Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Πάλι απελπίστηκε ο γάιδαρος και παρακάλεσε ξανά το Δία να του κάνει τη χάρη ν' αλλάξει αφεντικό και πάλι του έκανε τη χάρη ο Δίας, και ο κεραμιδάς τον πούλησε σ' ένα βρσοδεψείο.

Εκεί, ο γάιδαρος βρήκε τη δουλειά πιο βαριά. Ήτανε διαρκώς φορτωμένος και κουβαλούσε πότε φρέσκα τομάρια, από ζώα που μόλις τα είχανε σφάξει και τα είχανε γδάρει, και πότε δέματα ολόκληρα από δέρματα κατεργασμένα.

«Αλίμονο μου!» έλεγε μέσα του ο καημένος ο γάιδαρος. «Καλύτερα να 'μενα στ' άλλα μου τ' αφεντικά, γιατί καθώς βλέπω, τούτος εδώ θα με πεθάνει στη δουλειά και, στο τέλος θα με γδάρει και θα μου αργάσει και το κορμί μου!».

Μια φορά, κάποιος είχε καλέσει ένα φίλο του να του κάνει το τραπέζι και στο σπίτι του άρχισαν μεγάλες ετοιμασίες.

Ο σκύλος του σπιτιού, κατάλαβε πως κάποιος φίλος του αφεντικού του ήτανε καλεσμένος εκείνη την ημέρα και πήγε να βρει έναν άλλο σκύλο, πολύ φίλο του.

– Άκουσε, του είπε, το αφεντικό μου έχει μεγάλες ετοιμασίες σήμερα, γιατί θα κάνει τραπέζι σ' ένα φίλο του. Έρχεσαι και συ να φάμε μαζί; Μαγειρεύουν πολλά φαγητά και θα περάσουμε περίφημα!

– Και με ρωτάς ακόμα; είπε ο δεύτερος σκύλος. Έρχομαι, από τώρα μάλιστα!

Όταν μπήκε μέσα στην κουζίνα, ο σκύλος, που ήτανε φίλος του σκύλου του σπιτιού, τα 'χασε. Τι ετοιμασίες ήταν εκείνες! Τι φαγητά μαγειρεμένα, τι ψητά, τι γλυκίσματα!

«Θα φάω τόσο, που θα 'μαι χορτάτος μια βδομάδα ολόκληρη!» έλεγε μέσα του ο σκύλος ο καλεσμένος.

Ο μάγειρας όμως του σπιτιού, εκνευρίστηκε μ' εκείνη τη σκυλίσια χαρά, κι αρπάζοντας τον καλεσμένο σκύλο από την ουρά του, που την κουνούσε πέρα – δώθε, τον πέταξε έξω από το παράθυρο.

Ο καημένος ο σκύλος, που χτύπησε πέφτοντας, πήρε το δρόμο του γυρισμού, ουρλιάζοντας από τους πόνους.

Ύστερα από λίγο, αντάμωσε έναν άλλο σκύλο, που είχε ακούσει πως τον είχανε καλέσει σε τραπέζι, και τον ρώτησε περίεργος:

– Πώς τα πέρασες στο τραπέζι που σε κάλεσε ο φίλος σου;

– Έφαγα κι ήπια τόσο πολύ, αποκρίθηκε ο καλεσμένος σκύλος, ώστε μέθυσα και δεν ξέρω από πού βγήκα, από την πόρτα ή από το παράθυρο;

Ήτανε καλοκαίρι, έκανε τρομερή ζέστη κι ένα μερμήγκι, που είχε κουραστεί, κουβαλώντας από το πρωί σπειριά σταριού και κριθαριού στη φωλιά του, δίψασε και κατέβηκε, σιγά – σιγά, στην όχθη ενός ρυακιού για να πιει νερό.

Καθώς έσκυβε όμως, γλίστρησε κι έπεσε μέσα στο νερό. Το καημένο το μερμήγκι, που δεν ήξερε να κολυμπάει, πάλευε σαν τρελό, προσπαθώντας να ξαναβγεί στην όχθη, αλλά δεν τα κατάφερνε και κινδύνευε να πνιγεί.

Ένα περιστέρι, που καθότανε σε μιαν αγριελιά στην όχθη του ρυακιού, είδε το μερμήγκι που κόντευε να πνιγεί και το λυπήθηκε.

Έκοψε λοιπόν με το ράμφος του ένα κλαδάκι αγριελιάς και τ' άφησε να πέσει μέσα στο ρυάκι. Το μερμήγκι σκαρφάλωσε πάνω στο κλαδί, κι από κει μπόρεσε να φτάσει στην όχθη και να ξαναγυρίσει στη φωλιά του.

Αλλά δεν ξέχασε την καλοσύνη που του είχε κάνει το περιστέρι.

Μια μέρα, ένας πουλολόγος βγήκε σ' εκείνο το μέρος, είδε το περιστέρι που κάθισε στην αγριελιά και θέλησε να το πιάσει.

Έστησε λοιπόν τις βέργες του και περίμενε.

Αλλά το μερμήγκι τον είδε και, σκαρφαλώνοντας στο πόδι του, τον δάγκωσε τόσο δυνατά, που ο πουλολόγος τινάχτηκε απάνω, ξεφωνίζοντας από τον πόνο του.

Ακούγοντάς τον, το περιστέρι τρόμαξε και πέταξε μακριά.

Κι ο πουλολόγος πάλι, βλέποντας ότι είχε φύγει το περιστέρι, μάζεψε τις ξόβεργές του και πήγε να τις στήσει αλλού.

Κι έτσι το μερμήγκι μπόρεσε να ξεπληρώσει την καλοσύνη, που του είχε κάνει το περιστέρι.

Κάποτε, ένας γάιδαρος κι ένας πετεινός το είχαν σκάσει από το υποστατικό όπου ζούσαν κι είχανε μπει σ' ένα μεγάλο, άγριο δάσος.

Εκεί το χόρτο ήτανε πυκνό και τρυφερό κι ο γάιδαρος ήτανε κατενθουσιασμένος.

– Εδώ μπορώ να βόσκω όλη την ημέρα και να μην τελειώσει το χορτάρι! είπε.

– Και το χώμα είναι μαλακό κι έχει σκουλήκια άφθονα! πρόσθεσε κι ο πετεινός, που δεν πρόφταινε να τσιμπάει με το ράμφος του.

Οι δυο φίλοι ήταν λοιπόν κατενθουσιασμένοι και πίστευαν πως, από δω κι εμπρός, θα ζούσαν χωρίς καμιά στενοχώρια.

Βόσκοντας ο γάιδαρος και τσιμπώντας σκουλήκια ο πετεινός, προχώρησαν μέσα στο δάσος και, ξαφνικά, αντίκρισαν ένα λιοντάρι.

Ο πετεινός πέταξε αμέσως πάνω σ' ένα δέντρο κι άρχισε να φωνάζει μ' όλη του τη δύναμη:

– Κουκουρίκου! Κουκουρίκου!

Το λιοντάρι, που τρομάζει όταν ακούει λάλημα πετεινού, το 'βαλε αμέσως στα πόδια.