Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

І з роду знатнага, кахае ўжо, быць можа,

Ды гэткага пачуцці могуць адмяніцца,

Прытым, хто знае, ці захоча ажаніцца

З жанчынаю старэйшай! І не так багатай!

А свет што скажа? Сваякі? Лепш іх не кратай!

І з думкамі такімі Талімэна ўстала,

На пальчыкі ўзнялася, быццам падрастала

Адкрыла трохі грудзі, выгнулася бокам

І доўга на сябе глядзела пільным вокам:

Што скажа ёй люстэрка, ведаць захацела,

Пасля ўздыхнула, вочы апусціла, села.

Граф - пан! А панскі густ, звычайна, не трывалы,

Ды Граф бландзін! Бландзін бывае рэдка сталым.

Ну а Тадэвуш? Прасцячок! Хлапчына мілы!

Амаль дзіця! Але з усёй кахае сілы!

Адно глядзець, дык першай не парве завязкі,

Ды ўжо для Талімэны мае абавязкі.

Мужчына малады, хоць трохі ў думках зменны,

Бывае цвёрды ў пачуцці, бо ён сумленны.

І доўга сэрца хлопца носіць успаміны

Пра шчасця час і ўдзячнасць за яго хвіліны.

І хлопец радасна прымае асалоду,

Нібы вясёлую сяброўскую прыгоду.

І толькі п'яніца, віном спаліўшы кішкі,

Гідліва потым пазірае на кілішкі.

Пра гэта Талімэна вельмі добра знала,

Бо розум мела ды і вопыту не мала.

Аднак, што скажуць людзі? Можна б перабрацца

Ў другое месца і ад злых вачэй схавацца,

Або зусім у іншы край перасяліцца.

Найлепш для гэтага падходзіла б сталіца -

Там можна б хлопца вывесці у свет, у людзі,

Пакіраваць, дапамагчы, дзе трэба будзе,

Кахаць, выхоўваць, сябра ў ім мець дарагога

I, покуль сілы служаць, пагуляць нямнога!

І з марамі такімі весела і смела

Прайшлася па пакоі, потым зноў прысела.

Не шкодзіла б падумаць і аб Графа лёсе.

Ці не ўдалося б як яму падсунуць Зосю?

Хоць небагатая, але ж - з арыстакратаў,

Так, як і Граф. Няўжо б яе ён не засватаў?

Каб толькі іх у пару звесці удалося,

Дык бы і Талімэне месца ў іх знайшлося

У будучым. Сваячка Зосі, Графа свацця,

Была б у доме маладых, як быццам маці.

Закончыўшы з сабою гэткую нараду,

Падходзіць да акна і кліча Зосю з саду.

А Зося ў лёгкім плацці з галавой адкрытай

Стаяла на двары, высока ўзняўшы сіта;

Каціўся да яе клубок курэй стракатых,

З другога боку - статак пеўнікаў чубатых

Імчыцца, патрасае шышакоў каралам,

Вяслуе праз кусты, барозны дружна, валам

Ускідваючы ўгору шпорыстыя ногі.

Індык за імі сунецца надзьмуты, строгі

І жонкі крык сцішае гнеўнай балбатнёю.

А павы, як плыты, хвастамі над травою

Плывуць. I, пакідаючы вышынь прасторы,

Ляціць шматочкам снегу голуб белапёры.

І на кругу зялёным з кветак, зелля, траваў

Сціскаецца рухомы круг крыклівы, жвавы,

Абведзены навокал галубоў істужкай,

Мігцеў той карагод рознакалёрнай птушкай,

Дзе з пер'я мітуслівага, як рыбкі з хвалі,

Чубкі чырвоныя і дзюбы вытыркалі,

Выцягваліся ўгору, быццам водныя цюльпаны,

I, быццам сотні зорак, ясна ззялі вочы.

А над натоўпам птушак - Зосін стан дзявочы.

Яна ўся ў белым - глянеш, і здаецца,

Што там фантан між кветак круціцца і б'ецца.

А Зося сыпала на крыллі і галовы

Рукой, як перлы, белай град густы пярловы

Ячменных круп, прызначаных для хатняй стравы

І ў некаторыя расолы для прыправы.

Так Зося, крупы беручы тайком са скрыні,

Наносіць шкоду гаспадарцы ахмістрыні.

Пачула - клічуць: "Зося!" - Гэта голас цёткі!

Сыпнула зразу птушкам той прысмак салодкі

I, сітка круцячы, як бубен танцаўшчыца,

І стукаючы ў такт, не ў сілах запыніцца,

Давай скакаць праз курак, галубоў і паваў,

Аж птушкі фуркнулі ўгару ад той забавы.

А Зося ледзь ступнямі землю закранала

І быццам з галубамі ўгору падлятала,

Якія, нібы ўпрэжаныя ў калясніцу,

Ляцелі нізка, не паспеўшы ў неба ўзвіцца.

І Зося з крыкам праз акно ў пакой зляцела,

Задыханая, цётцы на калені села,

А тая з пацалункам, гладзячы, як маці,

З уцехай заўважае прыгажосць дзіцяці

(Бо выхаванку шчыра ад душы любіла).

Але вось перад ёй сур'ёзны твар зрабіла,

Устала і, прайшоўшыся уздоўж пакоя,

На вуснах з пальцам, мовай пачала такою:

"Ну, Зося дарагая, ты ўжо забываеш

Пра ўзрост і стан свой. Ты ж распачынаеш

Год чатырнаццаты, пара кідаць чубаткі -

Гульня з курмі ніяк не для арыстакраткі!

І з дзетварой мужыцкай бруднай, мне здаецца,

Займацца досыць. Зося! Мне аж сэрца рвецца

Ты ж загарэла, усё роўна як цыганка,

А рухаешся, ходзіш, як парафіянка.

З сягонняшняга дня ўжо гэтага не будзе,

Сягоння выведу цябе на свет, у людзі,

К гасцям. Гасцей, як ведаеш, цяпер тут многа.