Albert Baantjer - De Cock en de dood van een kunstenaar

De oude rechercheur reageerde niet. Even later vroeg hij:

‘Ken jij Alfred van der Broek?’

Maria van Overloon antwoordde niet direct.

‘Van… eh, van het veilinghuis Brilliance of Art?’ vroeg ze weifelend.

‘Ja.’

‘Die ken ik,’ zei Maria terwijl ze knikte. ‘Hij is op de Noordermarkt een paar maal voor zaken bij ons in het atelier geweest.’

De Cock keek strak naar haar gezicht.

‘Hij is dood.’

Ze fronste haar wenkbrauwen.

‘Vermoord?’

De Cock lette op haar reactie.

‘Inderdaad… vermoord.’

‘Door wie?’

‘De moordenaar is niet op ons blijven wachten.’

Over de fraaie gelaatstrekken van Maria van Overloon gleed een glimlach.

‘Ge-rech-tig-heid.’

Het klonk als een bevrijding.

De Cock keek haar schattend aan.

‘Je bedoelt, dat hij zijn dood heeft verdiend?’

Maria knikte overtuigend.

‘Hij was een onaardige man. En dan druk ik mij voorzichtig uit. Hij was een man die je op zijn gezicht al tien jaar gevangenisstraf zou geven. Mijn Peter had ook een hekel aan hem.’

‘Je hebt gelijk,’ zei De Cock. ‘Hij was ook bij het personeel van het veilinghuis niet erg geliefd.’

Maria trok een denkrimpel in haar mooie voorhoofd.

‘Hebt u… eh, hebt u de Monet die u van Peter heeft gekregen al laten inlijsten?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Sinds de dood van Peter heb ik weinig nachtrust genoten. Er was weinig tijd om aan andere dingen te denken.’

Maria knikte begrijpend. Secondelang keek ze hem lief en bemoedigend aan. Ineens schonk ze hem een betoverende glimlach.

‘Neem het schilderij morgen mee naar de begrafenis,’ sprak ze opgewekt. ‘Om Peter naar zijn laatste rustplaats te begeleiden heb ik ook Gerard Verbruggen uitgenodigd. Gerard was net als u een vriend van Peter en een voortreffelijk lijstenmaker. Gerard Verbruggen zal die Monet van u zeker willen inlijsten. Daar krijgt u beslist geen spijt van. Gerard is een vakman met een kunstenaarsziel. In vele opzichten leek hij op Peter.’

Toen Maria van Overloon met haar regenjas aan licht heupwiegend uit de grote recherchekamer was verdwenen, stond Vledder van zijn stoel op.

‘Gaan we nu naar de Herengracht?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Wat moeten we aan de Herengracht?’

Vledder gebaarde wild.

‘Herengracht elfhonderdzevenentwintig,’ riep hij luid, ‘daar woont Justus van Rijsbergen.’

De Cock glimlachte.

‘Dat was ik even vergeten.’

De oude rechercheur tikte met zijn wijsvinger op een bruine envelop voor zich op zijn bureau.

‘Dit is, denk ik, het eerste rapport van het Gerechtelijk laboratorium in Rijswijk. Even lezen wat ze ons te melden hebben.’

Vledder liet zich weer in zijn stoel zakken. Met een verongelijkt gezicht keek hij omhoog naar de grote klok boven de toegangsdeur.

‘Het is bijna elf uur. Jouw ultimatum aan Van Rijsbergen,’ sprak hij spottend, ‘loopt om twaalf uur af. Veel tijd hebben we niet meer.’

De Cock zweeg. Hij maakte de envelop open, nam daaruit een rapport en las onverstoorbaar. Na een minuut of tien deed hij het rapport weer in de envelop en keek op.

‘Tegen Matthijs van Slooten,’ sprak hij gedragen, ‘hebben we een vrijwel ronde zaak.’

Vledder grijnsde breed.

‘Daar hebben we wat aan,’ bromde hij grimmig. ‘Die vent is dood. Je kunt dat rapport voor mijn part wel in de prullenbak gooien.’

De Cock negerde de opmerking.

‘De kogels uit het lichaam van Peter Karstens zijn afgevuurd met de Webley & Scott van Matthijs van Slooten. Het is op het laboratorium in Rijswijk ook gelukt om het dna-patroon van het bloed op de tanden van de hond vast te stellen. Dat heeft blijkbaar nogal wat moeilijkheden opgeleverd. Het moest absoluut gescheiden blijven van het dna-patroon van de leonberger zelf.’

