Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Тадэвуш сарамліва мовіў: "Давялося

(Тут цалаваў руку Суддзі) сказаць, што Зося,

Ну, ваша выхаванка, дарагой мне стала,

Хоць я яе яшчэ і бачыў вельмі мала,

А мне ўсе навакол гудуць без перастанку,

Што ў жоны выбралі вы мне Падкамаранку.

Не можа жонкаю маёй быць панна Ружа,

Калі я Зосю гэту так кахаю дужа.

Нячэсна, любячы адну, з другой жаніцца.

Час вылечыць мяне, тут нельга мне спыніцца".

"Дзіўлюся,- мовіў дзядзька,- што вам да спадобы,

Кахаючы, ўцякаць ад мілае асобы!

Ну добра, што прызнаўся, а то даў бы маху,

Паехаўшы ад нас. Дык вось пазбудзься страху:

Я Зосю сватаю табе - скачы з уцехі!"

Тадэвуш мовіў: "Вам я ўдзячны, ды памехі

Усё ж ёсць. Вы - бацькам для мяне і дабрадзеем,

Ды не паможа ўжо нішто, канец надзеям!

Бо пані Талімэна не аддасць мне Зосі".

"Папросім",- мовіў дзядзька.

"Не, яе не ўпросім!

Сказаў Тадэвуш жвава,- надарма чаканне,

Я, дзядзя, выехаць павінен заўтра зрання.

Прашу благаславення вашага ў дарогу,

А там у Княстве я ў сяброў знайду падмогу".

Суддзя, вус круцячы, гаядзеў на хлопца гнеўна:

"Дык так ты мне і сэрца адкрываў, напэўна?

Перш паядынак, а пасля ў яго каханне

І выезд гэты. Ой, тут бачу махляванне!

Мне ўжо казалі, я твае праверыў крокі!

Ты - баламут і пуставей, і лгун ты недалёкі!

А ну, расказвай, дзе надоечы бадзяўся,

Што ты ў двары учора вынюхаць стараўся?

Глядзі, Тадэвуш! Збаламучана мо Зося

Табой, і ты ўцякаеш, дык, малакасосе,

Табе не ўдасца гэта - хай і без кахання

Ўсё роўна Зося жонкаю тваёю стане,

А не, дык - бізуна, і заўтра, неадкладна!

Ён аб пачуццях мне яшчэ пляце няскладна!

Ты - лгун! А-фэ! Яшчэ я з гэтай калатушы

Зраблю і следства! Я натру табе йшчэ вушы!

Сягоння клопатаў я меў і так даволі,

Спаць не даеш, мне галава трашчыць ад болю.

І ты йдзі спаць!" тут на дзверы пальцам тыкаў

І распранацца Вознага ў пакой паклікаў.

Тадэвуш выйшаў, не сказаўшы больш ні слова.

Душу яго кранула дзядзькава прамова.

Аблаян ўпершыню так востра! Аж здзівіўся

Праўдзівасці ўсіх закідаў і прыпыніўся:

Як быць, калі да Зосі дойдзе гэта сцэна?

Прасіць рукі? А што тут скажа Талімэна?

Адзіны выхад - гэта месца перамена.

Ў задуме гэткай ледзь зрабіў мо крокаў пару,

Як штось зайшло дарогу. Глянуў - бачыць мару

Уся у белым, тонкай выдала, худою,

Плыла к яму з настаўленай здалёк рукою,

Якую серабрыў бляск месяца ледзь значны,

I, падышоўшы, ціха енкнула: "Няўдзячны!

Шукаў ты позірку майго і ўжо ўцякаеш,

Размоў шукаў, а зараз вушы затыкаеш!

Скажы мне, ў чым жа гэткіх перамен прычына?

Так мне і трэба! Знала я, хто ты,- мужчына!

Не знаючы какецтва, я не стала мучыць

Цябе і ашчаслівіла. Як гэта вучыць!

Трыумф над мяккім сэрцам вельмі лёгкім здаўся,

Ты - бессардэчны, і з мяне ты насмяяўся!

Такою страшнаю навучаная спробай,

Я пагарджаю, больш чым ты, сваёй асобай!"

"Дальбог, не цвёрдае,- сказаў ён,- сэрца маю,

Табой жа, Талімэна, я не пагарджаю,

Але ты ўзваж сама: за намі сочаць зорка,

Ці можна так адкрыта? Вынікне гаворка,

Ды і грахом з'яўляецца такая ўцеха".

"Грахом!- сказала Талімэна з горкім смехам,-

Нявінненькі! Ягнятка! Я хоць і жанчына,

Зусім аб тым не дбаю. Гэта не прычына!

Няхай сабе і ўсё адкрыюць, хай зняславяць!

А ты ж мужчына! Вам яшчэ ў заслугу ставяць,

Калі вы маеце каханак дзесяць зразу".

Тут стала плакаць: "Кінуць здумаў? Так адразу?"

"Падумай, што сказаў бы свет аб чалавеку,-

Сказаў Тадэвуш,- пгго ў такім, як я вось, веку

Здаровы дома жыў, каханы і вясёлы,

Калі жанатыя кідаюць сем'і, сёлы

І прабіраюцца у войска праз граніцу.

Каб нават я й хацеў, дык не магу спыніцца:

Мне бацька перад смерцю загадаў ваенным

Аддацца справам. Той загад яго бяззменны,

Дык заўтра еду, я прыняў ужо рашэнне,

Дальбог, няма што думаць аб яго адмене".

"Я не хачу быць перашкодай на дарозе

Тваёй да шчасця й славы,- мовіла ў знямозе.-

Ты стрэнешся з каханкай, можа, больш прыгожай,

Больш вартаю кахання, багацейшай, можа!

Ды толькі мне для ўцехі перад раставаннем

Скажы, што пачуццё тваё было каханнем,

Не жартам, ні распустай, што нявіннасць губіць.

Хачу пачуць яшчэ: мяне Тадэвуш любіць!

Хачу пачуць "люблю" яшчэ хоць раз адзіны

І ў сэрцы захаваць шчаслівыя гадзіны.

Лягчэй прабачыць будзе, хоць цябе і страчу,

Ўсё ж будзе мне ўспамін..." ўздрыгвала ад плачу.

Тадэвуш, бачачы, што плача і галосіць

Жанчына і адно такой драбніцы просіць,