Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Таму, хто з нас другой узнагароды варты".

Задумаўся тут Падкаморы не на жарты.

Стральцы загаварылі, кожны ўсхваляваўся:

Той гаварыў, як звера спудзіў, той - як гнаўся,

Той - як сабак склікаў, а той - як вёў аблогу.

Асэсар з Рэентам паднялі зноў трывогу:

Адзін усё сваёй хваліўся Сангушкоўкай,

Другі - балабаноўскаю Сагалясоўкай.

Тут мовіў Падкаморы: "Пан Сувдзя, суседзе!

Па праву ў пераможцы вамі ксёндз узведзен,

Ды цяжка меркаваць, хто быў другім між вамі,

Чыёй заслугі больш. Вы ж ведаеце самі,

Што роўныя вы ўменнем, спрьггам і адвагай.

Але, абмеркаваўшы справу ўсю з увагай,

Сцвярджаю: Граф з Тадэвушам - два чалавекі,

Што сёння найбліжэй былі ад небяспекі,

Дык скура ім належыць. Але мне здаецца,

Што ад яе Тадэвуш зараз адрачэцца,

Як маладзейшы, а пан Граф трафей той прыме,

Дык хай ён упрыгожыць дом яго і імя.

І гэта памятка сягонняшняй аблавы,

Як сімвал, хай вядзе вас, Граф, да новай славы".

І з думкай, што уцешыў Графа, сеў у крэсла.

Не ведаў, што прамова Графу боль прынесла,

Бо той, на першае трафея ўспамінанне

Падняў міжвольна зрок на лбы аленяў, ланяў,

На рогі, што тырчэлі, быццам лес лаўровы,

Хаваныя ў вянкі нашчадкам на галовы,

На рад партрэтаў, што ўпрыгожвалі філяры,

На герб Паўкозіц на скляпення ўсім абшары,

І часы даўнія над ім загаварылі.

Прачнуўся, ўспомніў, дзе гасціў у гэтай хвілі.

Сваяк Гарэшкаў у свой дом гасцём прыняты,

Сапліцаю балюе, з ворагам заўзятым!

А рэўнасць горкая, якой не мог пазбыцца,

Тым больш распальвала яго супроць Сапліцаў.

Дык мовіў горка: "Дзе ў маім змясціцца доме

Падарку вашаму багатаму такому!

Пакінем лепш мядзведзя тут пакрасавацца,

Пакуль яго Суддзя мне не адцасць з палацам".

Уцяміўшы, куды хінецца Графа мова,

Пан Падкаморы табакеркай просіць слова.

"Пахвалы варты вы,- прамовіў,- Граф, суседзе,

Што ў думках справы маеце на'т пры абедзе,

Не так, як большасць панічоў такого ўзросту,

Што рахаваць не любіць. Я скажу па-просту,

Што суд ураз закончыць згодай мы маглі бы,

Бо справа тут датычыць дворнае сялібы.

Я маю і праект, як можна замяніцца

Зямлёй"... І стаў казаць, задумаўшы спыніцца

Над тым, якія мае ён замены планы.

Ужо ў паўмовы быў, ды рух неспадзяваны

Падняўся пры канцы стала: адны штось заўважалі,

Паказвалі другім. І ўсе звярнулі ў залі

Галовы ў кут, як каласы, што іх кранула

Уздыхам ветру і у іншы бок нагнула.

З кута, дзе быў партрэт старога пана,

Апошняга Гарэшкі, з форткі, што схавана

Была дасціпна за масіўныя філяры,

З'явілася пастаць, падобная да мары:

Гервазы. Па абліччы, росце распазналі

І па той куртцы, што Паўкозіцы ўкрывалі.

Ступаў ён, быццам слуп, прамы, нямы, суровы,

Не зняўшы шапкі, не шануючы прамовы.

Трымаў ён ключ вялікі, як кінжал блішчасты,

І стаў у шафе штось пакручваць, нечым шастаць.

У двух кутах каля філяраў у той залі

У шафах двух старых гадзіннікі стаялі,

Два дзівакі, што з сонцам не былі ўжо ў згодзе:

Паўдня паказвалі тады, як дзень сыходзіў.

Гервазы папраўляць не думаў тых машынаў,

Але і без дагляду ўсё ж іх не пакінуў

І катаваў ключом штовечар вельмі дбала,

А зараз вось пара накручвання настала.

У час, як Падкаморы кіраваў увагу

На важнасць справы, Ключнік пацягнў за вагу -

Заскрыгатаў у шафе механізм іржавы.

Спыніўся Падкаморы ад такое справы.

"Браток,- сказаў,- спыніся з працай пільнай гэтай".

І прадаўжаў далей. А той са злоснай мэтай

Яшчэ мацней загрукатаў другою гірай.

Тут гіль, што зверху быў, кіўнуўся над задзірай

I, крыллямі б'ючы, куранты граць сабраўся.

Ён спрытна змайстраваны, толькі сапсаваўся,

Дык заікаўся і пішчаў штораз то горай.

Тут госці ў смех, зноў мусіў змоўкнуць Падкаморы.

"Гэй, Ключнік,- крыкнуў,- або лепш, пугач-начніца,

Калі шануеш дзюбу, раджу прыпыніцца!"

Гервазы, не ўстрашаны гразьбой такою,

Апёрся на гадзіннік праваю рукою,

А леваю узяўся ў бок і ў той паставе:

"Падкамарэньку,- мовіў,- жартаваць вы ўправе,

Хоць меншы верабей за пугача, ды дома

Ён многа адважнейшы - гэта вам вядома.

А Ключнік не пугач, вось хто ў чужую хату

Ўлез ноччу, той пугач, і я яму дам плату".

"Вон! Вон яго!"-ўзарваўся Падкаморы.

"Пане,

Пан Граф,- азваўся Ключнік,- хай пан толькі гляне:

Ужо і так ваш гонар пляміцца даволі,

Што вы з Сапліцамі п'яце ў адным застоллі.

І трэба ж, каб мяне, замковага служаку,