Макс Шчур - Завяршыць гештальт

Далі б яны мне лепш абанэмэнт на публічны дом, думаю я, лепей бы я адразу пасяліўся там. Не хапала мне яшчэ стаць чальцом гольфавага клюбу. З другога боку, у іх прынамсі ёсьць свая Кніга, свой «Дамастрой». У мяне няма ні халеры. То бок насамрэч у мяне ў хаце адны кнігі, і некаторыя нават таксама па-ангельску, але ніводная зь іх ня можа раўняцца ў практычнай карысьці з Кнігай маіх галяндцаў. Наадварот: акурат гэтыя кнігі, ніхто іншы, вінаватыя ў маёй непрактычнасьці. Які можа быць практычны толк з жыцьця ў кляштары, якой бы багатай бібліятэкай ён ні ганарыўся? Ганарыцца бібліятэкай, да таго ж у часы інтэрнэту — у прынцыпе глупства, нават для ўстаноў, пагатоў для людзей. А вось ганарыцца Кнігай, што ўтрымлівае ў тым ліку інструкцыю па карыстаньні ўсімі бібліятэкамі (бэнзін у кладоўцы, запалкі па-над плітой) — цалкам слушна і правамерна. Што ж, трэба ўжо зараз пачынаць думаць над фармулёўкай уласнага ўдзячнага водгуку. Другога падобнага шансу трапіць у аналы ня будзе.

46.

Заблукаўшы ў той жа дзень непадалёк ад галоўнай плошчы (гэта ж трэба ўмець! — сьвяшчэнная пашана да Кнігі не дазволіла мне дастаць зь яе мапу), я зьнянацку адкрыў для сябе, што і ў Н., як у любым галяндзкім горадзе, ёсьць квартал чырвоных ліхтароў ці, слушней кажучы, чырвоных фіранак — ну, хай не квартал, але прынамсі вулічка абавязковая паўсюль. Вось толькі я не адразу пазнаў яе, бо апынуўся там надта рана, гадзіне а першай дня, уцякаючы ад масавага псыхозу, то бок ад кірмаша народных рамёстваў, прызначанага невядома адкуль (зь Нямеччыны) панаехалым турыстам. На першы погляд крамы ў вулічцы не здаліся мне нейкімі занадта адрознымі ад астатніх: я прыняў іх за самыя звычайныя бары ці кавярні і ўжо зьбіраўся прысесьці перад нейкаю зь іх на тэрасу, выпіць кавы ў цяньку і цішы. Скуль мне было ведаць, што ніякіх бараў ці кавярняў паблізу і быць не магло, бо ўсе яны засяроджаныя ў іншым, наўмысна пад гэта адведзеным квартале! Заблукаць і выпадкова натрапіць у Н. на якую забягалаўку, як я спадзяваўся, практычна немагчыма. Тут нічога выпадковага не бывае. Цэнтар горада кіруецца лёгікай супэрмаркета (маркт = плошча), у якім тавары разьмеркаваныя строга па аддзелах. Вось тут — крамы з вопраткай, тут — з абуткам, тут — культура, а там — далікатэсы. Усё для арыентацыі пакупніка: прыходзьце і выбірайце, што вам да душы. Непарушная схема гандлю, адпрацаваная й даведзеная да дасканаласьці вякамі. І, вядома ж, найстарэйшым і самым папулярным аддзелам супэрмаркету ёсьць традыцыйна мясны, крывава-чырвоны, у які я і трапіў, хоць зусім туды не зьбіраўся.

Часовая адсутнасьць кліентуры дазволіла мне сяк-так разгледзець закулісьсе гэтага штовечаровага спэктаклю — так бы мовіць, памацаць дэкарацыі, зазірнуць у грымёркі, азнаёміцца з канфігурацыяй адключанага пакуль асьвятленьня... Нібы пабываў на рэпэтыцыі заежджай аматарскай трупы (наўрад ці нейкая з актрыс засталася пасьля тэатральнага працаваць у родным горадзе). На жаль, усе ўдзельніцы ансамблю маюць толькі адно сцэнічнае амплюа — амплюа субрэткі, і нагадваюць ня юных гераіняў танных апэрэтаў, а хутчэй старых зводніц. Сама іхная зьнешнасьць нібы пакліканая адбіць у вас усякае сэксуальнае жаданьне — надта ж добра адлюстроўваецца ў іхных абліччах учорашняя начная зьмена. Гэта, груба кажучы, адзіны тутэйшы (хаця збольшага завазны) тавар, які ня мае так званага таварнага выгляду, дый не асабліва дбае пра яго. Працоўныя месцы прастытутак абсталяваныя з той жа ашчаднасьцю, што й галяндзкія дамы: вакно-вітрына, тут жа ложак (хутчэй нават проста кушэтка, як у псыхааналітыка), тут жа рука(ці срака-)мыйнік, часам яшчэ люстэрка для фэйс-кантролю. Бадай, гэткая адзіночная камэра, у якую гермэтычна запакаваны грэх; апошні прыстанак для тых, хто ніяк ня можа даць рады свайму лібіда і гатовы нават зганьбіцца ўваччу мясцовых жыхароў, абы толькі пазбавіцца ад самоты. Нездарма, відаць, прастытуткі маюць аднолькавую пагадзінную таксу з псыхааналітыкамі. З той хіба розьніцай, што ў псыхааналітыка задавальненьне атрымлівае ён, а ня вы.

У цэлым маё ўражаньне ад вулічкі было сапраўды падобным да ўражаньня сталічнага крытыка ад правінцыйнага тэатру — мае эстэтычныя патрабаваньні засталіся глыбока незадаволеныя. У тым жа Амстэрдаме курвы ўсёткі, наколькі я іх памятаю, нашмат маладзейшыя й нашмат больш дагледжаныя, чым тут, як і належыць Каралеўскай опэры і балету. Думаю, атрымаць працу ў адным з сталічных вакенцаў з чырвонымі фіранкамі — мара кожнай гандляркі целам, прынамсі ў Эўропе: гэта значыла б трапіць у сапраўдную эліту сваёй прафэсіі, з адпаведна высокімі заробкамі. Асобных дзяўчат з Амстэрдаму можна сьмела браць у «Фэмэн», яны яго сваім выглядам не пасаромяць. Але гэта, так бы мовіць, максымум — прыгажуняў там няма. Іх у прынцыпе няма ў гэтым бізнэсе.