Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

«Μα γιατί αυτό το περιποιείται τόσο, και εμένα όχι;» απορούσε. «Εγώ του κάνω τόσες δουλειές, ενώ το σκυλάκι δεν κάνει τίποτα όλη μέρα, μόνο κοιμάται, όταν λείπει ο αφέντης μας και χοροπηδάει όταν έρχεται».

Όπου, από το πολύ να το σκέφτεται, ο γάιδαρος κατάλαβε πως το αφεντικό τους περιποιότανε το σκυλάκι γιατί εκείνο πηδούσε μπροστά του, κουνούσε την ουρά του και χαϊδευότανε.

«Θα κάνω κι εγώ τα ίδια!» σκέφτηκε ο γάιδαρος.

Και, την ώρα που το αφεντικό του κάθισε στο τραπέζι του να φάει, ο γάιδαρος πήγε κοντά του κι άρχισε να κουνάει την ουρά του. Με το πρώτο κούνημα που της έκανε, όμως, έριξε όλα τα πιάτα και τα ποτήρια κάτω.

Έπειτα θέλησε κι αυτός να πηδήσει στα γόνατα του αφεντικού του, όπως έβλεπε το σκυλάκι να κάνει, κι ο κύριος του τινάχτηκε απάνω τρομαγμένος.

– Δέστε τον στον παχνί του και σπάστε τον στο ξύλο γιατί τρελάθηκε! φώναξε στους υπηρέτες του.

Και τότε μόνο κατάλαβε ο δύστυχος γάιδαρος, πως δεν είναι όλοι πλασμένοι το ίδιο….

Μια μέρα ολόκληρη και μια νύχτα έβρεχε τόσο πολύ, ώστε το χώμα έγινε λάσπη και τα νερά μπήκαν στις μερμηγκοφωλιές και μούσκεψαν τα σπειριά το στάρι, που είχαν αποθηκέψει εκεί, από το καλοκαίρι, τα μερμήγκια.

Την άλλη μέρα, η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος κι η καλοκαιρία βάσταξε ολόκληρη βδομάδα. Όταν πια το χώμα στέγνωσε εντελώς, τα μερμήγκια κουβάλησαν όλα τα βρεγμένα σπειριά του σταριού και τ' άπλωσαν στον ήλιο για να στεγνώσουν και να 'χουν να τρώνε, ώσπου να ξαναγυρίσει το καλοκαίρι και να μαζέψουν άλλα.

Ένας τζίτζικας, που είχε κρυφτεί στην κουφάλα κάποιου δέντρου, ώσπου να περάσουν οι βροχές, βγήκε κι αυτός να λιαστεί κι έψαξε να βρει κανένα φυλλαράκι να φάει.

Όλα τα δέντρα όμως ήταν χωρίς φύλλα κι ο καημένος ο τζίτζικας απόμεινε συλλογισμένος και νηστικός, πάνω σ' ένα ξερό κλαδί.

Όταν είδε τα μερμήγκια ν' απλώνουν το βρεγμένο στάρι τους, κατέβηκε από το δέντρο και πήγε κοντά τους.

– Καλά μου μερμήγκια, τους είπε, δώσ' τε μου λίγα σπειριά στάρι να φάω, γιατί πεθαίνω της πείνας.

– Μα καλά, δεν έχεις εσύ τρόφιμα αποθηκευμένα; τον ρώτησαν εκείνα απορώντας.

– Όχι, δεν έχω τίποτα.

– Κι όλο το περασμένο καλοκαίρι τι έκανες; τον ρώτησαν.

– Το καλοκαίρι ήτανε πολύ όμορφα και τραγουδούσα!

– Αφού τραγουδούσες τότε που ήτανε καλοκαίρι, χόρευε τώρα που είναι χειμώνας! του αποκρίθηκαν τα μερμήγκια.

Κι ο καημένος ο τζίτζικας κατάλαβε τότε πόσο ανόητα είχε φερθεί, γιατί δεν μάζευε κι αυτός τρόφιμα, όσο ήταν ακόμα καιρός, μόνο περνούσε τις ώρες του διασκεδάζοντας.

Μια φορά ένα λιοντάρι κι ένας γάιδαρος ανταμώθηκαν σ' ένα δάσος μέσα.

Ο γάιδαρος φοβήθηκε μήπως τον φάει το λιοντάρι και μέσα στη σαστιμάρα του, βιάστηκε να το πλησιάσει.

– Καλημέρα, λιοντάρι! του είπε. Εσένα έψαχνα να βρω!

– Τι με ήθελες; ρώτησε απορώντας το λιοντάρι, που ήτανε τόσο χορτάτο, ώστε δεν ορέχτηκε να φάει το συνομιλητή του.

– Ήθελα να σε βρω για να σου προτείνω να βγούμε στο κυνήγι μαζί, είπε ο γάιδαρος όσο μπορούσε πιο σοβαρά.

Το λιοντάρι γέλασε, ακούγοντας εκείνη την πρόταση, κι επειδή ήτανε χορτάτο, συμφώνησε.

– Ας βγούμε, να δούμε τι θα γίνει! είπε.

Την άλλη μέρα, το λιοντάρι πεινούσε κι έβλεπε με άγριο μάτι το σύντροφο του.

Ευτυχώς όμως για το γάιδαρο, έφτασαν μπροστά σε μια μεγάλη σπηλιά, όπου είχανε καταφύγει πολλά αγριόγιδα.

– Εγώ θα μπω μέσα και θα τα διώχνω και συ θα στέκεσαι απέξω και θα τ' αρπάζεις, είπε ο γάιδαρος.

Και, μπαίνοντας μέσα στη σπηλιά, άρχισε να γκαρίζει όσο πιο δυνατά μπορούσε και να κλοτσάει δεξιά και αριστερά τόσο, που τ' αγριόγιδα τρομοκρατήθηκαν κι άρχισαν να βγαίνουν από τη σπηλιά.

Απέξω, όμως, τα περίμενε το λιοντάρι και τα σκότωνε ένα – ένα.

Λίγα μόνο πρόφτασαν να σκορπίσουνε στα βράχια και να γλιτώσουν.

Τελευταίος, βγήκε κι ο γάιδαρος.

– Πώς σου φάνηκα; ρώτησε. Πολέμησα γενναία;

– Αν δεν ήξερα πως ήσουνα γάιδαρος, θα σε φοβόμουνα κι εγώ, του ομολόγησε το λιοντάρι.

Αλλ' ο γάιδαρος δεν κατάλαβε πως το λιοντάρι τον ειρωνευότανε. Τόσο πολύ το είχε πάρει απάνω του!

Κάποτε, ένα λιοντάρι είχε βάλει στο μάτι έναν άγριο ταύρο.

Ήθελε να τον φάει, αλλά δεν τολμούσε να πέσει απάνω του και να χώσει τα νύχια του στο σβέρκο του, όπως έκανε με τ' άλλα ζώα, που κυνηγούσε, γιατί ο ταύρος ήτανε τόσο δυνατός κι είχε τόσο μυτερά κέρατα, ώστε θα μπορούσε να το ξεκοιλιάσει. Ούτε τολμούσε να του επιτεθεί, ξαφνικά, από πίσω, γιατί ο αγριόταυρος είχε οπλές σαν από ατσάλι και, με μια κλοτσιά του, θα μπορούσε να του σπάσει το κεφάλι.