Вінцэсь Мудроў: Албанскае танга

Да самай Якубоўкі ішла пехатой, разважаючы - як жыць далей, - і калі, змораная, пераступіла парог, пачула гарачкавы Нюрчын голас.

- Хутчэй сюды, тут пра Албанію кажуць!

Нюрка як заўсёды сядзела ля прымача, але гэтым разам слухала не музычную перадачу з Варшавы, а Маскву. У Маскве пачаўся партыйны з’езд - пра гэта ўвесь час трындзелі на інстытуцкіх палітінфармацыях, - і акурат цяпер па радыё перадавалі з’ездаўскія прамовы. Нейкі мужчына з каўказскім акцэнтам манатонна гамзаў:

- Вярнуліся нядаўна ў Албанію маракі, якія навучаліся ў Севастопалі. У гутарках яны выказвалі здзіўленне: чым выклікана нечаканае пагаршэнне дачыненняў паміж Албаніяй і СССР? У выніку многія з іх патрапілі ў вязніцу, - хваля крыху адышла, і Нюрка злёгку крутнула ручку настройкі. - Албанскім студэнтам, якія ў нас вучыліся і якія дачасна паехалі на вакацыі, працягваць вучобу ў СССР не дазволілі. Гэта выклікала сярод іх незадаволенне і зноў-такі многія незадаволеныя былі рэпрэсаваныя.

- Чула? - ускінула брыво Нюрка. - Ці не пасадзілі твайго албанца?

Надзея памаўчала хвіліну, тузаючы ражок блакітнай хусткі, нарэшце

схамянулася, задышліва, як пасля доўгай беганіны, прашаптала:

- Паеду ў Маскву.

- У якую Маскву? Навошта? - Нюрка ўражана глянула ў Надзейчын твар.

- Зайду ў албанскае пасольства. Спытаю: ці на волі ён? Яны павінны ведаць...

- Суніміся... якое пасольства? Ды хто цябе туды пусціць?!

Надзея сцягнула з галавы хустку, страсянула кудзеркамі валасоў і ціха выдыхнула:

- Паеду... - і ў выдыху гэтым чулася гатоўнасць заплакаць.

IX

Трапяткі ветрык крануўся скроні, напорліва налёг на патыліцу, і галава злёгку закружылася. Хоць і праспаў з дарогі аж дванаццаць гадзінаў, але ўсё адно ў целе адчувалася стома, і галава была, як з пахмелля.

У Якубоўцы, па якой ён ішоў, за трыццаць прамінулых гадоў, бадай, нічога не змянілася. Прыгарадная вёска была забудаваная дыхтоўнымі, сточанымі шашалем хатамі на высокіх каменных падмурках. Такія хаты яму часцяком даводзілася бачыць у глыбіні Расеі, але тут, на беразе Сожа, яны глядзеліся экзатычнымі, немаведама калі ўзведзенымі спарудамі.

Надзея знайсці колішнюю Петрытаву сяброўку была знікомай. Гаспадыня, у якой тая здымала кут, відаць, загавела душой; дачка яе, Нюрка, няйначай, кудысьці з’ехала. А калі і не з’ехала, дык наўрад ці скажа - дзе зараз кватарантка, што некалі, чорт ведае калі, жыла ў іхнай хаце. Аднак ён паабяцаў Петрыту знайсці тую жанчыну і цяпер, шыбуючы па пыльнай вясковай вуліцы, прагнымі вачыма паглядаў на няўклюдныя, ад рукі намаляваныя нумары на фасадах якубоўскіх хат.

Патрэбны нумар упрыгожваў не шаляваную будыніну з прыгожымі карункавымі аканіцамі. На двары заходзіўся ад брэху сабака, і Мікола ў нерашучасці спыніўся каля весніц.

- Ну до табе! - пачуўся незадаволены жаночы голас, і сабака, скавытнуўшы, аціх.

Кабета, што выйшла ў двор, была ягонага веку, і Мікола, прасвятлеўшы тварам, яшчэ здалёк выгукнуў:

- Добры дзень, Нюра!

Жанчына працяла яго насцярожлівым позіркам.

Уцяміўшы, што перад ім зусім іншы чалавек, Мікола загаварыў няўцямна і блытана.

- Тут калісьці гаспадыня жыла... разам з дачкой... дачку Нюра звалі... а ў іх дзяўчына кватаравала... студэнтка...

- А калі ж гэта было? - перапытала жанчына.

- Ды дзесьці напачатку шасцідзясятых...

- У-уу... мы тут толькі дзесяць гадоў жывем. Бацька мой, - жанчына ўздыхнула, - гэтую хату купляў. А ў каго - я нават і не ведаю. На БАМе тады працавала.

Мікола асуджана керхануў, памацаў Петрытава пісьмо, што ляжала ў нутраной кішэні, і кабета ўжо бадзёрым голасам паведаміла:

- А вы да Міканораўны зайдзіце. Ву-уунь сіні дамок... на тым баку вуліцы. Ёй ужо семдзесят пяць гадоў. Усіх тут ведае.

У двары сіняга дамка сабакі не было, і Мікола адным махам узбег на высокі ганак. Хацеў быў пастукаць косткамі пальцаў у дзверы, але яны самі адчыніліся, і на парозе паўстала ўскудлачаная дзяўчынёха.

- Заходзьце, бабуля вас ад ранку чакае.

Уражаны такой весткай, Мікола ўвайшоў у хату і пачуў ціхае вохканне. Вохкалі за стракатай фіранкай.

- Сённяшнюю ж ночку ўжо ж ледзь перажыла, - плаксіва заенчылі за фіранкай, і Мікола, зразумеўшы, што яго прынялі за лекара, пацёр далонню няголеную сківіцу.

Потым доўгіх дзесяць хвілінаў, ізноў-такі няўцямна і блытана, распавядаў хворай бабулі пра мэту свайго візіту, нарэшце тая залыпала вачанятамі і са стогнам прамармытала:

- Міронаўна, пра якую вы гаворыце, даўно памерла. А Нюрка хату прадала ды пабралася з нейкім вайскоўцам. Паехала некуды ў Калінінград, пажыла там год і развялася. Потым вярнулася і з нейкім - ці то армянінам, ці то грузінам - сышлася. - Бабуля з кожным прамоўленым словам жвавела і нават прыўзнялася на локці. - А армянін на базары кветкамі ды кавунамі гандляваў. І вось паехаў раз... ужо да сябе туды... па кветкі - і хвастом накрыўся...