Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Дзве рэчы ў тым банкеце вінны спалучацца

З загаду панскага: дастатак і мастацтва.

Ўзыходзіў ясны дзень святой Мадонны кветнай

Цудоўнаю бясконца раніцаю летняй,

Дзе неба чыстае над соннаю зямлёю

Вісела сінім морам, поўным супакою.

Зор колькі свеціць, як жамчужыны, няярка,

А збоку адзінокая праходзіць хмарка

I, летучы, ў блакіце крылле акунае,

Якое нам анёла ўраз напамінае

Таго, што, на зямлі малітвай прытрыманы,

Спяшаецца цяпер у свой палац туманны.

Ужо на дне нябёсаў перлы зор здрабнелі

І згаслі. Вось чало нябёс яснее ў белі

І правы бок яго ляжыць на мяккіх ценях,

А левы ружавее ў сонечных праменнях,

І круг, нібы павека, ўзносіцца шырока,

А там бялок віднее дзесьці ў цэнтры вока

І зрэнка-радуга. А вось прамень узбліснуў,

Па небе кругльм дзённае святло праціснуў

І ў белай хмарцы залатой стралой павіснуў.

На гэты стрэл - дня знак - агнёў пук цэлы рвецца,

Крыжуецца на небе, ясным светам льецца,

І вока сонца ўсходзіць. Зразу сонна, быццам

Стараючыся жмурыцца ці прыпыніцца,

Ў сем колераў гарыць, і неба раз за разам

Крывавіцца ў рубін, залоціцца тапазам,

Яснее і крышталам свеціцца празрыстым,

Пасля агнём гарыць, блішчыць брыльянтам чыстым

I ўрэшце ззяе зоркай велічнай бясконца -

Вось так самотнае ішло па небе сонца.

Народ літоўскі сёння зрання мітусіцца,

Сабраўшыся з вакольных сёл каля капліцы,

Як быццам для якога цуду аб'яўлення.

Сабраліся сяляне часткай для малення,

А часткаю таму, што ўсіх цікавасць брала

Пабачыць войска, афіцэраў, генералаў -

Тых слаўных камандзіраў нашых легіёнаў.

Якіх народ любіў і памятаў імёны,

Якіх блуканні, бітвы, страты і ўсе справы

Былі евангеллем літоўскім, кнігай славы.

Снуюць вакол салдаты, ходзяць афіцэры;

Народ ледзь можа даць вачам уласным веры,

Што бачыць землякоў у вопратцы вайсковай,

Узброеных і з польскай выпраўкай і мовай.

Ішла імша. Не змесціць дробная капліца

Усіх, дык большасць звонку грамадой цясніцца,

Глядзяць на дзверы ўсе, адкрыты ўсе галовы,

І волас літвіноў жаўтавы ці сталёвы

Залоціцца, як быццам жыта на палетку.

Галоўкі баб, дзяўчат цвітуць між імі зрэдку,

Прыбраныя ў шматфарбных каснікоў палосы,

Ў жывыя кветкі, паўплятаныя у косы,

І так мігцяць, бы ў збожжы васількі, куколі.

Натоўп шматколерны ўкрывае густа поле,

І на званочак серабрысты, гаманлівы

Галовы гнуцца, як ад ветру колас нівы.

Сялянкі сёння к Багародзіцы алтару

Нясуць снапочкі свежых зёлак на ахвяру.

Усё прыбрана кветкамі, дык зеляніцца

Алтар, абраз, а нават ганак і званіца.

А калі ранні ветрык, дзьмухнуўшы з усходу,

Вянкі сарве і кіне на натоўп народу,

То льюцца вокал пахі ладана і мёду.

Пасля імшы ў касцёле і пасля казання

З'явіўся правадыр народнага сабрання -

Пан Падкаморы, выбраны на пору гэту

Маршалкам дэлегацыі ўсяго павету.

Быў ён у жупане, скрозь золатам расшытым,

І ў кунтушы з махром ядвабным. Пояс літы

Блішчэў над шабляй з рукаяткай лускаватай,

Пад шыяй ззяў брыльянт на зашчапцы багатай.

Канфедэратка белая, на ёй пук цэлы

Прыгожых рэдкасных чубоў ад чаплі белай.

(А гэткі кутасок чапляюць толькі ў свята,

Бо пёрку кожнаму цана не менш дуката.)

Вось так прыбраны, стаў на ўзгорку ля касцёла,

Салдаты і сяляне сціснуліся ў кола,

А ён прамовіў:

"Аб'явіў нам ксёндз з амбоны,

Што кесар дараваў, па прыкладу Кароны,

Свабоду Княжаству Літоўскаму. Вы чулі,

Што ўлады новую работу разгарнулі,

Агульны сейм збярэцца хутка ўжо ў сталіцы.

Я толькі коратка хацеў бы запыніцца

На справе, што датычыцца сям'і Сапліцаў,

Паноў тутэйшых.

Мы не будзем адракацца,

Вядома ўсім, што некалі рабіў пан Яцак

Калі яго грахі ўся ведае акруга,

То трэба расказаць і пра яго заслугі:

Прысутныя тут нашых войскаў генералы

Прывезлі ў адрас Яцка многія пахвалы.

Пан Яцак не памёр (як гаварылі) ў Рыме,

Але змяніў жыццё сваё і стан, і імя,

І акупіў усе свае старыя віны

Жыццём святым і працай на карысць Айчыны.

Пад Гогэнліндэн, калі Рышпанс паўразбіты

Збіраўся адступаць за радаю ўсёй світы,

Не ведаючы, што надходзіць дапамога,

Ён, Яцак-Робак, небяспечнаю дарогай

Прынёс пісьмо Князевіча да генерала,

Што наша войска тыл варожы акружала.

Пасля ў Іспаніі, дзе польскія уланы

Гор Самасеры бралі пункт умацаваны,

Пры Казетульскім, ён быў ранены два разы!