Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Заняўшы лагер банды, збройных мы пабілі,

Бяззбройных жа ў палон адразу захапілі.

Яны трыумф мой упрыгожылі прыкметна,

Пасля павесілі мы іх ля спускаў з Этны".

Шчасліва здарылася для сям'і Сапліцаў,

Што Граф на лепшых конях змог паклапаціцца,

Каб першаму прыбыць, бо рэшта шляхты ў пыле

Цягнулася за ім не бліжай як за мілю.

Атрад жакеяў, што скакаў за ім па-парна,

Адзінкай быў у значнай меры рэгулярнай,

А шляхта рухалася так, як хто захоча,

Была яна натоўпам вешаць, біць ахвочым.

Граф часу меў даволі, каб абдумаць справы

І бой правесці так, каб быў ён бескрывавы,-

Загадвае у доме зачыніць Сапліцаў,

І ля дзвярэй з жакеяў варце размясціцца.

Аж "Гэй, граміць Сапліцаў!"- рвецца шляхта бурна,

Двор вокал акружае і займае штурмам,

Бо правадыр забраны, войска паўцякала,

Ды шляхта ўсё йшчэ ў злосці ворага шукала.

Не ўпушчаныя ў двор, бягуць на фаліварак,

У кухню. Толькі ўскочылі, а тут пах скварак,

Агонь прытушаны і стравы водар свежы

Ды від сабак, што дагрызалі рэшткі ежы,

Мяняе думкі ўсіх, бярэ за сэрцы дзесьці,

Гнеў студзіць і распальвае патрэбу есці.

Нарадай стомленыя, доўгаю яздою,

"Гэй, есці!"-згоднай закрычалі грамадою.

А там зноў "піць" пачуўся вокліч, і нарэшце

Крычаць два хоры: тыя - "піць!" а тыя - "есці!"

І голас рэхам рвецца, а куды даходзіць,

Аскому ў вуснах, голад нестрыманы родзіць.

На даны з кухні знак, забыта ўміг змаганне,

І армія ідзе на фуражыраванне.

У дзверы да Суддзі Гервазы рваўся ўпарты,

Ды мусіў адступіць, стрыманы графскай вартай.

А як адпомсціць зброяй стала немагчыма,

Успомніў пра нашэсця мэты і прычыны.

Як чалавек практычны, даў сабе заданне

Легальна і фармальна ўвесці ва ўладанне

Сягоння Графа. Вознага вакол шукае,

Ўканцы з дзіры якойсь яго вывалакае,

Схапіўшы за каўнер, і цягне ўміг на людзі.

Там, вастрыё Сцізорыка упёршы ў грудзі,

Гаворыць: "Граф вас просіць, паважаны пане,

Зрабіць аб'яву - хай усім вядомым стане,

Што Графу пераходзіць замак, двор Сапліцы

І ўся зямля яго па ўсе яе граніцы,

Як ёсць, cum gais,boris et graniciebus

К metonibus, skultetis et omnibus rebus

Et guibusdam aliis. Так брашы, як знаеш,

Не прапускай нічога!" "Пан жа розум маеш,

Пан Ключнік,- смела адазваўся ўжо Пратазы,-

Гатоў я выканаць усе бакоў наказы,

Аднак жа праўнай моцы мець не могуць акты,

Уночы вымушаны гвалтам - вось вам факты".

"Што тут за гвалт?- прамовіў Ключнік.- Далікатна

Я вас прашу, калі ж вам цёмна і няздатна,

Дык я Сцізорыкам так красану вашэці,

Што свет, нібы ў сямі касцёлах, вам засвеціць!"

"Гервазанька,- прамовіў Возны,- што злавацца?

Я возны, і не мне у справах разбірацца,

Бо возны толькі абавязак свой спраўляе,

Калі дыктованае свету аб'яўляе.

Пасол законаў я, паслоў жа не караюць.

Чаму ж мяне тады пад вартаю трымаюць?

Я мігам акт спішу - ліхтарык прынясіце.

А зараз аб'яўляю: больш не гаманіце!"

I, каб лепш чутным быць, падняўся на бярвенні,

Што сохлі кучай каля саду ў зацяненні.

Узлез і знік, як бы яго ўміг вецер здзьмухнуў,

Пачулі толькі ўсе, як у капусту бухнуў,

Праз момант у каноплях бліснуў шапкай белай,

Што, нібы голуб, хутка ў цемры праляцела.

Даў выстрал Конаўка па ёй, ды не пацэліў.

Вось тычкі трэснулі - Пратазы ўжо у хмелі.

"Я пратастую!"- крыкнуў. Не баяўся болей,

Бо далей меў ён рэчку, луг балотны, поле.

І за пратэстам тым, што прагучаў, нібыта

Апошні стрэл гарматны з крэпасці здабытай,

Спынілася ў Сапліцаве супраціўленне.

Рабунак у двары пачаўся на здзіўленне:

Крапіцель правяраў аборы засяленне,-

Вала і двух бычкоў між рог здзяліў Крапілам,

А Брытва горлы ім падрэзваў. Быццам шылам,

Калоў Шыдэлка кабаноў і парасятак,

Уторкваючы шпагу ім каля лапатак.

І птушкі ў небяспецы - вось гусей грамады,

Нашчадкі тых, што ратавалі Рым ад здрады,

Дарэмна гагаюць, іх крык людзей не ўзрушыць.

Ўварваўся Конаўка ў катух, адных з іх душыць,

Другіх за пояс затыкае, цягне, глушыць.

Надарма гускі б'юцца, шыі выгінаюць,

А гусакі шыпяць і ворага шчыпаюць,

Бяжыць ён цераз двор, акрыты светлым пухам,

Зусім як несены гусіных крылляў рухам,

Як быццам стаў дамавіком - крылатым духам.

Разня ж найбольшая, хоць і найменш там крыку,

Сярод курэй. Іх Сак сцягнуў ужо без ліку,

Пятлёй чапляючы ў падстрэшшы на драбіне.

Так род шурпатак і чубатак марна гіне,

Бо Сак іх душыць і складае труп на трупах

Курэй, што на пярловых выкармлены крупах.