Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Ωστόσο, το λιοντάρι επιθυμούσε πολύ να φάει εκείνο τον ταύρο και, για να πετύχει το σκοπό του, αποφάσισε να φερθεί με πονηριά.

Άρχισε λοιπόν να του καλομιλάει, να του δείχνει φιλίες, να μην τον πειράζει ποτέ, την ώρα που βοσκούσε, να τον αφήνει πρώτο να πίνει νερό, όποτε τύχαινε να πάνε την ίδια ώρα κι οι δυο στην πηγή.

Αφού πέρασε έτσι καιρός και κέρδισε την εμπιστοσύνη του ταύρου, του λέει μια μέρα:

– Σκότωσα ένα πολύ νόστιμο αρνί και το πήγα στη σπηλιά μου. Έλα να δοκιμάσεις!

Γιατί είχε σκοπό ν' αφήσει τον ταύρο να δοκιμάσει εκείνο το αρνί κι έτσι να βρει την ευκαιρία να πέσει απάνω του και να τον φάει.

Ο άγριος ταύρος δέχτηκε την πρότασή του και ξεκίνησαν μαζί για τη σπηλιά του λιονταριού.

Όταν όμως έφτασαν εκεί, ο ταύρος στράφηκε να φύγει.

– Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε το λιοντάρι.

– Γιατί στη σπηλιά σου δεν βλέπω κανένα πρόβατο, μόνο καζάνια και σούβλες που δείχνουν προετοιμασίες για ταύρο! του εξήγησε εκείνος.

Κάποτε, ένα λιοντάρι μέσα στη σπηλιά του.

Όλη τη νύχτα γυρνούσε, κυνηγώντας, είχε φάει πολύ, είχε χορτάσει και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο και ροχάλιζε.

Τα άλλα τ' αγρίμια και τα ζώα του λόγγου άκουγαν το ροχαλητό του λιονταριού και το 'βαζαν στα πόδια, γιατί, και κοιμισμένο ακόμα, το φοβόντουσαν.

Μόνο μια αλεπού, περνώντας απέξω από τη σπηλιά, άκουσε το ροχαλητό και στάθηκε να δει το βασιλιά των αγριμιών που κοιμόταν.

Εκείνη τη στιγμή, ένας ποντικός, που είχε τρυπώσει από νωρίς μέσα στη σπηλιά, θέλησε να φύγει και περπάτησε πάνω στο κορμί του κοιμισμένου θεριού, που του έφραζε το δρόμο του.

Το λιοντάρι ξύπνησε αμέσως, τρομαγμένο, και κοιτούσε να δει τι ήταν εκείνο που περπατούσε απάνω του.

Η αλεπού άρχισε να γελάει και να το κοροϊδεύει.

– Δεν το περίμενα ποτέ, του είπε, να τρομάξεις, εσύ, ο βασιλιάς των αγριμιών από έναν ποντικό.

– Δεν τρόμαξα από τον ποντικό, της αποκρίθηκε το λιοντάρι. Παραξενεύτηκα μόνο που βρέθηκε ένα ζώο να περπατάει πάνω στο κορμί ενός κοιμισμένου λιονταριού.

Μια φορά, ένα λιοντάρι περνούσε από μιαν ακρογιαλιά κι είδε στη θάλασσα ένα δελφίνι.

Στάθηκε και το κοίταζε με σεβασμό, γιατί του έκανε εντύπωση η ομορφιά του κι η δύναμή του.

– Ποιος είσαι συ; το ρώτησε.

– Είμαι το δελφίνι, ο βασιλιάς της θάλασσας.

– Κι εγώ είμαι το λιοντάρι, ο βασιλιάς της στεριάς! είπε το θηρίο.

– Φαίνεσαι πως είσαι βασιλιάς.

– Και συ φαίνεσαι πως είσαι βασιλιάς, είπε το λιοντάρι. Θέλεις να γίνουμε φίλοι και σύμμαχοι, μια που είμαστε κι οι δυο βασιλιάδες;

– Δέχομαι ευχαρίστως! αποκρίθηκε το δελφίνι.

Και τα δυο θηρία, της στεριάς και της θάλασσας, συμφώνησαν να βοηθούνε το ένα τ' άλλο, όταν χρειαζότανε.

Ύστερα από λίγον καιρό, το λιοντάρι τα 'βαλε με έναν ταύρο και ζήτησε τη βοήθεια του δελφινιού.

– Έλα να με βοηθήσεις, του φώναξε, για να νικήσω τον ταύρο, τον εχθρό μου!

– Ευχαρίστως! αποκρίθηκε το δελφίνι.

Αλλ' όταν έφτασε στα ρηχά νερά, όχι μόνο δεν μπόρεσε να βγει στη στεριά, αλλά λίγο έλειψε να πνιγεί από ασφυξία κι αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην ανοιχτή θάλασσα.

– Γιατί φεύγεις, προδότη; του φώναξε θυμωμένο το λιοντάρι.

– Δεν φεύγω γιατί είμαι προδότης, αλλά γιατί η φύση μ' έκανε να ζω μόνο στην θάλασσα και δεν μπορώ να βγω στη στεριά! του εξήγησε ευγενικά το δελφίνι.

Τότε το λιοντάρι σκέφτηκε πως κι αυτό δε θα μπορούσε να βοηθήσει το δελφίνι στη θάλασσα, και κατάλαβε πως έπρεπε να διαλέγει για σύμμαχους εκείνους που μπορούσαν να τον βοηθήσουν σε ώρα ανάγκης.

Μια φορά, ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, που κυνηγούσαν μέσα στο δάσος, έπεσαν απάνω σ' ένα ελαφάκι την ίδια στιγμή.

Το ελαφάκι, πληγωμένο από τα νύχια του λιονταριού και της αρκούδας, σωριάστηκε στο χώμα. Τα δυο αγρίμια στάθηκαν τότε αντιμέτωπα κι αγριοκοιτάζονταν.

– Δικό μου είναι το ελαφάκι! Εγώ θα το φάω! βρυχήθηκε το λιοντάρι.

– Κάνεις λάθος! Είναι δικό μου! μούγκρισε η αρκούδα.

– Εγώ το χτύπησα με τα νύχια μου! ισχυρίστηκε το λιοντάρι.

– Τα δικά μου τα νύχια το πλήγωσαν! φώναξε η αρκούδα.

Κι επειδή δεν υπήρχε τρόπος να μονοιάσουν και κανένας τους δεν υποχωρούσε, ούτε δέχονταν να μοιραστούνε το ελαφάκι, τα δυο θεριά άρχισαν να παλεύουν.

Το λιοντάρι χυμούσε, προσπαθώντας να πηδήσει πάνω στο λαιμό της αρκούδας για να της τον κόψει με τα δόντια του, αλλ' εκείνη το αγκάλιαζε με τα σιδερένια της μπροστινά πόδια και τ' ατσάλινα νύχια της χώνονταν στα πλευρά του.