- Габрэі кажуць, што гэта яны абраныя. І праз тое іх пакуты.
Палута нахілілася, пацалавала Мацея ў лоб.
- Мала што габрэі кажуць... Ты можаш так сказаць, каб я заплакала?
- Па Мацеі?
- Па Мацеі. Па табе, па мне.
- А па табе чаму? Цябе згвалцілі і забілі? У другі раз?
- Можа быць.
- Што можа быць? Ты жывая?..
- Жывая, - засмяялася Палута. - Мёртвыя вар’ятамі не бываюць. І не плачуць, - узялася яна за вечка. - Так што можаш не казаць, каб заплакала... Панеслі? А то вунь дождж сунецца...
Накрыўшы нябожчыка вечкам, з-пад якога, як здалося Стасю, Мацей усміхнуўся ўсмешкай Палуты, паднялі труну з козлаў. Яна аказалася на дзіва лёгкай, высахла за гады на гарышчы, дый Мацей, як Палута сказала, лёгкі стаў пад смерць. Стась адзін бы яго данёс, калі б было зручна.
Пайшлі па вёсцы. Палута ўперадзе, узяўшыся ў нагах, дзе лягчэй, і так лёгка йшла, нібы й не несла нічога. Плаўная, гнуткая... Мякка перакочваліся пад зрэбнай спадніцай яе акруглыя клубы... Раптам яна павярнулася і так на яго зірнула, як апякла, і такая спякотная хваля пракацілася па ім ад неба да зямлі і ад зямлі зноў да неба, што яго хіснула - і ён ледзьве ўстаяў...
Шлях для ўсіх быў кароткі, але для кожнага - свой.
Паставілі труну з тарца магілы, грудок выбранай зямлі каля якой невысокі быў - Палута не глыбака выкапала. Мусіць, каб апускаць было ямчэй. Яна пачала малітву: “Памяні, Госпадзі, супачылых слугаў тваіх Мацея ды Стася, даруй ім грахі іхнія...” - і Стась не стаў замаркочвацца, што Палута яго да нябожчыка прыпляла, прасунуў над магілай труну, якая завісла адным канцом, трохі хістаючыся, і калі ён скочыў на дно, каб труну падтрымаць - Палута піхнула яе, і труна, стаўшы раптам свінцова- цяжкай, слізнула на Стася, паваліла, накрыла. “Прымі ў царства вечнае славы Тваёй і радасці невымоўнай навекі...” - яшчэ паспеў ён пачуць цямнеючым слыхам, як даказала малітву Палута і рассмяялася.
Вар’ятка.
Хто дапамог ім выбрацца з магілы, яны не ведалі.
Спачатку Стасю здалося, што ці ў труне, якой яго прыдушыла, ці вышэй, над труной, нехта шкрабаецца. Правай, непрыціснутай рукой ён намацаў дошкі над сабой і пастукаў. “Хто там?” - спытаў зверху прыдушаным голасам Мацей. Стась хацеў адказаць, ды рот быў, хоць і не шчыльна, забіты зямлёй, і ён толькі прамычэць здолеў: “Э... а... я... (гэта я)” - не спадзеючыся, што нехта яго пачуе, але Мацей не толькі пачуў, ён Стася пазнаў: “Гэта ты, Стась, пада мной? Не Палута?..” Пасля ён чуў, як Мацей, вохкаючы і лаячыся, варочаўся ў труне, упіраўся ў вечка, спрабуючы падняць ці ссунуць яго, але ні падняць, ні ссунуць прыкапанае вечка сіл Мацеевых не ставала. Ён узвыў адчайна: “Вось жа ведзьма! Жывымі пахавала!” - і тут нехта гукнуў: “Гэй! Вы там жывыя?..” Голас быў нібы знаёмы, але такі аддалены, прыглушаны, што не распазнаць... Пачуўся жалезны шоргат капаніцы ў зямлі, нехта адкопваў магілу, вось ужо жалеза зашкрэбала па дрэве, па вечку, і чутно было, як Мацей прыпадняў яго нарэшце і стаў выбірацца з труны...
Выбіраўся ён доўга, Стась ужо задыхаўся, калі Мацей выцягнуў труну, а з-пад труны Стася.
Каля магілы нікога не было. Толькі на ўскрайку лесу мільганула нечая, зноў жа нібы знаёмая постаць, ды дзе ты вачамі, прысыпанымі зямлёй, разбярэш здаля, чыя?..
- Памог - і за парог, - сказаў Мацей. - Па-нашаму. Ведаеш, у нас раней глыбокія магілы капалі. Метры два. Нават з паловай. Дык самі далакопы не маглі з іх вылезці, а не тое што нябожчыкі...
Імжэў няўтульны восеньскі дождж, які ўсё ж дайшоў да Багушоў па дарозе з Менску, было мокра і холадна, але яны не заўважалі ні макраты, ні холаду, сядзелі на краі сваёй магілы спінай да спіны і глядзелі... Нізка над лесам, як амаль заўсёды ўвосень, вісела цяжкое, каламутнае неба, пусты вецер бег па ім і з дажджом падаў на пустое, шэрае поле, на якім шукалі нешта, пераскокваючы ад купіны да купіны, дзве чорныя, мокрыя вароны, якія маглі выдзяўбаць ім вочы, але не выдзяўбалі, і яны бачылі над лесам неба, над полем дождж, на купінах варонаў - і ні ў адным музеі свету не бачыў Стась лепшай карціны, а Мацей ні ў якіх музеях проста не бываў.
“Трэба памерці, каб адчуць такое... ” - падумаў Стась, а Мацей сказаў, дажджом вымываючы твар, па якім сцякала зямля:
- Беларусаў яна пахаваць хацела! У нас свісток. Свіснулі - і ажылі. І во: неба, поле, лес!
- Дык ты ж свісток... - сагнуўся Стась, каб адкашляцца, ад зямлі адплявацца, - згубіў. Ці зманіў?
Мацей падняўся, стукнуў яму ў спіну.
Читать дальше