Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

– Ύστερα από τρεις μέρες να συναχθείτε όλα τα πουλιά εδώ πάνω και το πιο όμορφο απ' όλα θα το κάνω βασιλιά σας.

Το καθένα απ' αυτά πίστευε πως ήτανε πιο όμορφο απ' τ' άλλα, όλα όμως ήθελαν να δείχνουνε πιο όμορφα απ' ότι ήταν.

Κατέβηκαν λοιπόν σ' ένα ποταμάκι κι άρχισαν να λούζονται και να φτιάχνουν με τα ράμφη τα φτερά τους, για να παρουσιαστούνε καθαρά και περιποιημένα μπροστά στο βασιλιά των Θεών.

Η καλιακούδα, μόλο που ήξερε πόσο άσχημη ήτανε, πήγε κι αυτή στο ποτάμι, μαζί μ' όλα τ' άλλα τα πουλιά.

Αλλά τι έκανε η πονηρή; Μάζεψε τα πιο πολύχρωμα φτερά, που έπεφταν από τ' άλλα πουλιά, την ώρα που περιποιόντουσαν το φτέρωμά τους, και τα κόλλησε απάνω της.

Έτσι, όταν έφτασε η μέρα, που είχε ορίσει ο Δίας, και παρουσιάστηκαν όλα τα πουλιά μπροστά του, πήγε κι η καλιακούδα και, καθώς ήτανε στολισμένη με τα πιο πολύχρωμα φτερά, ήταν η πιο φανταχτερή απ' όλα.

Ο Δίας θαμπώθηκε, όταν την είδε.

Δεν πρόφτασε όμως να την κάνει βασίλισσα, γιατί τ' άλλα τα πουλιά, που μάντεψαν το σκοπό του, έπεσαν απάνω στην καλιακούδα κι άρχισαν να την τσιμπούνε και να της ξεκολλάνε καθένα το δικό του το φτερό.

Κι έτσι η καλιακούδα έχασε τα φανταχτερά, πολύχρωμα φτερά κι έγινε πάλι άσχημη, όπως ήτανε και πριν.

Ένας λύκος τριγυρνούσε μια νύχτα ολόκληρη, χωρίς να μπορέσει να βρει τίποτα για να φάει.

Έπεσε πάνω σ' ένα λαγό, αλλ' εκείνος πρόφτασε και χώθηκε μέσα στη φωλιά του και δεν ξαναβγήκε.

Ο λύκος θέλησε τότε να μπει σ' ένα μαντρί, για ν' αρπάξει κανένα πρόβατο, αλλά τον πήραν μυρωδιά δυο τσοπανόσκυλα και με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσε να τους ξεφύγει.

Είχε ξημερώσει πια κι ο λύκος αποφάσισε να γυρίσει στη φωλιά του νηστικός.

Καθώς όμως περνούσε έξω από μια φτωχική καλύβα, που βρισκότανε στην άκρη του δάσους, άκουσε ένα παιδί να κλαίει κι η γριά γιαγιά του, που είχε νευριάσει, το φοβέριζε:

– Αν δεν πάψεις να κλαις, θα σε δώσω στο λύκο να σε φάει.

Όταν ο λύκος τ' άκουσε αυτό, σταμάτησε αμέσως και περίμενε ν' ανοίξει η πόρτα της καλύβας και να βγει η γριά για να του δώσει το παιδί να το φάει.

Έγλειφε τα χείλη του και ξεροκατάπινε κι όλο κοιτούσε την πόρτα της καλύβας, που αργούσε ν' ανοίξει.

Στο τέλος, για να μην περιμένει όρθιος και κουράζεται, πήγε και ξάπλωσε μέσα σε κάτι θάμνα, έβαλε τη μουσούδα του ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια και κάρφωσε τα πεινασμένα μάτια του στην πόρτα της καλύβας.

Πέρασε όμως το πρωί, ήρθε το μεσημέρι, ο ήλιος βασίλεψε κι η πόρτα της καλύβας δεν άνοιγε.

Ο πεινασμένος λύκος δεν το κουνούσε από τη θέση του κι όλο ξερογλειφόταν.

Περίμενε πως, από στιγμή σε στιγμή, θ' άνοιγε η πόρτα της καλύβας, θα έβγαινε η γιαγιά και θα του έφερνε το μωρό που έκλαιγε, για να το φάει, όπως την είχε ακούσει να λέει.

Όπου, την ώρα που νύχτωνε, άκουσε μέσα από την καλύβα τη φωνή της γριάς να λέει όλο γλύκα:

– Κοιμήσου, παιδάκι μου, και μη φοβάσαι! Αν έρθει ο λύκος, εγώ θα τον σκοτώσω.

Ο λύκος σηκώθηκε απελπισμένος κι έφυγε μουρμουρίζοντας:

– Άλλα λένε κι άλλα κάνουν εκεί μέσα!

Μια φορά, ήταν ένας γέρος που ζούσε ολομόναχος.

Δεν είχε κανέναν για να τον περιποιηθεί κι αναγκαζότανε να κάνει όλες τις δουλειές μόνος του.

Το καλοκαίρι κόντευε να τελειώσει, πλησίαζε το φθινόπωρο, με τα πρωτοβρόχια του κι έπειτα θα 'ρχόταν ο χειμώνας, με τα κρύα του.

«Πρέπει να μαζέψω ξύλα από τώρα, να τα 'χω το χειμώνα να ζεσταίνομαι», σκέφτηκε ο γέρος.

Και πήγε στο δάσος, που απλωνότανε στην πλαγιά του κοντινού βουνού.

Εκεί βρήκε πολλά ξερόκλαδα, τα μάζεψε, τα 'κανε ένα μεγάλο δεμάτι, τα φορτώθηκε στην πλάτη του και ξεκίνησε να γυρίσει στο καλυβάκι του.

Αλλ' ο δρόμος ήταν μακρύς, ο γέρος απόκαμε από την πορεία κι από την κούραση και στάθηκε πλάι σ' ένα βράχο, γιατί δεν είχε δυνάμεις πια να προχωρήσει.

– Αχ! Ας ερχόταν ο θάνατος! είπε αναστενάζοντας.

Δεν πρόφτασε να το πει και να 'σου ο Θάνατος μπροστά του.

– Με ζήτησες, παππούλη; τον ρώτησε.

– Ποιος είσαι συ; τον ρώτησε ο γέρος.

– Είμαι ο Θάνατος. Σ' άκουσα που με ζητούσες κι ήρθα. Τι με θέλεις;

Ο γέρος ξέχασε μονομιάς και την κούραση, και το δρόμο που είχε να κάνει και τα βάσανα που είχε περάσει και του είπε, χαμογελώντας του με καλοσύνη:

– Σε φώναξα, παιδάκι μου, να μου σηκώσεις αυτό το δεμάτι τα ξύλα….

Ένα πουλί ήτανε κλεισμένο στο κλουβί του, που το είχανε κρεμάσει στο παράθυρο. Ήταν άνοιξη, το παράθυρο το άφηναν οι άνθρωποι ανοιχτό και το πουλί, που θυμότανε τη ζωή του μέσα στο δάσος, όπου πετούσε ελεύθερο, κελαηδούσε.