Юры Станкевіч - П'яўка

Заставаліся толькі кнігі, якія я перадусім, старанна запакаваў, каб не распазналі, што гэта такое, і здаў у камеру заховаўння пад шыфравы замок. Па магчымасці я вырашыў потым забраць іх з сабой.

Задушлівая спёка, між тым, вельмі марудна пайшла на спад, хоць сонца ўжо даўно схавалася за вэлюмам смогу на даляглядзе. Я б з задавальненнем прыняў душ, але вады ў кранах, як амаль заўсёды, у гэтым квартале не было, хіба што заставаліся нязначныя яе рэшткі ў маім зліўным бачку на балконе — вынік даўнішняга кароткага дажджу. Я абдаўся імі з конаўкі, адчуўшы ня-значную палёгку, выключыў і зноў апынуўся на канапе.

Ці меў рацыю бацька, — доўжыў я сваю думку, — калі ўдасканальваў, адпаведна з часам, на першы погляд вар’яцкія ці ўвогуле фантастычныя ідэі і распрацоўкі папярэднікаў? Дарэчы, ён быў не адзіны ў сваім імкненні абясшкодзіць сістэму падману, якая цяпер, пасля яўных і вытан-чаных, быццам другасных злачынстваў, усталявалася ў нашай краіне. Хіба не выклікае цьмяныя, часам неакрэсленыя падазрэнні пастаянная прага ўціску на самых разумных, здаровых, паўнавартых, якіх у адпаведныя гадзіны “ікс” пачынаюць брутальна нішчыць, і тады, як адзначалі старажытныя назіральнікі, “гільяціны працуюць нібы швейныя машынкі, адсякаючы галовы выбарча самым высокім, светлавалосым, блакітнавокім, гожым асобінам”? І хіба не крэда ўсіх служкаў зацені мінулага і цяперашняга часу — “здай разумных і тады сам будзеш вольны”?

А паколькі гэтыя спрадвечныя і непераможныя інстынкты, уласцівыя “людзям-ценям”, паста-янна ўступалі ў супярэчнасць з іх асноўнымі намаганнямі ў ходзе тэхналагічнага працэсу, скіраванымі на стварэнне прыярытэтных умоў у матэрыяльным баку свайго ўласнага жыцця, то, нягледзячы на адносна паспяховую тактыку пераманьвання навукоўцаў і стварэнню, услед за іншымі дзяржавамі, індустрыі трансмогаў — дапаможных блокаў асацыіраваных вобразаў па якой прафесіі ці галіне навукі, — усе гэтыя высілкі не давалі значных вынікаў. Марнымі былі і паімкненні ўладаў у дасягненні сваёй асноўнай мэты — стварэнні тэхналогіі пераносу фокусу “Я” свядомасці на камп’ютэрны носьбіт і дасягнення такім чынам бессмяротнасці. Ідэя ўваскрашэння і вечнага жыцця, якая калісьці ў старажытныя часы дала штуршок глабальнай метафізічнай мутацыі — хрысціянству, зноў паўставала перад чалавецтвам, толькі ў новай афарбоўцы. Але нешта цьмянае і дагэтуль нявыкрасленае ўвесь час бунтавала супраць яе, і прычынай таму былі не толькі няйнакш як закладзены генетычна самазнішчальны ўціск “людзей-ценяў”, а і шматлікія экалагічныя і тэхнагалічныя катастрофы, якія разпораз адкідвалі наша людства ў славутыя “цемру і скрыгат зубоў”. З меркаванняў бацькі я ўвогуле ведаў, што вынік тут адзін — менавіта пустата, бо, як ён лічыў у сваіх распрацоўках: “Сімуляцыя можа быць імгненна знішчана ці прыпынена”. І калі гэта адбудзецца — то ў глабальным маштабе.

Тым не менш, тэма вынаходніцтва і паўсюднага ўкаранення тэхналогіі бессмяротнасці свядомасці ўвесь час мусіравалася ў сродках інфармацыі. Улады пераконвалі насельніцтва ў тым, што наша цывілізацыя з’яўляецца безумоўна базавай, яе далейшы росквіт — наперадзе, а ідэі Сімуляцыі не толькі замоўчваліся, а і пры малейшым напамінку жорстка пераследаваліся. Хоць у асобныхпрывіліяваных кварталах Мегаполіса адносна высокі ўзровень жыцця штучна падтрымліваўся, то ў шматлікіх паселішчах ці прамыслова-сельскагаспадарчых кластарах ён нагадваў сярэднявечча, альбо, у лепшых выпадках, мінулае стагоддзе на яго пачатку.

Я прыгадаў закінутае ў Сеціва запрашэнне ў Новы Эдэм. Што ж, я бываў раней у такіх месцах, жыццё дастаткова кідала мяне па свеце, я ведаў пра іх праўду — магчыма, не ўсю, а нейкую яе частку, і тым больш ненавідзеў ману. Я зноў абдумаў усё і канчаткова вырашыў прыняць пра-панову сваіх нядаўніх гасцей.

Так часта бывае: здаецца, ужо край і няма паратунку, але нечакана прыходзіць выйсце, і... жыццё працягваецца.

empty 2.

Прайшлі амаль суткі, але былыя мае наведвальнікі не прыходзілі. Час ішоў, і зноў наступіў вечар. Сутонела.

Я збольшага павячэраў штучным бутэрбродам, падобным на мыла, а потым дацягнуўся да пульта і ўключыў уманціраваны ў сцяну тэлевізар — яго старадаўнюю мадэль. З экрана зазыўна заўсміхаліся напаўаголеныя юрлівыя прыгажуні, трансвестыты і педэрасты, напамажаныя ка-ментатары бралі інтэрв’ю ў заўсёды задаволеных жыццём людзей, часам прапаноўваліся карцінкі нейкіх тэхналагічных распрацовак, падлічваліся сумы прыбыткаў.