Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

– Θα σου αφήσω την περιουσία μου παρακαταθήκη, του είπε, κι όταν γυρίσω από το ταξίδι μου, την παίρνω πίσω.

– Δέχομαι να σου την φυλάξω, υποσχέθηκε εκείνος.

– Θα κάνεις όμως όρκο πως την πήρες για να την φυλάξεις.

– Τι χρειάζεται ο όρκος; Μήπως δεν είμαστε φίλοι;

– Είμαστε φίλοι κι έχω εμπιστοσύνη σε σένα και γι' αυτό σου αφήνω την περιουσία μου να την φυλάξεις. Αλλά δεν έχω εμπιστοσύνη στον πλούτο, που είναι κακός συμβουλάτορας και γι' αυτό σου ζητάω να μου ορκιστείς .

– Καλά, ας γίνει έτσι, είπε ο άλλος με μισή καρδιά. Αύριο, που θα μου παραδώσεις την περιουσία σου, θα ορκιστώ πως την πήρα για να την φυλάξω.

Ωστόσο, από μέσα του, δεν είχε σκοπό να ορκιστεί γιατί είχε βάλει με το νου του να καταχραστεί την περιουσία, που θα του εμπιστευόταν ο φίλος του. Πώς θα τα κατάφερνε όμως να μην ορκιστεί; Αυτή η σκέψη τον βασάνιζε και ξεκίνησε να περπατήσει στην εξοχή, μήπως βρει καμιά λύση.

Όταν έφτασε στην πύλη της πολιτείας, είδε έναν κουτσό, που έβγαινε κι αυτός.

– Ποιος είσαι; τον ρώτησε περίεργος.

– Είμαι ο Όρκος, του αποκρίθηκε εκείνος.

– Και πού πηγαίνεις;

– Πάω να τιμωρήσω κάποιον, που ορκίστηκε και δεν κράτησε τον όρκο του.

– Και πότε λογαριάζεις να ξαναγυρίσεις σ' αυτή την πολιτεία;

– Ύστερα από σαράντα χρόνια, μπορεί κι ύστερα από τριάντα, αποκρίθηκε ο Όρκος.

Και συνέχισε το δρόμο του.

«Μέσα σε τριάντα χρόνια», είπε μέσα του ο κακός ο άνθρωπος, «εγώ θα έχω φάει την περιουσία που θα παραλάβω να την φυλάω, κι ας ψάχνει ο Όρκος να με βρει για να με τιμωρήσει. Θα ' χω πεθάνει πιά!»

Και γύρισε πίσω αμέσως, πήγε, βρήκε το φίλο του και του είπε:

– Τα σκέφτηκα αυτά που μου είπες κι είδα πως είχες δίκιο. Έλα να μου παραδώσεις την περιουσία σου να την φυλάξω όσον καιρό λείψεις και σου ορκίζομαι πως θα σου την δώσω πίσω, όταν θα γυρίσεις.

Όταν ο φίλος του, παίρνοντας τον όρκο κι αφήνοντας την περιουσία του, ξεκίνησε για το ταξίδι, ο άπιστος άνθρωπος άρχισε να τρίβει χαρούμενος τα χέρια του και να γελάει:

– Είμαι πλούσιος! έλεγε. Είμαι τώρα πλούσιος!

Την ίδια όμως στιγμή, παρουσιάστηκε μπροστά του ο Όρκος και τον άρπαξε από το χέρι δυνατά.

– Πάμε να σε γκρεμίσω! του είπε.

– Γιατί να με γκρεμίσεις; απόρησε ο άνθρωπος.

– Γιατί ορκίστηκες ψεύτικα.

– Μήπως και συ δε μου είπες ψέματα ότι θα γυρνούσες ύστερα από τριάντα χρόνια σ' αυτή την πολιτεία;

– Όταν καταλαβαίνω πως κάποιος λογαριάζει να με ξεγελάσει, γυρίζω πίσω την ίδια μέρα, τον αρπάζω και τον γκρεμίζω σ' ένα βαθύ βάραθρο! του αποκρίθηκε ο Όρκος, σέρνοντάς τον για το γκρεμό.

Τα παλιά τα χρόνια, ζούσε ένας άνθρωπος που, από φυσικού του, ήτανε πολύ φοβιτσιάρης κι έτρεμε με το παραμικρό.

Είχε ένα γιο μονάχα, που ήταν η ελπίδα του για τα γηρατειά του, γιατί ούτε γυναίκα είχε, ούτε κανέναν άλλο συγγενή.

Ένα βράδυ, είδε στον ύπνο του πως το γιο του τον έφαγε ένα λιοντάρι και τρόμαξε τόσο πολύ, μήπως το όνειρο βγει αληθινό, ώστε, από την άλλη μέρα κιόλας, άρχισε να χτίζει ένα σπίτι πολύ όμορφο, που τα παράθυρά του ήταν πολύ ψηλά, κάτω από τη στέγη κι είχε μονάχα μια πόρτα, πάντοτε καλά κλειδωμένη, που το κλειδί της το κρατούσε διαρκώς μαζί του.

Γύρω από το σπίτι έχτισε κι ένα πολύ ψηλό μαντρότοιχο και, μέσα στο σπίτι, έκλεισε το μοναχογιό του και τον κρατούσε εκεί κλειδωμένο. Έτσι, δεν είχε πια φόβο να βγει έξω, και να τον φάει κανένα λιοντάρι, όπως είχε δει στ' όνειρο του.

Επειδή ήταν πλούσιος κι ήθελε το σπίτι του γιου του να είναι πολύ όμορφο, παράγγειλε σ' ένα ζωγράφο να ζωγραφίσει όλους τους τοίχους του σπιτιού.

Κι ο ζωγράφος στόλισε τους τοίχους με πολύ όμορφες ζωγραφιές: με θάλασσες, όπου κολυμπούσαν δελφίνια, με σύννεφα, που ανάμεσά τους πετούσαν αγριόχηνες και πελαργοί, με δάση, όπου τριγυρνούσαν όλων των ειδών τ' αγρίμια.

Ο νέος, που ήτανε κλεισμένος μέσα στο σπίτι, στενοχωριότανε, που δεν μπορούσε να βγει ποτέ κι αυτός έξω, να διασκεδάσει με τους συνομήλικούς του, και περνούσε τις ώρες του τριγυρνώντας από δωμάτιο σε δωμάτιο και κοιτώντας τις ζωγραφιές.

Μια μέρα, στάθηκε μπροστά σ' έναν τοίχο, όπου ήτανε ζωγραφισμένο ένα άγριο, πυκνό δάσος κι όπου, ανάμεσα στα δέντρα, βρισκόταν ένα μεγάλο, δυνατό λιοντάρι.

Αυτή η ζωγραφιά τον έκανε να θυμώσει περισσότερο.

– Παλιοθηρίο! μουρμούρισε. Επειδή έτυχε να σε δει μια νύχτα στ' όνειρο του ο πατέρας μου, φοβήθηκε και με κλείδωσε εδώ μέσα να περάσω όλη μου τη ζωή ολομόναχος.

Και, μέσα στο θυμό του, άπλωσε το χέρι να ξύσει, με τα νύχια του, τα μάτια του ζωγραφιστού λιονταριού.