Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Ен выняў самы большы буталь адмысловы

(Багаты падарунак ад ксяндза Рабака).

Гарэлка з Гданьска, дарагая для паляка.

"Няхай жыве!- сказаў Суддзя з паднятай чашай,-

Наш горад Гданьск, зноў быць яму ва ўладзе нашай!"

І па чарзе ўсім наліваў лікёр срабрысты.

Пакуль дно залатым не заблішчала лістам.

Бігос варылі ў кацялках. Сказ многаслоўны

Не перадасць той колер, пах і смак цудоўны.

Пачуе мешчанін звон рыфмаў, слоў парадак,

А смак і застанецца толькі ў цьме здагадак.

Каб песні ацаніць літоўскія і стравы,

Здаровым трэба быць, вяртацца трэ' з аблавы.

Ды і без тых прыправаў вельмі смачнай ежай

Бігос бывае. Ўраз з гароднінаю свежай

Капуста квашаная да яго бярэцца,

Што, згодна прыказкі, у рот сама кладзецца.

Закрытая ў катле з прыправамі і з мясам,

Гатуецца, пакуль уся не сойдзе квасам,

Пакуль агонь яе не змякчыць і не сцісне,

А з берагоў начыння з парай вар не свісне

І не напоўніцца паветра араматам.

Бігос гатоў. Стральцы бягуць і зухавата

З бадзёрасцю штурмуюць лыжкамі начынне.

Медзь звоніць, і бігос, як камфара, ўміг гіне.

Знік, паляцеў. І толькі пара ў нетрах чанаў

Бурліць, нібы ў патухшых кратарах вулканаў.

Калі ўжо ўсе даволі падпілі, пад'елі,

На воз усклалі звера і на коней селі,

Усе вясёлыя, апроч двух: Асасора

І Рэента. Яны больш злыя, чым учора,

Бо паспрачаліся за стрэльбу Сангушкоўку

І за балабаноўскую Сагалясоўку.

І Граф з Тадэвушам зрок долу апускалі

З няёмкасці, што прамахнулі і ўцякалі,

Бо на Літве, хто звера выпусціць з аблавы,

Шмат мусіць працаваць, каб зноў дабіцца славы,

Граф гаварыў, што першы кінуўся да пікі,

Ды перашкодзілі яму, на жаль вялікі;

Тадэвуш жа даказваў, што ён, як дужэйшы

І да ўжывання пікі больш, чым Граф, спраўнейшы,

Яму на выручку спяшыў. Так прымаўлялі

Сабе між гоману і ехалі зноў далей.

А Войскі ехаў рады. Чалавек шаноўны

Вясёлы быў на рэдкасць і таму пшатслоўны.

Дык памірыць задзір паставіўшы заданне,

Канчаў пачатае раней апавяданне:

"Пан Рэент, калі я хацеў, каб з Асасорам

Вы біліся, дык не таму, што страціў сорам

І прагнуў вашае крыві, о крый вас, Божа!

Хацеў вас памірыць, настрой падняць, быць можа.

Жартдумаўузнавіць,якігодтомусорак

Прыдумаў. Дзіўны жарт. Бьыіо аб ім гаворак!

Вы маладыя, вам не ў памяць жарт той даўны,

Ад гэтай пушчы колісь да Палесся слаўны.

Бывала, прозвішчы Давэйкі і Дамэйкі

Пазбльггвалі не раз, змяшалі ў вузел нейкі,

Са шкодаю для іх. Вось выбараў парою

Сябры Давэйкі, стоячы за ім гарою,

Шапнуць каму: "Глядзі, дай голас за Давэйку!"

А той, не ўчуўшы, галасуе за Дамэйку.

Аднойчы на банкеце тост узняў Рупейка:

"Віват, Дамэйка!" Іншьш выдала: Давэйка!

Дык закрьгаалі гучна, але бесталкова,

Па-свойму паўтарыўшы кінутае слова.

Раз горш бьиіо. У Вільні нейкі шляхціц п'яны

З Дамэйкам біўся шабляй і панёс дзве раны.

Пасля той шляхціц, едучы, відаць, дадому,

Выпадкам стрэў Давэйку недзе ля парома.

І вось, калі абодва ехалі Вялейкай,

Пытае той: "Ты хто?" Ён адказаў: "Давэйка".

А той рапіру выняў моўчкі з-пад кірэйкі:

Чах, чах! і за Дамэйку вус адсек Давэйку.

А ўрэшце ўжо, ўсё роўна як на завяршэнне,

Яшчэ такое падключылася здарэнне:

Ў аблаве, побач стоячы, на радасць ліху,

Стралялі цёзкі ўдвух зараз у медзвядзіху,

І тая ўмомант павалілася без духу,

Але ўжо несла перш з дзесятак куль у бруху.

З адным калібрам стрэльбаў шмат было ў аблаве,

Дык хто забіў? Як тут рашыць, чыёй быць славе?

0 А тут яны крычаць: "Даволі нам цягацца!

Ці Бог, ці чорт злучыў нас - трэба разлучацца!

Нас двух, як сонца два, відаць, зашмат на свеце!"

Дык шаблі ў рукі і становяцца на меце.

Тут шляхта ўся ўгаворвае іх, просіць, годзіць,

А злосць на іх тьш часам штораз горш находзіць,

Дык шаблі кінупі, схапілі пісталеты.

Мы ў крык, што зблізілі яны занадта меты!

Яны тады, на злосць нам, пакляліся здуру

Страляцца дула ў дула!- праз мядзведзя скуру.

Стралялі вельмі добра. "Секундуй, Грачэха! "

"Я зтодзен,- ім кажу,- ўраз будзе вам пацеха:

Няма 'шчэ ямы. Ды падумайце ж вы самі,

І ў бойцы трэба быць людзьмі, не разнікамі.

Збліжацца годзе, бачым, што няма ў вас страху.

Ці ж баіцеся, каб не даць часамі маху?

Паслухайце мяне: ну згода, што на пісталеты,

Ды толькі не з бліжэйшай, ні з далейшай меты,

Як праз мядзведзя скуру - будзь тут ваша воля!

Я сам яе расцягваць буду сярод поля