Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

У сэрцы нешта, як расада, прарастала

Усю зіму; хоць не казала я нікому,

Ды вельмі сумавала і па гэтым дому,

І па пакойчыку, і нешта мне шаптала,

Што тут вас зноў убачу, - вось і прычакала.

Вас маючы ўсё ў думках, часта імя ваша

Я паўтарала, дык таварыства ўсё наша

Мяне ўвесь час лічыла ў Вільні закаханай.

Дык вось, калі кахаю, то, напэўна, пана".

Адчуў Тадэвуш немалую асалоду

З тых слоў, і пад руку пайшлі яны з гароду

Ў напрамку да пакойчыка малога,

Дзе пражываў Тадэвуш год таму ўжо многа.

У той пакой жаночы пара падалася,

Дзе жыў Тадэвуш некалі ў дзяцінства часе.

Цяпер там Рэент быў у новенькім убранні

І памагаў збірацца сэрца свайго пані,

Падносячы пярсцёнкі, скрыначкі, падушкі,

Флаконы, ланцужкі, то парашкі, то мушкі,

Ды на нявесту пазіраў з трыумфам, рады.

А маладая, скончыўшы ўціраць памады,

І пекнасць перад люстрам пільна правярала.

Дзве пакаёўкі шчыпчыкамі спрытна, ўдала

Падкручваюць астылыя ўжо кос пярцёнкі,

Другія, ўкленчыўшы, працуюць ля фальбонкі

Калі так Рэент ля нявесты мітусіўся,

Ў акно пастукаў кухарчук: "Шарак з'явіўся.

Пракраўшыся з лазы вялізарнага куста,

Праз луг матнуўся ў сад тым бокам, дзе капуста,

Ды там сядзіць. Не цяжка ўзяць яго ні трошкі,

Калі хартоў паставіць пасярод дарожкі".

Бяжыць Асэсар, цягне Сокала ў бок саду,

І Рэент выбег, ён імчыцца з Кусым ззаду.

Паставіў Войскі іх з сабакамі ля плоту,

Сам з біткаю у сад пайшоў. Ля павароту

Дарожкі свіснуў, пляснуў - звера так трывожыў.

А кожны з цкавачоў зрок пільна насцярожыў,

Паказвае сабакам сцежку перад стартам

I цмокае сцішка. Глядзяць харты упарта,

Насы наставілі, дрыжаць нецерпяліва,

Як быццам дзве стралы адна дзяржыць цяціва.

Тут Войскі крыкнуў: "Вычга-га! " Заяц - скок з-за плоту

На луг, харты - за ім, і ў той жа момант, з лёту

Сакол і Кусы зайца разам ухапілі,

Зляцеўшы з двух бакоў, як быццам птушкі крыллі,

І зубы, быццам кіпцюры, убілі ў плечы.

А заяц выдаў нейкі голас чалавечы,

Жалосны! Цкавачы бягуць: ляжыць без духу,

І ўжо харты кудлачаць шэрсць яго на бруху.

Сабак адводзяць, гладзяць. Войскі ў гэтым часе,

Дастаўшы нож, што ля папругі целяпаўся,

Абрэзаў зайцу лапы і сказаў: "Па праву

Харты аднолькавую заслужылі славу.

Іх роўная дасужасць, роўная і праца -

Палац быў варты Паца, а пан Пац палаца.

Яны ў вас роўныя, адзін другога варты,

Дык ваша спрэчка скончана ўжо не на жарты.

А я, што вамі запрашаны быў у суддзі,

Даю свой прыгавор: няхай пачуюць людзі,

Што выйгралі абодва, фанты не прайграны,

Дык падпішыце згоду". Тут усхвалявана

Абодва цкавачы у ветлівым паклоне

І ў шчырай радасці паціснулі далоні.

Пан Рэент мовіў: "Я стаўляў каня з нарадам,

Даў подпіс, нашым земскім сцверджаны урадам,

Што аддаю суддзі пярсцёнак мой прыгожы.

Фант, стаўлены ў заклад, забраны быць не можа.

Прашу, няхай жа персцень той пан Войскі прыме

I ўласнае на ім загад дасць выбіць імя,

А не, дык герб Грачэхаў - што больш да спадобы.

Рубін жа ў золаце адзінаццатай пробы!

Каня сягоння ў армію ўзялі уланы.

А той камплект пры мне, ён быццам маляваны,

Выгодны і трывалы, зроблены, як цацка.

Сядло па модзе ці турэцкай, ці казацкай,

Багата ўбранае ў каштоўныя каменні,

Падушачка з рубронту пушыцца ў сядзенні.

А як, ускочыўшы, у стрэмя ўставіш ножку,

Дык ты між куль сядзіш, нібыта ў ложку.

А як галопам пусціш (тутка пан Балеста,

Які, як ведама, ахвотнік быў да жэстаў,

Расставіў ногі, бы ў страмёнах падымаўся,

Пасля галоп паказваючы, ў такт ківаўся),

А як галопам скочыць, дык чапрак іскрыцца,

І проста золата пачне з каня валіцца,

Бо і табэнкі золатам панабіваны,

І пазалота на страмёнах серабраных.

На рамянях ад муштука і на аброці

Бялеюць ракавін кружкі, а колцы ў пазалоце.

Нагруднік ззяе месяцам, як герб Лялівы,

Накшталт маладзіка. Камплект той асаблівы

Здабыты у баі (здаецца) Падгаецкім

На нейкім знакамітым шляхціцы турэцкім,

Прыміце, пан Асэсар, ў знак маёй пашаны".

Тады Асэсар, вельмі рад і ўсхваляваны,

Сказаў: "Нашыйнікі цудоўныя я ставіў,

Якімі князь Сангушка колісь мяне ўславіў:

Яшчур і золата на іх - глядзець ахвота,

Пры іх ядвабны павадок. Яго работа -

Цудоўная, а ў ім каштоўны камень свеціць.

Я думаў, можа, ў спадчыне пяроймуць дзеці,

Напэўна ж буду мець дзяцей, бо вось жанюся.

Таму, пан Рэент, я таксама спадзяюся,