Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Αλλά, καθώς έξυνε με λύσσα τον τοίχο, χώθηκε μια αγκίδα στο χέρι του και πόνεσε τόσο πολύ, ώστε πήγε να πλαγιάσει.

Όλη εκείνη τη νύχτα, δεν έκλεισε μάτι από τους πόνους.

Το πρωί, όταν ξημέρωσε, είδε πως το χέρι του είχε πρηστεί κι εκεί, όπου είχε χωθεί η αγκίδα, ήτανε κατάμαυρο.

Όταν ήρθε, αργότερα, ο πατέρας του και τον είδε σ' αυτή την κατάσταση, φώναξε αμέσως ένα γιατρό, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα με τα βότανά του, γιατί η πληγή είχε κακοφορμίσει κι ο δύστυχος νέος πέθανε σε δυο μέρες.

Κι έτσι, τ' όνειρο που είχε δει ο πατέρας του, βγήκε αληθινό: ο γιος του πέθανε από λιοντάρι ζωγραφιστό, όσο κι αν τον κλείδωνε για να τον προφυλάξει από τ' αληθινά λιοντάρια.

Μια φορά, ένας λύκος άρπαξε ένα πρόβατο, κι επειδή τον κυνηγούσαν τα μαντρόσκυλα κι έτρεχε να γλιτώσει, το 'φαγε τόσο γρήγορα, ώστε κατάπινε κομμάτια ολόκληρα, χωρίς να τα μασήσει, κι ένα κόκαλο του στάθηκε στο λαιμό.

Γλίτωσε, τέλος από τα σκυλιά, αλλά δεν μπόρεσε να καταπιεί το κόκαλο, που του είχε σφηνωθεί στο λαιμό και γυρνούσε σαν τρελός μέσα στο λόγγο, ψάχνοντας να βρει γιατρό για να του το βγάλει.

Καθώς γυρνούσε έτσι, αντάμωσε έναν ερωδιό και σκέφτηκε πως το πουλί εκείνο, που είχε τόσο μακρύ ράμφος, θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Πήγε λοιπόν κοντά του και τον παρακάλεσε:

– Μου κάνεις μια χάρη, ερωδιέ μου;

– Τι χάρη; ρώτησε το πουλί.

– Να μου βγάλεις ένα κόκαλο αρνίσιο, που έχει σφηνωθεί μέσα στο λαιμό μου. Χώσε το ράμφος σου, που είναι μακρύ, πιάσε αυτό το καταραμένο κόκαλο και γλίτωσέ με από τους πόνους κι εγώ θα σε πληρώσω ακριβά για τον κόπο σου.

– Σύμφωνοι, είπε το πουλί. Άνοιξε το στόμα σου, καλά!

Ο λύκος άνοιξε διάπλατα το στόμα του, ο ερωδιός έχωσε εκεί μέσα το μακρύ του ράμφος και κατάφερε να βγάλει το κόκαλο.

Ο λύκος, μόλις ελευθερώθηκε, στράφηκε να φύγει.

– Πού πας; τον ρώτησε το πουλί. Δεν υποσχέθηκες να με πληρώσεις για τον κόπο μου;

– Να 'σαι ευχαριστημένος, που έβγαλες το κεφάλι σου από το στόμα μου, χωρίς να σου το φάω, και να μη ζητάς άλλη πληρωμή, του αποκρίθηκε ο λύκος.

Στα παλιά, τα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που τα φυτά και τα ζώα είχαν μιλιά και φέρνονταν σαν άνθρωποι, η νυχτερίδα, ο βάτος και η βουτηχτάρα αποφάσισαν να συνεταιριστούν και να κάνουν εμπόριο κι οι τρεις μαζί.

– Θα βάλουμε ο καθένας ό,τι έχει και θα ξεκινήσουμε να κάνουμε εμπόριο, είπαν.

Η νυχτερίδα λοιπόν δανείστηκε κάτι χρήματα, ο βάτος έβαλε ένα ύφασμα, που είχε εξοικονομήσει από κάπου, κι η βουτηχτάρα έβαλε ένα κομμάτι μπρούντζο. Αυτά ήταν τα κεφάλαιά τους.

Τα πήραν, μπήκανε σ' ένα καράβι και ξεκίνησαν για τα ξένα, να πουλήσουν το εμπόρευμά τους, ν' αγοράσουν άλλο και να γυρίσουν πίσω, να πουλήσουν το καινούριο εμπόρευμα στον τόπο τους.

Αλλ' ώσπου να φτάσουν στο λιμάνι, όπου είχαν σκοπό να πάνε, ξέσπασε μια τρομερή θύελλα, το καράβι βούλιαξε κι οι τρεις συνέταιροι τρόμαξαν να γλιτώσουν, παλεύοντας ώρες ολόκληρες με τα κύματα. Όλα τους τα κεφάλαια όμως τα πήρε η αγριεμένη θάλασσα και χάθηκαν.

Και γι' αυτό, από τότε, η νυχτερίδα, για ν' αποφύγει τους δανειστές της, κρύβεται όλη την ημέρα και βγαίνει μόνο τη νύχτα ο βάτος αρπάζει με τ' αγκάθια του τα φορέματα όταν περνούνε πλάι του, με την ελπίδα πως ίσως βρει το ύφασμα που έχασε κι η βουτηχτάρα τριγυρνάει διαρκώς στην ακρογιαλιά, μήπως τα. κύματα ρίξουν στη στεριά το μπρούντζο, που της πήραν κάποτε.

Ένας χωρικός είχε πολλές κυψέλες κι οι μέλισσές του έκαναν πολύ και καλό μέλι, γιατί η γύρω περιοχή είχε πολλά αγριολούλουδα και πολλά θυμάρια.

Μια μέρα, που ο χωρικός είχε πάει στην πολιτεία, για ν' αγοράσει κάτι εργαλεία, που του χρειάζονταν, μπήκανε κλέφτες και του κατάκλεψαν τις κερήθρες με το μέλι από τις περισσότερες κυψέλες του.

Όταν, αργά το δειλινό, γύρισε ο χωρικός από την πολιτεία κι είδε τις περισσότερες κυψέλες του αδειανές, τραβούσε τα μαλλιά του από τη στενοχώρια του.

Ωστόσο, όταν συνήλθε κάπως από την απελπισία του, βάλθηκε να στήνει τις αναποδογυρισμένες κυψέλες και να τις καθαρίζει.

Σε λίγο, ακούστηκε ένα βούισμα που, όσο πήγαινε δυνάμωνε. Ήταν τα σμάρια των μελισσών, που γυρνούσαν στα σπιτάκια τους.

Όταν είδαν το χωρικό να πασπατεύει τις κυψέλες τους, οι μέλισσες θύμωσαν κι έπεσαν όλες απάνω του κι άρχισαν να τον τρυπούν με τα κεντριά τους.

Ο χωρικός το 'βαλε στα πόδια, χειρονομώντας σαν τρελός, και με δυσκολία κατόρθωσε να τους ξεφύγει. Έπειτα στάθηκε μακριά από τις κυψέλες και φώναξε θυμωμένος στις μέλισσες: