomwitte bankstel en de roze schemerlamp. Hij had aan de bestaande situatie onder geen beding iets willen veranderen. De moordenaar, zo realiseerde hij zich, kende het interieur. Een afwijking zou hem onmiddellijk opvallen en mogelijk zijn plannen doen wijzigen. Door de matglazen figuren van de scheidingswand kon hij het silhouet van de officier van justitie duidelijk onderscheiden. De kleine, toch wat tengere man, liep met nerveuze pasjes door de kamer heen en weer.

De Cock bedacht dat hij niet onder de witte Pierrot had gekeken of het briefje met de intrigerende bijbeltekst er lag. Hij hoopte vurig dat de moordenaar het met zich mee zou voeren. Het kon mede als bewijs voor de moorden dienen.

Verderop, dicht bij de deur van de slaapkamer, hoorde hij de ademhaling van Vledder. Het geluid was hem vertrouwd. Met enige vertedering dacht hij aan hun gezamenlijke strijd tegen de misdaad… aan de vele vergelijkbare, spannende situaties uit het verleden. Hij kende het temperament van zijn jonge collega en had hem extra op het hart gebonden zich niet door zijn emoties te laten leiden, maar het moment van ingrijpen juist te kiezen.

Hij keek nog eens op zijn horloge. De tijd vergleed langzaam. Het was al enkele minuten over acht.

Plotseling hoorde hij het klikken van het slot van de buitendeur. Hij voelde hoe de spieren van zijn lichaam zich extra spanden. De buitendeur klapte dicht. Er klonken voetstappen in de hal. En dan was er het tweede silhouet. In trage bewegingen gleed het op Schaaps toe. Er klonken stemmen… vage geluiden… woorden, die niet te onderkennen waren.

De Cock zag de beide schaduwbeelden tegenover elkaar staan. De nietige gestalte van Schaaps drukte de expressie van verbazing en trillende angst uit. Er was een dialoog… kalm, zonder stemverheffing.

En ineens was er dat beslissende moment. De figuur van Schaaps kromp ineen. Zijn handen staken vooruit, gevouwen tot een bede.

De Cock gilde en plotseling was er rumoer… het stampen van voetstappen en het korte droge knallen van schoten uit een revolver. Toen de grijze speurder in de woonkamer kwam, lag Schaaps bloedend op de vloer. Vledder en Frans Raap stonden gebogen over een man. Toen hij ontwapend omhoog kroop, keek De Cock hem aan.

Achter hem hijgde Vledder.

‘Henri la Croix.’

De Cock leunde behaaglijk achterover in zijn leren fauteuil. Hij voelde zich voldaan, ontspannen. Hij keek naar Dick Vledder en Frans Raap op de brede bank tegenover hem. De vriendelijke accolades rond zijn mond dartelden vrolijk. Op het uitdrukkelijk verlangen van zijn beide jonge collega’s had hij hen uitgenodigd voor een soort slotakkoord bij hem thuis. Hij had zich niet lang laten smeken, maar zich onmiddellijk bereid verklaard om opening van zaken te geven… om het mysterie van de smekende dood volledig uit de doeken te doen.

Hij kwam iets voorover, pakte een fles verrukkelijke cognac uit het wijnrek en schonk de edele drank in fraaie, diepbolle glazen. Met zichtbare vreugde hief hij zijn eigen glas, omklemde het met de volle hand en liet de nectar zachtjes schommelen.

‘Op de misdaad,’ proostte hij spottend.

Mevrouw De Cock, feestelijk gekleed in een zachtgroen gewaad, bracht schalen vol lekkernijen en zette die op de ronde tafel. Daarna ging ze in de fauteuil naast die van haar man zitten.

‘Hoe is het nu met meester Schaaps?’ vroeg ze oprecht belangstellend.

De Cock nam een teugje van zijn cognac.

‘Redelijk, heel redelijk. Hij is alweer thuis uit het ziekenhuis. De beide kogels, die hem troffen, hebben betrekkelijk weinig schade aangericht. Er zijn geen vitale delen geraakt.’

Vledder boog zich naar voren.

‘In de krant stond dat hij dodelijk was getroffen.’

De Cock knikte.

‘Dat was een misleiding… op mijn uitdrukkelijk verzoek. In overleg met Schaaps heb ik de journalisten opzettelijk een verkeerde voorstelling van zaken gegeven. Je zult hebben gemerkt dat ook de arrestatie van Henri la Croix onvermeld bleef.’

Vledder keek hem verbaasd aan. ‘Waarom?’

De Cock negeerde de vraag. Hij nam uit de zijzak van zijn colbert een doosje en pakte daaruit een klein apparaatje. Het was nauwelijks een millimeter dik en had een lengte van ongeveer vijf centimeter. Met zijn tientallen aansluitingspolen aan beide zijden leek het op een surrealistische uitbeelding van een duizendpoot. Hij hield het omhoog.

‘Een compacte miniaturisering…’ sprak hij plechtig, ‘een verkleining van ingewikkelde elektronische schakelmogelijkheden; uitermate geschikt om computers samen te bundelen in miniatuurschakeltechnieken.’ Hij grinnikte. ‘Korter gezegd… een superchip.’

Hij liet het apparaatje rondgaan.

‘Jean-Baptiste Devoordere heeft mij dit uit de magazijnen van International Electronics in bruikleen gegeven omdat ik met eigen ogen wel eens wilde zien door welke wonderen onze samenleving zo drastisch verandert.’

Mevrouw De Cock keek haar man verwonderd aan.

‘Wat moeten wij met dat apparaatje. Je zou ons van de moorden vertellen.’

De grijze speurder maakte een afwerend gebaar.

‘Daar was ik juist mee begonnen,’ reageerde hij bedaard. ‘Deze exclusieve superchip is de uitvinding van een man, die zijn leven triest en onverdiend in gevangenschap eindigde.’