Валерый Гапееў: Неадпраўленая аповесць

Мінула яшчэ колькі часу. Рукапіс быў амаль гатовы. І тут раніцай аднаго дня Віктара выклікалі ў фірму: звычайная справа, усё ж ён — штатны работнік. Ён папрасіў у мяне аўто, з’ехаў на цэлы дзень.

Яшчэ пад’язджаючы да хаты, ён адчуваў, не, ён ведаў: яго чакае нешта. Сэрца калацілася так, што яго штуршкі перадаваліся рукам, якія трымалі руль.

Прадчуванне апынулася дакладным.

Па-першае, індыкатар паказваў цэлых 11 хвілін запісу.

Па-другое, сярод іншых лістоў у скрыні ляжаў і яго ліст самому сабе.

Віктар не ведаў, што паглядзець першае.

І пайшоў рыхтаваць сабе каву і карміць сваю сойку.

«Do not leave me alone. I am sad. I need you.» — «Не пакідай мяне адну. Мне сумна. Ты патрэбен мне.» — цэлых тры сказы на англійскай былі ў лісце.

Віктар амаль раўнадушна паціснуў плячыма і ўключыў прагляд запісу камеры відэаназірання.

— Я ўсё зразумеў, Эрні, — перабіў я мужчыну. — Далей я ўсё зразумеў, можаш не расказваць.

Мы памаўчалі, думаючы кожны пра сваё.

— Ты заўважыў, як тут ціха? — спытаў Эрні. — У звычайныя гады тут заўсёды крычаць сойкі: тэрмін збору зімовых запасаў. А цяпер — ціха. Пасля таго выпадку.

— Хто яго ведае, — паціснуў я плячыма. — Сойку ж і не заўважыш адразу. Можа, надвор’е такое.

— Добрае надвор’е, — не пагадзіўся Эрні. — А сойка. так, адразу птушка і непрыкметная. Затое, калі ўзляціць, раптам пырсне на цябе яркім блакітам распраўленых крылаў. І так няўлоўна прамільгне, і не зразумееш: што ж такога яркага, прыгожага ёсць у гэтай птушцы, чым яна прыцягвае? Віктар казаў, што ў беларусаў яе назва ад слова «ззяць». Бач, ведаюць сэнс і ў назвах. Дык што ты напішаш? — нечакана задаў ён пытанне.

— А што ў цябе за дакумент ёсць? Той, які для версіі спатрэбіцца?

— Латарэя, выйгрышная, на 50 000 долараў. Гэта латарэя Віктара. Ён пытаўся мяне, ці можна яе наўпрост перадаць якому дзіцячаму дому ў Беларусі. Вось. А я скажу табе, што мне гэтую латарэю перадаў на захоўванне Дэвід. А латарэю нібыта купіў па просьбе Дэвіда і за яго грошы Віктар. Быў у горадзе і выканаў просьбу суседа. Вось і версія. Дэвід быў балбатлівы трохі. Ён мог пахваліцца пра выйгрыш у бары. А як яго дзяліць, калі набываў Віктар?

— Выдатная версія, — без радасці адказаў я.

— Тады трымай латарэю, — Эрні дастаў і працягнуў мне яркі прастакутнік. — Ты абяцаеш прамаўчаць пра гэту паляну?

— Так. Віктар адправіў сваю аповесць?

— Не, не паспеў. Мы сядзелі з ім апоўдні на гэтай паляне. Ён адпусціў сойку і распавядаў мне, што я распавёў табе цяпер. Адправіць аповесць ён збіраўся праз два дні. Але я ўсё сцёр тым жа вечарам... І аповесць таксама.

— Што ж, усё ясна. — кіўнуў я, закурыў. — Пра паляну я нікому не скажу. Але сам вярнуся сюды не раз. Адзін. Ты мне вер.

— А ты верыш? — спытаў ціха Эрні.

— Я веру, — таксама ціха адказаў я і нечакана для сябе дадаў: — А сойкі сюды вернуцца.

— Ты думаеш? — з надзеяй дзіцяці ў голасе спытаў Эрні.

— Вядома, — упэўнена адказаў я, зацягнуўся глыбока, выпусціў дым. — Як жа можа быць інакш? І яшчэ. Ты ўсё сцёр на камп’ютары Віктара, я ведаю, але ты не мог сцерці той самы відэазапіс, што зрабіла камера. Я веру табе. Але я хачу паглядзець . Убачыць .

— Я ведаў, што ты спытаеш, — Эрні спакойна палез у кішэню і дастаў мінідыск. — Г эта копія.

Я вяртаўся адзін — Эрні застаўся сядзець на паляне. Ішоў, не выбіраючы сця жынак, упэўнены, што выйду да бара.

***

...Дык вось, нагадаем нашым чытачам той фатальны вечар. У бары ў Лінды сабралася амаль усё мужчынскае насельніцтва пасёлка. Віктар знаходзіўся там нечым вельмі засмучаны. Зайшоў Дэвід, радасна-ўзбуджаны.

Наперадзе раптам пачуў кароткі звонкі крык. Спыніўся. Я быў упэўнены, што гэта пракрычала сойка. Чакаў, але гук больш не паўтарыўся. Узіраўся па баках, і мне ці то здалося, ці то на самай справе я ўбачыў у шэрасці лесу кароткую сінюю маланку.

— Лінда, усім выпіўку за мой кошт, — весела абвясціў ён. — У мяне было ўдалае паляванне!

Потым ён пачаў расказваць, што купіў пляменніку паветраную стрэльбу з аптычным прыцэлам і вырашыў яе тут жа праверыць.

— Не чакаў такой трапнасці! Адным стрэлам — і дакладна ў галаву! — захлёбваўся Дэвід ад захаплення, трымаючы ў адной руцэ стрэльбу, а ў другой — мёртвае цельца сойкі. Замест галоўкі боўтаўся камяк скрываўленых пёрак. — Лінда, будзе добрая вячэра твайму кату!

Ён стаў хутка выдзіраць з крылцаў птушкі яркія блакітныя пёркі, потым са здзіўленнем узняў перад сваім тварам мёртвую птушку за лапку:

— Глядзіце, ды яна пазначаная! — выгукнуў ён, звяртаючы ўвагу прысутных на блакітнае колца на лапцы птушкі. — Мабыць, гэта нейкі знак!