Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

– Με είδε εμένα και με φοβήθηκε! φώναξε τότε ο γάιδαρος. Τώρα θα δει τι θα του κάνω!

Και βάλθηκε να κυνηγήσει το λιοντάρι.

Αλλ' όταν έφτασαν αρκετά μακριά, τόσο που δεν ακουγότανε πια το λάλημα του πετεινού, το λιοντάρι στράφηκε ξαφνικά κι έπεσε απάνω στο γάιδαρο να τον φάει.

«Αλίμονο μου!», σκέφτηκε τότε εκείνος, καθώς τον δάγκανε άγρια το λιοντάρι. «Αφού κανένας πρόγονός μου δεν ήτανε πολεμιστής, τι μου ήρθε να τα βάλω με το λιοντάρι;»

Κάποτε, μια νυχτερίδα πληγώθηκε στη φτερούγα της και, καθώς δεν μπορούσε να πετάξει έπεσε καταγής.

Σε λίγο, πέρασε από κείνο το μέρος ένας αγριόγατος και χύμηξε απάνω της να την φάει.

– Μη με τρως, σε παρακαλώ, του είπε η νυχτερίδα.

– Εγώ κυνηγάω όλα τα πουλιά και τα τρώω, της εξήγησε ο αγριόγατος. Γιατί να μη σε φάω εσένα;

– Γιατί εγώ δεν είμαι πουλί. Είμαι ποντικός.

Ο αγριόγατος την κοίταξε καλά, είδε πως έμοιαζε πραγματικά με ποντικό και της είπε:

– Έχεις δίκιο, δεν είσαι πουλί.

Κι έφυγε να κυνηγήσει κανένα πραγματικό πουλί.

Σε λίγο πέρασε από κει μια γάτα, κι όταν είδε τη νυχτερίδα, πήδησε απάνω της για να την φάει.

– Μη με τρως, σε παρακαλώ, της είπε η νυχτερίδα.

– Εγώ κυνηγάω όλα τα ποντίκια και τα τρώω, της εξήγησε η γάτα. Γιατί να μη σε φάω εσένα;

– Γιατί εγώ δεν είμαι ποντικός.

– Τότε τι είσαι και δεν είσαι ποντικός;

– Είμαι νυχτερίδα, δηλαδή πουλί και πετάω. Δεν βλέπεις τα φτερά μου;

Η γάτα την κοίταξε καλά, είδε πως έμοιαζε πραγματικά με πουλί, μια που είχε φτερά, και της είπε:

– Έχεις δίκιο, δεν είσαι ποντικός.

Κι έφυγε να κυνηγήσει κανένα πραγματικό ποντικό.

Κι έτσι, η έξυπνη νυχτερίδα κατάφερε, αλλάζοντας δυο φορές τ' όνομά της, να γλιτώσει και τις δυο φορές από το θάνατο.

Μια φορά, ζούσανε σε κάποιο χωράφι ένα μερμήγκι κι ένα σκαθάρι.

Το σκαθάρι μάζευε κοπριά αλόγων, την έκανε σβόλους, κι όταν έφτιαχνε τέσσερις-πέντε, καθότανε να ξεκουραστεί ή πετούσε από πέτρα σε πέτρα, για να κάνει τον περίπατο του και να δει πώς περνούν οι γείτονές του. Το μερμήγκι όμως όλη μέρα και, καμιά φορά, κι όλη νύχτα, μάζευε στάρι, κριθάρι, άχυρο, τα κουβαλούσε στην αποθήκη του, που την είχε σκάψει βαθιά μέσα στο χώμα, κι εκεί τ' αποθήκευε κι έβγαινε αμέσως για να κουβαλήσει κι άλλα.

Μια μέρα, το σκαθάρι δεν βάσταξε, και του είπε:

– Γείτονα, μερμήγκι, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;

– Ρώτα με, είπε το μερμήγκι, που εξακολούθησε το δρόμο του, σέρνοντας ένα μεγάλο σπειρί στάρι.

– Στάσου λοιπόν μια στιγμή να σε ρωτήσω.

– Μπορείς να με ρωτήσεις και την ώρα που περπατάω, είπε το μερμήγκι.

– Μα γι' αυτό ακριβώς ήθελα να σε ρωτήσω. Όλοι μας, τώρα το καλοκαίρι, που ο καιρός είναι τόσο καλός, δουλεύουμε λίγη ώρα κι έπειτα ξεκουραζόμαστε και κάνουμε περίπατο για να διασκεδάσουμε. Εσύ γιατί δεν ξεκουράζεσαι καθόλου;

Αλλά το μερμήγκι δεν αποκρίθηκε, μόνο εξακολούθησε το δρόμο του, σέρνοντας πίσω του το σπειρί το στάρι.

Όταν ήρθε ο χειμώνας με τις βροχές του κι έλιωσε όλες τις κοπριές, το σκαθάρι, που κόντευε να πεθάνει απ' την πείνα, πήγε και βρήκε το μερμήγκι και το παρακάλεσε να του δώσει κάτι να φάει.

– Αν δούλευες τότε όπως εγώ, που με κορόιδευες, δε θα σου έλειπε τώρα η τροφή, του είπε το μερμήγκι.

Κάποτε, η ουρά του φιδιού επαναστάτησε και τα ' βαλε με το κεφάλι του.

– Δεν μπορώ να σε υποφέρω πια! του φώναξε, μια μέρα, που το φίδι καθότανε, κουλουριασμένο, στον ήλιο και ζέσταινε το κορμί του.

Το κεφάλι, που νύσταζε, κι ήταν έτοιμο να κοιμηθεί, μισάνοιξε τα μάτια του και κοίταξε την ουρά παραξενεμένο.

– Τι έπαθες; την ρώτησε.

– Δεν μπορώ να σε υποφέρω πια, σου το ξαναλέω! Όπου θέλεις εσύ μας πας κι εμένα, κι όλο το κορμί σου. Ποτέ δεν με ρώτησες αν θέλω ν' ακολουθήσω το δρόμο που παίρνεις, ή αν προτιμώ να πάρω άλλο δρόμο.

– Αφού έτσι είναι κανονισμένα από τη φύση, τι ήθελες να γίνει;

– Να διαλέγω εγώ το δρόμο και ν' ακολουθείς εσύ.

– Μα δεν έχεις ούτε μάτια, ούτε μύτη. Πώς θα βλέπεις το δρόμο;

– Αυτό είναι δικός μου λογαριασμός, επέμεινε η ουρά. Άφησε να διευθύνω εγώ και θα δεις πως όλα θα πάνε καλύτερα.

Το κεφάλι του φιδιού, θες γιατί νύσταζε και βαριότανε τη συζήτηση, θες γιατί ήτανε περιέργο, λέει τότε στην ουρά:

– Πολύ καλά! Από σήμερα θα διευθύνεις εσύ!

Καταχάρηκε η ουρά, που πέτυχε να γίνει εκείνο που ήθελε, και ξεκίνησε, στα τυφλά, βέβαια, γιατί ούτε μάτια είχε, ούτε μύτη.

Έσερνε λοιπόν πίσω της, το κορμί και το κεφάλι του φιδιού, που καταπληγώθηκε από τις μυτερές τις πέτρες, γιατί η ουρά δεν έβλεπε πού πήγαινε και, τέλος γκρεμίστηκε σ' ένα βάραθρο.