Эзоп - 135 μύθοι του Αισώπου

Σηκώθηκε λοιπόν κι άρχισε να μαζεύει τα γίδια του, που είχανε σκορπίσει, για να τα πάει πίσω, στο μαντρί του αφεντικού του.

Δυσκολεύτηκε να τα συγκεντρώσει, όπως γινότανε κάθε βράδυ, γιατί τα γίδια δεν μοιάζουν με τα πρόβατα, που πάνε όλα μαζί.

Τέλος πάντων, το κατόρθωσε και μόνο μια γίδα του έλειπε. Έτρεξε, εδώ – εκεί και, τέλος, την είδε, πάνω σ' ένα βράχο.

Της σφύριξε να 'ρθει στο κοπάδι, αλλ' εκείνη έκανε πως δεν άκουγε.

Τότε ο γιδοβοσκός θύμωσε, πήρε μια πέτρα και την έριξε πάνω στη γίδα, για να τρομάξει και να κατέβει από το βράχο. Αλλ' η πέτρα πέτυχε τη γίδα στο ένα της κέρατο και το' σπάσε.

Ο γιδοβοσκός τρομοκρατήθηκε, γιατί, σίγουρα το αφεντικό του θα τον έδιωχνε, όταν έβλεπε το σπασμένο κέρατο.

Μέσα στην απελπισία του λοιπόν, άρχισε να παρακαλάει τη γίδα:

– Κάνε μου τη χάρη να μην πεις τίποτα στο αφεντικό μας γι' αυτό που έπαθες.

– Όσο κι αν σωπάσω εγώ, του αποκρίθηκε η γίδα, πώς θα γίνει να κρύψω αυτό που έπαθα; Όλοι θα δούνε ότι το ένα κέρατο μου είναι σπασμέ /ο.

Κι είχε δίκιο, γιατί ένα κακό φανερό δεν μπορεί ποτέ να κρυφτεί.

Ένας λύκος κατέβηκε, μια μέρα, στην ακροποταμιά. Ξαφνικά, στην αντικρινή όχθη, αλλά πιο κάτω, είδε ένα αρνί, που έπινε νερό.

Στο μέρος, όπου βρισκόταν ο λύκος, το ποτάμι ήτανε πλατύ κι έτσι δεν μπορούσε να πηδήσει στην αντικρινή όχθη, για να φάει το αρνί.

Πιο κάτω, όμως, στένευε και το πήδημα θα ήταν εύκολο. Αλλά φοβότανε μήπως φύγει το αρνί ώσπου να φτάσει αυτός στο μέρος απ' όπου θα πηδούσε.

Γι' αυτό, άρχισε να του μιλάει, για να το τρομοκρατήσει και να σταθεί στη θέση του.

– Γιατί μου θολώνεις το νερό και δεν μπορώ να πιω; του φώναξε.

– Πώς σου θολώνω το νερό, αφού εγώ είμαι πιο κάτω από σένα; αποκρίθηκε το καημένο το αρνί.

Ο λύκος, που προχωρούσε στο μεταξύ, βρήκε μια άλλη κατηγορία.

– Έμαθα ότι πέρυσι έβρισες τον πατέρα μου! του είπε αυστηρά.

– Εγώ πέρυσι δεν είχα γεννηθεί ακόμη, αποκρίθηκε το αθώο το αρνί.

Στο μεταξύ, ο λύκος, είχε φτάσει στο μέρος όπου το ποτάμι ήτανε πολύ στενό και, μ' ένα πήδημα, βρέθηκε στην αντικρινή όχθη, πλάι στο τρομοκρατημένο αρνάκι.

– Εσύ μπορείς να βρίσκεις δικαιολογίες, του είπε, αλλ' εγώ θα σε φάω!

Ο λύκος, βλέπετε, ήταν αποφασισμένος να κάνει το κακό και καμιά σωστή και δίκαιη απόκριση του αρνιού δε θα τον εμπόδιζε.

Κάτι κλέφτες, είχανε βάλει στο μάτι ένα σπίτι, που βρισκότανε στην άκρη του χωριού, μακριά από τ' άλλα.

Ήξεραν πως, εκείνος που το είχε, ήτανε καλός νοικοκύρης και λογάριαζαν πως θα' βρισκαν πολλά πράγματα εκεί μέσα για να κλέψουν.

Περνούσαν λοιπόν, κάθε βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, έξω από το σπίτι, αλλά τα σκυλιά, που ήταν στην αυλή, γάβγιζαν δυνατά, ο πετεινός από το κοτέτσι ξεφώνιζε «κουκουρίκου!» κι οι κλέφτες δεν τολμούσαν να μπούνε στο σπίτι γιατί, ή θα τους έσχιζαν τα σκυλιά, ή θα τους έπιαναν οι άνθρωποι.

Έπειτα έλειψαν ένα διάστημα από κείνο το μέρος, γιατί έκλεβαν σ' άλλο χωριό, κι όταν ξαναγύρισαν θυμήθηκαν το σπίτι του νοικοκύρη κι είπαν να πάνε κανένα βράδυ, για να δοκιμάσουν, μήπως μπορέσουν να μπούνε μέσα, να κλέψουν.

Περίμεναν λοιπόν να γίνουν μεσάνυχτα και τότε ξεκίνησαν.

Όταν έφτασαν έξω από το σπίτι, κανένα σκυλί δεν γάβγισε, όπως άλλοτε και, παίρνοντας θάρρος, μπήκανε στην αυλή. Τα σκυλιά έλειπαν.

– Ευκαιρία! είπαν οι κλέφτες.

Και, σπάζοντας σιγά μια πόρτα, μπήκανε στο σπίτι.

Όλα τα δωμάτιά του όμως ήταν αδειανά και δεν βρήκαν τίποτα να κλέψουν, γιατί ο νοικοκύρης του σπιτιού το είχε αδειάσει κι είχε φύγει λίγες μέρες πριν.

Καθώς πήγαιναν να φύγουν, απελπισμένοι, άκουσαν ένα δυνατό «κουκουρίκου!». Ήταν ο πετεινός, που είχε ξεχάσει το αφεντικό του να τον πάρει μαζί του.

– Κάποιος πετεινός λάλησε! είπε ο ένας κλέφτης που τον άκουσε πρώτος.

– Πάμε να τον βρούμε, είπε ένας άλλος. Απ' το τίποτα, καλός είναι κι ο πετεινός.

Βγήκαν λοιπόν στην αυλή κι άρχισαν να ψάχνουν για τον πετεινό.

Οι κλέφτες μπήκαν στο κοτέτσι, τον άρπαξαν κι ετοιμάστηκαν να τον σφάξουν.

– Μη με σκοτώσετε! τους παρακάλεσε ο πετεινός. Με χρειάζονται οι άνθρωποι, για να τους ξυπνάω να πηγαίνουν στις δουλειές τους.

– Τους ξυπνάς κι έτσι εμποδίζεις εμάς να τους κλέψουμε, του αποκρίθηκαν οι κλέφτες.

Και τον έσφαξαν, γιατί ωφελούσε τους τίμιους ανθρώπους κι έβλαπτε αυτούς, που ήταν κλέφτες.

Ο Δίας αποφάσισε κάποτε να βάλει ένα πουλί βασιλιά όλων των άλλων.

Τα κάλεσε λοιπόν όλα στον Όλυμπο και τους είπε: