Валерый Гапееў: Пастка на рыцара

Валерый ГАПЕЕЎ

Пастка на рыцара

Калі ўсё пачалося?

Задаць такое пытанне проста, а паспрабуй адказаць... Можа яшчэ ў першым класе. Але не, у першым, відаць, не... Гэта ў другім-трэцім з’явіліся ў класе свае лідэры, свае забіякі, свае прыгажуні і, вядома, свае непрыгожыя. Так адказаць?.. А завуч ходзіць па кабінету нейкі нечакана стомлены, паніклы і таму такі просты, бы сусед-вясковец з-за нейкай няўдачы. І яшчэ больш няёмка ад таго, што ніяк не адшукаць адказу на ягонае пытанне. Калі ўсё пачалося? Ну, навошта Вам, Мікалай Васільевіч, аб гэтым дапытвацца? Няўжо гэта так важна? Важна, кажаце…

Грышка-філосаф нарэшце прыдумаў:

— Я мяркую, з той вясны. Тады, калі кіналекторый быў, і мы глядзелі стужку пра Айвенга. Гэта было штуршком.

І на самай справе — тады.

Выбеглі ўзрушаныя з цеснага клуба, і Лёшка зараз жа асядлаў Косцю.

— Гэй, рыцары! Доблесны рыцар Без імя і каня выклікае вас на спаборніцтва! — ён ваяўніча размахваў рукамі і падскокваў на шырокім Косцікавым карку.

Косця — галоўны асілак дзесятага — цярпеў і толькі ўсміхаўся. Лешка побач з ім — дзіценак кірпаты, вастраносы, але сябры яны, Косця і Лёшка, можа яшчэ з першага класа, а то і раней.

Дзяўчатам цікава і весела, акружылі хлопцаў колам. І раней так на перапынках дурэлі, таму супраціўнікаў Лешка не доўга чакаў. Яшчэ знайшліся "коні" і "вершнікі", пачалася таўкатня — хто каго скіне з "каня". Лёшка закамандаваў, каб адзін на адзін выходзілі — турнір атрымаўся. “Рыцарскія баі” ішлі хвілін дзесяць, пакуль Генадзь, у каторы раз зірнуўшы на гадзіннік, не сказаў:

— Усё! Хопіць! Перамагла дружба. Праз восем хвілін — алгебра.

Генадзь — аўтарытэт. Ён не той сухар-выдатнік, у якога ў галаве нічога, акрамя ўрокаў. Нездарма Генадзя ў Савет школы абралі. Касцюм на ім заўжды бы толькі з-пад праса, сам заўсёды акуратна падстрыжаны. Ён, зразумела, ні коннікам, ні рыцарам і быць не збіраўся ў гэтай гульні, ды і не прапаноўвалі.

Затое Генадзь як ніхто ўмее ўладжваць спрэчкі з настаўнікамі. Да яго слоў і дырэктар прыслухоўваецца, з завучам Генадзь амаль на “ты”. І дзесяты (адзіны ў школе), які лічыў сябе вельмі дружным, вельмі свабодным, вельмі разумным класам, быў не раз яму ўдзячны. Ды і калі ў Савеце школы свой хлопец — таксама акалічнасць не лішняя.

Алгебра — гэта сур’ёзна. Яе вядзе сам Шаноўны — Зіновій Пятровіч. Шаноўны ён таму, што заўсёды прыйдзе, пакладзе журнал на стол, абвядзе клас позіркам, такім вострым, можа б прасціну разрэзаў, і:

— Ну-у, шаноўныя, хто хоча двойку?

З ім лепей не чапацца, а то ад “калоў” не адкараскаешся.

"Коні" скінулі сваіх рыцараў, і ўсе з гоманам рушылі да недалёкай школы. Лёшка і тут знайшоўся:

— Наперад! На штурм гэтага логава! Вызвалім бедную Алгебру з палону рыцара Шаноўнага! Ура!

Выбухнулі, як угарэлыя, крыкам і лямантам, пабеглі напрасткі, бо час падганяў.

І раптам:

— Эх вы, рыцары! — праспявала са здзекам Ала, першая прыгажуня ў класе і, бадай, у школе. — Ганьба вам!

— А што? — Сталі разгублена, бо яна не жартавала.

— А вунь! — Ала крутнулася назад.

Ну і што? Кульгае далека ззаду Курыца. Ну, не курыца, вядома, а Насця, дачка лясніка. Яшчэ малой аднойчы звалілася з бацькавага Букета (прыгожы конь!), вось і кульгае з тае пары, бо адна нага ў яе карацейшая за другую.

— Можа ты прапануеш яе на руках несці, прыгажуню-паненку? — пакпіў Генадзь, і хлопцы дружна зарагаталі.

Што праўда, то праўда — Насця непрыгожая. Твар смуглявы, рабацінкамі абсыпаны густа-густа. А нос на самай справе, як у курыцы дзюба — востры, злёгку ўніз загнуты. І не такая яна як усе, дзікаватая нейкая. Яно і зразумела: леснічоўка, дзе яна з бацькам жыве, далекавата ад вёскі. Вось і прывыкла адна быць. І маўклівая яна — слова лішняга не выцягнеш. Гэта ўжо бацькава натура — той за дзень можа і слова не вымавіць. Увогуле, Насцю Кульгавую не асабліва заўважалі. Яна быццам і з усімі і ў той жа час.

На Алу быццам найшло нешта, нават нагой прытопнула:

— Сорам! Сорам вам і ганьба! Пакінулі дзяўчыну адну!

Тут не вытрымаў Додзіеў, другагоднік, якога часцей проста Додзікам клікалі:

— Вось ідзі да яе і паднясі! —з’едліва прапанаваў ён, цыркнуў слінай.

Злаваць Додзіку на Насцю было з чаго: гэта яна, Насця выкрыла яго і ягонага сябра, Толіка, калі яны мінулай вясной збіралі бярозавы сок і спляжылі шэсць добрых бяроз, высокіх, стройных. Бацька Насці тады акт склаў, давялося штраф плаціць бацькам.