Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

А тут над галавою раззвінеўся песняй

Званочак ранні - жаўранак, вястун прадвесняў.

А там арол зашастаў крыллямі над пашай

I, як цара камета, вераб'ёў настрашыў.

А ястраб, узляцеўшы высака ў блакіты,

Трапечацца, як шпількай матылёк прыбіты,

I, зайца ўгледзеўшы ці птушку вострым зрокам,

Нырне раптоўна долу, быццам зорка ў змроку.

Калі ж вярнуцца нам з вандроўкі Бог дазволіць,

Каб жыць зноў мірна ўдому, працаваць на полі,

У конніцы служыць, што зайцаў даганяе,

Або ў пяхоце, што на птушкі стрэльбы мае,

Не ведаць іншых, як каса і серп, рыштункаў,

Другіх газет, апроч дамашніх разрахункаў?

Над Сапліцовам сонейка ўзышло і ўпала

На стрэхі, шчылкамі ўглыб пуні завітала.

І па зялёным, свежым і пахучым сене,

З якога далятала моладзі храпенне,

Паўзлі з мігценнем светлым залатыя смужкі

З дзіры ў страсе і выглядалі, быццам стужкі.

І вось казыча вусны спячых промень ранка,

Як каласком дзяўчына, будзячы каханка.

Вось вераб'і цвіркочуць, скачучы па стрэхах,

Гусак загагаў тройчы, а за ім, як рэха,

Увесь птушыны двор стаў адклікацца ў хоры,

I статак зарыкаў, выходзячы з аборы.

Усталі ўсе. Тадэвуш сну прагнаць не можа,

Бо найпазней заснуў. Збянтэжыў, растрывожыў

Яго ўчарашні дзень, дык пеўні ўжо запелі,

А ён не сплюшчыў вока і ў сваёй пасцелі

Круціўся так, што ў сене ледзьве не ўтапіўся.

Ён моцна спаў, ды вось ад ветру падхапіўся,

Калі старыя дзверы заскрыпелі звонка

І бернардын ксёндз Робак стаў ля застаронка.

Ён крыкнуў: "Surge, puer!" - і жартліва ўзняты

Паказваў пояс свой манаскі вузлаваты.

А на дзядзінцы гоман, крыкі, пераклічкі.

Стральцы выводзяць коней, пад'язджаюць брычкі,

Аж двор таго натоўпу агарнуць не ў сіле.

Вось граюць трубы, вось і псярні адчынілі.

Сабачы гурт вясёла скача і скавыча,

Убачыўшы ўкруг коней, зброю, паляўнічых.

Харты перш па дзядзінцы скачуць, як дурныя,

Пасля ў аброжкі самі падстаўляюць шыі.

Удачу варажылі гэткія прыкметы;

І ўсе за Падкаморым рушылі да мэты.

Перш егры ехалі адзін каля другога,

Але за брамай расцягнула іх дарога.

Асэсар з Рэентам трымаліся ўсё ж пары,

І хоць ім злосць крывіла час ад часу твары,

Вялі размову мірна, з гонарам, як людзі

Перад судом, дзе лёс іх вырашацца будзе.

З іх слоў не ўбачыш, як заўзятасці ў іх многа.

Асэсар вёў Сакола, а Рэент Кусога.

На брычках дамы ехалі ў канцы калоны,

А побач - моладзі натоўп вясёлы конны.

Ксёндз Робак па двары хадзіў павольным крокам,

Відаць, чытаў малітвы, але кідаў вокам

У бок Тадэвуша. З затоенай усмешкай

Даў знак. Тадэвуш да яго пад'ехаў спешна,

А ён ля носа пальцам пагражаць стаў строга.

І як Тадэвуш ні прасіў тады старога,

Каб той сказаў, што гэты знак пагрозы значыў,

Ды ксёндз шаптаў малітвы і не растлумачыў.

А як пайшоў, каптур націснуўшы на вочы,

Падцяў каня Тадэвуш і за браму скочыў.

А паляўнічыя якраз паход стрымалі

І нерухомай кавалькадаю стаялі.

Адзін другому знак маўчаць даваў рукамі,

І ўсе з цікаўнасцю глядзелі на той камень,

Дзе пан Суддзя стаяў. Ён звера ўжо убачыў

І жэстамі рукі загад здалёк тлумачыў.

Дык ясна ўсім: стаяць. Адны к яму паволі

Асэсар і пан Рэент трухаюць па полі.

Тадэвуш быў бліжэй, дык змог іх папярэдзіць;

Спыніўся ля Суддзі, каб перш за іх угледзець.

Даўно не быў на полі, на сівым прасторы

Не бачны заяц між каменняў у разоры.

Суддзя паказвае яго - шарак стуліўся,

Ля каменя ляжыць, з зямлёю шэрай зліўся,

Чырвоным вокам, у свой бок накіраваны,

Злавіў варожы зрок і, як зачараваны,

Са страху ад яго адняць не можа вока

І пад апокай мёртвы быў, нібы апока.

Тым часам поле курыцца ўсё бліжай, бліжай,

Ляціць на смычы Кусы, побач Сокал хіжы.

Тут Рэент і Асэсар "вычха!" ўраз раўнулі

I разам з гончымі ва ўзняты пыл нырнулі.

А ў час, як заяц быў прадметам інтарэсу,

З'явіўся раптам Граф ля замкавага лесу.

Уся акруга знала графава дзівацтва,

Што ён не мог нікуды на пару сабрацца.

Заспаў і сёння, дык вымову даў халопам,

Заўважыў паляўнічых і скакаў галопам.

Сурдут ангельскі белы свой суконны

На вецер расхінуў, а ззаду - слугі конна

У чорненькіх брыльках, аж лак на іх ільсніцца,

У ботах, куртачках і белых нагавіцах.

А слугі, што фарсяць у гэткай вось ліўрэі,

Завуцца ў графавым палацыку жакеі.

Скакала чвалам цераз поле чарада ўся,

Ды Граф заўважыў раптам замак і стрымаўся.