Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Тадэвуш, Брытва, Конаўка, ну і другія

За Нёман хай нясуць галовы дарагія.

А мы тут на адсутных звальваць будзем віны

І на Плута, бо хопіць нам тут цяганіны.

Бывайце, не надоўга, бо ўсё ж ёсць надзея,

Што нам вясной зара свабоды заяснее

І край, што вас сягоння гоніць у вандроўку,

Як збаўцаў, хутка буцзе сустракаць вас зноўку.

Суддзя ўсё, што вам трэба, дасць вам на дарогу,

І я грашыма акажу вам дапамогу".

Было ўсім ясна: Падкаморы добра радзіў,

Бо хто з царом хоць бы адзін раз не паладзіў,

Той з ім ужо не змірыцца ніколі шчыра

І змушаны ці біцца, ці згніе ў Сібіры.

Дык у маўчанні сумным азірацца сталі,

Ўздыхнулі і галовамі ўсе заківалі.

Хоць наш зямляк, у чым усе даўно ўжо згодны,

І любіць больш жыцця і шчасця край свой родны,

Аднак яго пакінуць згодзіцца заўсёды,

Гатоў цярпець нястачы, здзек даўгія годы,

З людзьмі і лёсам ваяваць і ўсё падужаць,

Калі ў ім ёсць надзея, што радзіме служыць.

Дык заявілі ўсе, што выехаць гатовы,

Ды толькі Бухман не згаджацца меў асновы.

Разважны Бухман у змаганне не ўмяшаўся,

Але ў народзе голас свой падаць стараўся.

Праект знаходзіў добрым, толькі перайначыць

Хацеў яго, развіць, больш ясна растлумачыць,

А перш за ўсё яшчэ камісію назначыць,

Якая б эміграцыі раскрыла мэты,

Умовы, спосабы і іншыя сакрэты.

На жаль, сягоння шляхта часу мела мала,

Таму з тых Бухманавых рад не скарыстала.

Развітваюцца ўсе, каб у дарогу рушыць.

Суддзя стрымоўвае ў пакоі Тадавуша,

Ксяндзу гаворыць: "Расказаць намер я маю

Табе, што з дня ўчарашняга напэўна знаю,

Што наш Тадэвуш закаханы шчыра ў Зосю.

Хай перад выездам рукі яе папросіць.

Пытаў я ў Талімэны - не перашкаджае,

І Зося волю нашу згодай пацвярджае.

Няма як павянчаць іх сёння ў гэтай хвілі,

Дык можа б мы іх, браце, зараз заручылі,

Таму што сэрца маладое ў падарожных,

Як ведаеш, спакусаў многа мае розных.

А вось ужо, хоць маладому, пры пярсцёнку

Трудней забыцца будзе, што пакінуў жонку,

І так памалу ў ім гарачка прамінае,-

Такую сілу заручальны персцень мае.

Я сам афект вялікі меў таму год трыццаць

Да панны Марты, а дагэтуль не забыцца.

Былі заручаны мы, ды з Божай волі

Не суджана было нам мець шчаслівай долі -

Асіраціла беднага мяне Вайшчанка,

Майго прыяцеля дачушка, Грэчашанка,

І не пакінула на памятку нічога,

Апроч вось гэтага пярсцёнка залатога.

Дык гляну на яго, і мігам набягае

Яна на думку мне, і Бог мне памагае

Быць верным ёй і не забыцца век той страты.

Вось зараз я ўдавец, хоць і не быў жанаты

І хоць у Войскага і ёсць дачка другая,

Падобная да той, што мне так дарагая".

Пры гэтым, глянуўшы на персцень чулым вокам,

Слязу абцёр і ад душы ўздыхнуў глыбока.

"Дык як, заручыш іх?-спытаў.- Бо ёсць прычыны

Ён любіць і ёсць слова цёткі і дзяўчыны".

Але Тадэвуш падбягае ўсхваляваны

І кажа: "Ўдзячны я вам, дзядзечка каханы,

Што аб маім вы шчасці гэткі клапатлівы.

Ах, дзядзя! Невымоўна быў бы я шчаслівым,

Каб Зося сёння заручылася са мною,

Каб знаў, што будзе колісь жонкаю маёю,

Але скажу адкрыта: гэтае дзяўчыны

Пакуль што я не варт, на гэта ёсць прычыны...

Больш не пытайце. Зося ж, калі час назначыць

Чакаць, дык можа ўжо мяне другім убачыць,

Мо трохі лепшым буду, больш кахання вартым,

Даб'юся славы мо ў змаганні тым упартым.

Магчыма, хутка вернемся ўсе з вандравання,

Тады прыпомню, дзядзя, ваша абяцанне,

Тады, прыкленчыўшы, зноў Зосю прывітаю,

Застаўшы ж вольнаю, рукі ў яе спытаю.

А зараз жджэ мяне вялікая дарога,

І Зося можа палюбіць яшчэ другога.

Яе я звязваць не хачу, не маю права,

Не заслужыў я гэтага, і ўся тут справа".

Калі ён так з пачуццем гаварыў і з жарам,

Гарэлі шчокі юнака душы пажарам,

Як ягады, ў вачах дзве перлы зіхацелі

І ўніз з блакітных зрэнак хутка паляцелі.

Ды Зося, зацікаўлена, з глыбінь альковы

Сачыла за напрамкам гэтае размовы

І чула, як Тадэвуш проста, ясна, смела

Прызнаўся, што кахае. Сэрца задрыжэла

У яе, як слёзы ўбачыла ў вачах хлапчыны,

Ды зразумець была не ў сілах той прычыны,

З якой ён пакахаў і зараз пакідае.

Куды паедзе? Зося ж тога не жадае!

Вось сёння першы раз пачула нечакана

Вялікую навіну, што была каханай.

Пабегла к хатняму алтарыку святому,

Ўзяла іконку, ладанку - святыню дому.

На тым абразіку - святая Генавэфа,

А ў ладанцы рэліквія свяцейшага Юзэфа,