Vledder keek hem vragend aan.

‘En het dna-patroon van het bloed op de tanden van de hond, komt dat overeen met het dna-patroon van Matthijs van Slooten?’

De Cock wees naar de envelop.

‘Dat onderzoek is kennelijk nog niet afgesloten.’

Ver onderuitgezakt, zijn oude hoedje vertrouwd tot op zijn neus, zat De Cock naast Vledder in de gammele Golf en dommelde. De gevolgen van een te geringe nachtrust deden zich gelden. De spieren rond zijn oude botten verstijfden. De oude rechercheur droomde van een schone, lieve wereld zonder misdaad en geweld, een wereld van vrede op aarde met louter vrolijke, opgewekte mensen in de zon, allen gekleed in een wit vormloos hemd en een fraai lichtend aureooltje zwevend boven hun kruin. Het hobbelen over een slecht stukje wegdek deed hem ontwaken. Hij schoof zijn hoedje terug en drukte zich wat omhoog. Tot zijn niet geringe verbazing zag hij links het glinsterende water van de Amstel en rechts de coniferenhaag van de begraafplaats Zorgvlied. Hij keek opzij naar Vledder aan het stuur.

‘Hier moet ik morgenmiddag om twee uur pas zijn.’

Vledder glimlachte.

‘Je viel hier naast mij zo vredig in slaap, dat ik besloot eerst een klein ommetje te maken voordat we naar de Herengracht reden.’

De Cock strekte zijn rug, ademde diep en glimlachte.

‘Bedankt voor het korte dutje. Ik droomde glashelder van een vredige, lieve wereld zonder criminaliteit. Blijkbaar moet ik diep in mijn hart misdaad verafschuwen.’

Vledder snoof.

‘Wij leven ervan.’

‘Inderdaad… heel bescheiden.’

Bij de begraafplaats draaide Vledder de Golf en reed terug naar de binnenstad. Op de Herengracht vond hij nog een redelijk parkeerplaatsje aan de wallenkant tussen de bomen. Toen ze uitstapten scharrelde een eenzame rat tussen hun voeten. Perceel 1127 bleek een prachtig grachtenpand met een imposante halsgevel. Vledder keek omhoog.

‘Handel in kunst schijnt een lucratief bedrijf te zijn. Het kost nogal wat om in zo’n pand te wonen.’

De Cock reageerde niet. Hij besteeg de blauwstenen trap naar het bordes. Vledder volgde.

Naast een zware donkergroen gelakte deur hing een koperen naambord met ‘Justus van Rijsbergen — antiquair’ in zwarte verzonken letters.

Onder het naambord trok De Cock aan een bewerkte koperen knop.

In het inwendige van het pand klok een bel.

De oude rechercheur wachtte een paar minuten. Toen op het bellen niet werd gereageerd, belde hij voor de tweede maal. Opnieuw nam hij een wachttijd van een paar minuten. Toen er nog geen reactie kwam, tastte hij in een steekzak van zijn regenjas naar het apparaatje dat hij eens van Handige Henkie had gekregen.

‘Misschien is hij niet thuis,’ sprak Vledder gehaast. ‘Misschien slaapt hij al en hoort hij de bel niet. Misschien is hij al op weg naar de Warmoesstraat om bij jou een bekentenis af te leggen.’

De Cock luisterde niet. Hij koos met kennersblik uit het koperen houdertje de juiste sleutelbaard en in luttele seconden had hij de groene deur van het slot. Met zijn knie duwde hij de deur open en ging naar binnen.

Vledder volgde mopperend.

Via de hal bereikten ze een brede marmeren gang met een eikenhouten lambrisering. De Cock pakte zijn zaklantaarn en liet het lichtovaal voor zich uit dansen. Even scheen hij omhoog naar wulpse engeltjes aan het plafond. Daarna schuifelde hij voorzichtig verder.

Ongeveer in het midden van de gang stond links een deur op een kier. De Cock duwde de deur met zijn knie verder open en stapte behoedzaam de kamer erachter binnen. Het was aardedonker in het vertrek. De Cock bleef staan. Het ovaal van zijn zaklantaarn gleed over een zestal lederen fauteuils om een grote ronde tafel. Aan een wand van het vertrek was een monumentale schouw. De oude rechercheur aarzelde. Even overwoog hij of hij naast de deurstijl in de kamer naar een schakelaar van het licht zou zoeken. Hij besloot daarmee te wachten. Langzaam schuifelde hij verder in de richting van de schouw.