Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Перадавала рэха праз пустыя залы,

А вусны ўсім як быццам нешта завязала.

Прычын было сягоння многа для маўчання:

Прыбыўшы ў неблагім настроі з палявання,

Стральцы раздумаліся дома над аблавай

І ўбачылі, што выйшлі з невялікай славай.

Бо трэ' ж было, каб поп якісьці прыблукаўся

І ў справу, як Піліп з канопляў, умяшаўся,

Зацьміўшы ўсіх стральцоў павету. Вось і выйдзе

Наверх той сорам і ў Ашмянах, і у Лідзе,

Якія з гэтым век змагаюцца паветам

За першынство ў стральбе! Дык думалі аб гэтым.

Асэсар з Рэентам успомнілі няўдачы

Аблавы і той промах ранішні сабачы.

І зараз зрок іх дражніць заяц, што пад гаем

Так гончых абдурыў: ён хвосцікам мігае

І сэрцы іх абодвух сцёбае, як бічам,-

Сядзелі над талеркамі з тупьш абліччам.

Асэсар меў маўчаць і іншыя прычыны,

Калі сапернікаў разглядваў ля жанчьшы.

К Тадэвушу сядзела Талімэна бокам

Збянтэжанай, не смеўшы змераць хлопца вокам.

Хацела Графа сумнага крыху забавіць,

У гутарку ўцягнуць, настрой яго паправіць,

Бо вельмі кіслы Граф прыбыў з гуляння

Ці, па Тадэвушавай думцы, з падглядання.

На словы Талімэны галаву Граф горда

Падняў, насупіўся, зірнуў варожа, цвёрда

І зараз жа падаўся чым бліжэй да Зосі:

Талеркі ёй мяняе, шклянкі ёй падносіць,

Гаворыць кампліменты, часам скосіць вока,

Паклоніцца, ўсміхнецца і ўздыхне глыбока.

Ды так, што ўсё змагло заўважыць акружэнне,

Што ён хацеў за штосьці помсціць Талімэне,

Бо, павяртаючьгся, быццам ненарокам,

Штораз у бок жанчыны ўзбліскваў грозным вокам.

Не знала Талімэна, што ўсё гэта значыць,

Паціснула плячамі, падумала: дзівачыць.

Пасля і рада нават з ходу спраў такога,

Увагу ўсю сваю звярнула на другога.

Тадэвуш хмурны быў, да ежы неахвочы

І слухаў гутарку, ў талерку ўбіўшы вочы,

Дык лье яму віно, гуторыць, не сціхае.

Ен за руплівасць злы, маўчыць і пазяхае.

Яму не да спадобы (вось дык перамена!),

Што так ахвочая к залётам Талімэна,

Што гэтак выразаны на грудзях глыбока,

Няскромна горс. А вышай прьшадняўшы вока

І зрок хвіліну на яе стрымаўшы твары,

Спалохаўся, бо ўжо глядзеў не цераз мары,

І разгадаў сакрэт, як напускала чары!

Мой Бог! Намаляваная!

Ці там бяліла

Было благое, ці вьшадкам адсланіла

Сапраўдны колер твару - адгадаць не можна

А мо ў Святыні дум ён сам неасцярожна,

Заблізка размаўляючы, абцёр карміны,

Лягчэйшыя за пух на крылцах матыліных?

А дома Талімэна часу мела мала

I, пэўне, ў спешцы твару не падпудравала.

Ля вуснаў асабліва фарба абляцела,

І месцам выступіў смуглявы колер цела.

Адкрыўшы першае знячэўку сфальшыўленне,

Тадэвуш адшукаў і больш іх са здзіўленнем:

Зубоў двух не хапае, на ілбе маршчыны,

О, нават сотні іх на шыі у жанчыны!

Тадэвуш адчуваў, што цалкам непатрэбна

Красу дакладна разглядаць, і што ганебна

Шпіёніць так каханку, і што непрыгожа

Так сэрца адмяніць, ды хто ж з ім зладзіць можа!

Дарма каханне хоча замяніць сумленнем

І адагрэць душу вачэй яе праменнем,

Ды зрок яе, як месяц, свеціць, а не грэе

Глыбінь душы, а толькі звонку прамянее.

Дык дакараў сябе за нораў свой распусны,

Нагнуўся над талеркай і прыкусваў вусны.

А тут слоў некалькі падслухаць давялося,

Дык хочацца пачуць размову Графа з Зосяй.

Дзяўчына, ўбачыўшы, што Граф ёй так заняты,

Перш чырванела і спускала вачаняты,

Пасля смяяцца сталі і ў найлепшай згодзе

Спатканне ўспаміналі нейкае ў гародзе

І нейкі ход па лапухах, кустах, па шкодзе.

Тадэвуш, вушы навастрыўшы што меў сілы,

Лавіў і словы горкія, і зык іх мілы

І страшна мучыўся. Гадзюка гэтак злая

Перш яд з раслін двайным джыгалам выпівае,

Пасля ў клубок саўецца і на сцежцы ляжа,

І ўсім пагражаючы, хто ледзь ступню пакажа.

Так і Тадэвуш, зайздрасці атрутай п'яны,

Стараўся скрыць, які быў злы і ўсхваляваны.

Ў любой кампаніі, няхай хто зазлуецца,

Яго настрой на іншых зараз разальецца.

Стральцы і так маўчалі, рэшта заўважала

Тадэвушаву злосць і галасы зніжала.

Пануры быў таксама сёння Падкаморы

І моўчкі пазіраў са смуткам час каторы

На дочак, што хоць і былі ўжо ў самым цвеце,

З пасагам, першыя паненкі у павеце,

А вось сядзелі моўчкі ў поўным занядбанні.

Таміўся і Суддзя у гэтакім маўчанні.

Аж Войскі ўжо не мог сцярпець. Выдатны лоўчы

Назваў вячэру гэту не людской, а воўчай.

Грачэха на маўчанне слых меў вельмі чуткі,