Уладзімір Някляеў - На ўсякім свеце

- Яшчэ адзін грэх, - нахіліўся над Мацеевым лістом дзед. - Не вярнуў Казіміру Страху тры рублі. Яно як было? Мацей адклаў тры рублі, каб вярнуць, а Вяргіня іх у яго выцягнула. Дзе ўзяць? Зарабіць ён мог толькі на мёдзе. І пакуль выгнаў, на кірмаш завёз і прадаў той мёд, Казіміра не стала. Дык чый гэта грэх?

- Казіміраў, - рагатнуў дзядзька Пятрусь. - Бо памёр.

Дзед Ясь, не вытрываўшы, даў яму шчаўбана:

- Парагачы! А то ты жывы.

- Як усе... - пакрыўджана ўстаў з-за стала дзядзька Пятрусь. - Пара мне. Чым мог памог - і за парог. Пакуль да Смаргоняў дайду...

Дзед спыніў яго:

- Паспееш!.. Трэці грэх і апошні... Пажадаў Мацей, каб Вяргіні, старой жонкі ягонай не стала. Каб з маладой, з Палутай жыць... Хацеў аслабіць цвікі на верхняй папярэчыне драбіны. Не аслабіў, але хацеў... Пажадаў смерці... І Вяргіня зрынулася і забілася.

Над сталом, над грушай, над Вялікім Возам з боку поля Былінскіх навісла маўчанне.

“Вось пра што яны маўчаць? - думаў Стась. - Яны ж не вар’яты, як Палута, каб не разумець, што пажадаць нечага - не тое самае, што гэта зрабіць. Калі тое самае, дык для чаго Богу рай? Даглядаць там сад, змея карміць. Мог з’эканоміць, абысціся пеклам. Бо няма ў свеце чалавека, які не пажадаў бы чагосьці такога, што грэх. І праведны не той, хто, як дзіця, пра грэх не ведае, ці не здольны саграшыць. Еўнух хіба праведнік?.. Праведны той, хто мог саграшыць, хто зведаў спакусу, але не паддаўся ёй, пераступіў цераз яе... ”

- Што пастанаўляем? - парушыў маўчанне дзед. - Грэх? Не грэх? Ці на разгляд Бога?

Дзядзька Лявон на лаве пакруціўся, як нешта яму муліла.

- Лепш на разгляд. Бо калі грэх, дык Палута крык усчыне. Не грэх, дык Вяргіня. Мне і так, і гэтак як сакратару нявыкрутка.

Жанчын дзядзька Лявон заўсёды пабойваўся, але ніколі на гэтым свеце ніякім сакратаром ён не быў. А на тым свеце стаў?

- Стаў ён сакратаром. У нацаддзеле. І яшчэ цэнзарам, - падміргнуўшы Стасю, кіўнуў у бок брата дзядзька Пятрусь. - Без ягонай візы - да Бога нічога.

Пра цэнзуру Стась зразумеў, а вось пра нацаддзел - не.

- У якім нацаддзеле?

- Беларускім. Якім яшчэ? Там у нас ведаеш як у беларусы ўсе шчэ- мяцца! І рускія, і палякі... Прывілея ў Бога для беларусаў. Таму кантроль такі, што абы-хто не праскоча. Мала, каб ты дакумент беларускі меў. Трэба, каб душу.

- А як распазнаць? - не мог не спытаць, бо яно само па сабе спыталася, Стась, і дзядзька Пятрусь уздыхнуў:

- Вось гэта самае цяжкае. Што там, што тут...

Ён пры жыцці жартаўнік быў, дзядзька Пятрусь, і Стась глянуў на дзеда, на маці, на бацьку, ці не ўсміхаюцца, але яны выглядалі сур’ёзнымі.

- Добра, - пасунуўся ён да дзядзькі Лявона, які не быў такім бала­болам, як ягоны брат. - Неяк распазналі. Але чаму прывілея? За што?

Сакратар нацаддзелу плячыма пацепнуў:

- Не ведаю. Пра гэта Бог не кажа. Калі на зямлі ты беларусам быў, дык на небе ты чалавек. І прывілея табе.

- Рай?

- Не. Прывілея.

- Якая?

- Такая... - пакруціў рукамі, нібы гарбуз у іх трымаў, дзядзька Лявон.

- Беларусы ж ніколі не ведаюць, чаго яны хочуць... Дык Бог прыдумаў для іх не рай і не пекла, а... Ну, прывілею такую...

- Круглую?

- Можна сказаць, што круглую. А можна, што квадратную. Сам некалі ўбачыш, калі заслужыш.

Што гэта за прывілея, пра якую нават сказаць нельга, якая яна?

- А калі не ўбачу? Не заслужу?

Дзядзька Пятрусь на яго вылупіўся.

- Як гэта?.. - І павярнуўся да ўсіх. - Вы чулі? У яго дзядзька ў Боскай канцылярыі, а ён прывілеі не заслужыць!

Усе зрабілі такі выгляд: ну, маўляў, што з яго ўзяць?

Жартаўнікі...

“Усе беларусы абраныя”, - успомніў Стась Палуту каля труны Мацея, а дзядзька Лявон, так і не растлумачыўшы, якая там прывілея ў Бога для беларусаў кругла-квадратная, падняўся: “Дык што вырашаем з Мацеем? На разгляд?..” - і тут з бліндажа за Магеравым полем, збудаваным немцамі яшчэ ў Першую сусветную, затахкаў кулямёт. Адна чарга, другая, а пасля: ба-бах, бух, бах, ба-бу-бух...

- Дзве чаргі, сем лімонак, - палічыў дзядзька Пятрусь. - Во Маргер дае! Па кім гэта ён?

- Па немцах з брацкай магілы, - сказаў Стасеў бацька, які ні з кім, апроч немцаў, не ваяваў, а дзядзька Лявон, які не ваяваў з немцамі, пакруціў галавой: “Не, ён далей кідаў. Па рускіх...”

- Ды па паляках ён, што на каталіцкіх могілках! - узбег на пагорак дзядзька Пятрусь. - Гэта вам хочацца, каб па немцах ці рускіх... Не хочаце, каб па паляках. Самі ў палякі хочаце. А хто ў вайну бацюшку забіў? І дачку ягоную з пляменніцай, што настаўніцамі былі? Немцы?.. Рускія?..

- Ох, Божухна... - уздыхнула і перахрысцілася пабуджаная стралянінай баба Алімпа, якая датуль ціха спачывала пад бліжнім дубком. - Які бацюшка быў... А дачушка якая разумніца... Усё казала: “Мы й літоўцаў з палякамі па-беларуску навучым...” Навучыла, бедная...