Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

– Να χαθείτε, παλιομέλισσες! Αφήσατε τον κλέφτη να σας ρημάξει τις κερήθρες σας, χωρίς να τον πειράξετε καθόλου, κι εμένα που προσπαθούσα να σας βοηθήσω, λίγο έλειψε να με σκοτώσετε με τα κεντριά σας!

Ένας γεωργός είχε τέσσερις γιους. Αλλ' όσο αυτός ήτανε δουλευτάρης και περιποιότανε τα χτήματά του, τόσο εκείνοι βαριόντουσαν τη δουλειά κι ό,τι αναλάβαιναν το άφηναν στη μέση.

Ο πατέρας τους στενοχωριότανε μ' αυτή την κατάσταση, γιατί ήτανε γέρος πια κι ήξερε πως, όταν αυτός θα πέθαινε, τα παιδιά του θα παρατούσαν τα χτήματα, που θα ρήμαζαν.

Του κάκου τους έλεγε πως έπρεπε να δουλεύουν, γιατί αλλιώς θα καταντούσαν ζητιάνοι. Οι συμβουλές του πήγαιναν χαμένες.

Κάποτε, ο γεωργός αρρώστησε και κατάλαβε πως θα πέθαινε.

Κάλεσε τότε πλάι στο κρεβάτι του τους τέσσερις γιους του και τους είπε:

– Παιδιά μου, προτού κλείσω τα μάτια μου, θα σας πω κάτι, που σας το 'κρυβα ως τώρα. Επειδή δούλεψα πολύ στη ζωή μου, κέρδισα πολλά χρήματα. Είναι θησαυρός ολόκληρος. Για να μη μπούνε κλέφτες καμιά νύχτα στο σπίτι μας και μου τον κλέψουν, έβαλα το θησαυρό μέσα σ' ένα λαγήνι και το 'θαψα στο μεγάλο αμπέλι μας.

– Πού; ρώτησαν περίεργοι οι γιοι του.

– Δεν θυμάμαι, παιδιά μου. Είναι χρόνια τώρα… Σκάψτε γύρω απ' όλες τις ρίζες και κάπου θα βρείτε το λαγήνι με το θησαυρό.

Μόλις πέθανε ο πατέρας τους, οι τέσσερις γιοι πήγανε στο μεγάλο αμπέλι τους κι άρχισαν να σκάβουν γύρω γύρω απ' τις ρίζες των κλημάτων. Πουθενά όμως δεν βρήκαν κανένα λαγήνι με θησαυρό.

Αλλά, με το σκάψιμο εκείνο, τα κλήματα φούντωσαν και τα σταφύλια έγιναν τόσο άφθονα εκείνο το χρόνο, ώστε τα παιδιά του γεωργού πήραν πολλά χρήματα. Και τότε κατάλαβαν για ποιο θησαυρό τους είχε μιλήσει ο πατέρας τους.

Από τότε, ρίχτηκαν στη δουλειά, γιατί ήξεραν πια ότι αυτή είναι ο πιο σίγουρος θησαυρός.

Κάποτε, δυο νεαροί, πήγαν σ' ένα χασάπικο ν' αγοράσουνε κρέας.

– Από κείνο εκεί να μας κόψεις, είπανε στο χασάπη.

Τη στιγμή όμως που εκείνος στράφηκε να κόψει αυτό που ήθελαν, ο ένας νεαρός άρπαξε ένα κομμένο κομμάτι κρέας και το 'δωσε στο σύντροφο του, που το 'κρύψε στον κόρφο του.

Όταν στράφηκε ο χασάπης, κι είδε πως έλειπε το κρέας, έπιασε τον πρώτο νεαρό και του είπε:

– Πού είναι το κρέας που μου έκλεψες;

– Δεν έχω κανένα κομμάτι κρέας! του αποκρίθηκε εκείνος. Σου ορκίζομαι στους θεούς πως, κι αν με ψάξεις ακόμα, δεν θα βρεις τίποτα επάνω μου.

Τότε ο χασάπης στράφηκε στον άλλο νεαρό και του είπε απειλητικά:

– Δώσ' μου αμέσως το κομμάτι το κρέας που μου έκλεψες!

Ο δεύτερος νεαρός έβαλε αμέσως τις φωνές:

– Δεν ντρέπεσαι να με κατηγορείς; Σου ορκίζομαι σ' όλους τους θεούς πως δεν σου πήρα κανένα κομμάτι κρέας.

Ο χασάπης κατάλαβε τότε την πονηριά τους: ο ένας είχε πάρει το κρέας κι ορκιζότανε πως δεν το είχε ο άλλος έκρυψε το κρέας στον κόρφο του κι ορκιζότανε πως δεν το είχε πάρει αυτός. Κι οι δυο τους έδιναν όρκο για πράγματα που δεν έκαναν, κι ωστόσο κι οι δυο τους ήταν ψεύτες και κλέφτες.

Τότε ο χασάπης κούνησε το κεφάλι του ελεεινολογώντας τους και τους είπε:

– Εμένα μπορείτε να με ξεγελάσετε με τους όρκους σας τους ψεύτικους, αλλ' όχι και τους θεούς!

Γιατί, πραγματικά, όσο κι αν φαίνονταν ειλικρινείς οι όρκοι τους, ήταν ψεύτικοι κι ο ένας κάλυπτε τον άλλον.

Ένας άρρωστος είχε καλέσει δυο γιατρούς να τον κοιτάξουν κι εκείνοι του είπαν πως δεν είχε τίποτα το σοβαρό και πως σύντομα θα γινότανε καλά.

Επειδή όμως η αδυναμία του εξακολουθούσε και δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, αποφάσισε να φωνάξει κι έναν άλλο γιατρό. Αυτός ο καινούριος γιατρός τον εξέτασε προσεχτικά κι έπειτα κούνησε συλλογισμένος το κεφάλι του και του είπε:

– Η αρρώστια σου είναι βαριά και, το καλό που σου θέλω, κοίταξε να ταχτοποιήσεις τις δουλειές σου γιατί, σε δυο μέρες το πολύ θα έχεις πεθάνει!

Ο καημένος ο άρρωστος τρομοκρατήθηκε κι άρχισε να φροντίζει, από το κρεβάτι όπου ήτανε πλαγιασμένος, τις υποθέσεις του, μια που θα πέθαινε σε δύο μέρες, όπως του είχε πει εκείνος ο γιατρός.

Αλλά πέρασαν οι δυο μέρες, πέρασαν δυο βδομάδες, κι αντί να πεθάνει, ο άρρωστος έγινε καλά.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, βγήκε από το σπίτι και στο δρόμο του, απάντησε τον γιατρό.

– Καλημέρα, του λέει ο γιατρός, χωρίς να τα χάσει. Πώς είναι οι νεκροί στον Άδη;

– Είναι ήσυχοι, γιατί ήπιαν το νερό της λησμονιάς, του αποκρίθηκε εκείνος. Άκουσα όμως το Θάνατο και τον Άδη να βρίζουν τους γιατρούς.